O Samuelu Blacku wiadomo niewiele – tyle tylko, że urodził się w Londynie, a dorastał we Francji. Dziwne, zważywszy, jak dobrą powieść udało mu się stworzyć, biorąc na warsztat wielokrotnie już – zdawałoby się - opisane czasy, czyli epokę włoskiego renesansu. W "A ziemia płonie" odnajdujemy inne oblicze tego złotego wieku sztuki, kultury i nauki. Samuel Black portretuje w swej książce trzy historyczne postaci: Cezara Borgię, Niccolo Macchiaveliego oraz Leonarda da Vinci. Ich drogi krzyżują się w kulminacyjnym momencie podbojów Cezara, w zamku Imola. Na temat tego, co ówczas rzeczywiście się wydarzyło historycy jedynie spekulują, Samuel Black natomiast, puszczając wodze literackiej fantazji nadał spotkaniu temu konkretny kształt, wykreował wiarygodne charaktery bohaterów, a w ich usta włożył dialogi. Dzięki temu otrzymujemy inteligentną, acz na wskroś ponurą powieść, ukazującą zagmatwane dzieje Włoch na przełomie XV i XVI wieku, nękanych wojnami, głodem i chorobami. Warto przy okazji sięgnąć po źródła historyczne, bowiem bez nich, książka może okazać się trudna w odbiorze...
Postać Borgii wykreowana przez Samuela Blacka zdaje się mi kolejnym wcieleniem Vlada Palownika. Opętany żądzą władzy, okrutny i krwiożerczy, budzi strach nawet wśród najbliższych współpracowników. Cezar sądzi, że ziemia płonie pod stopami jego wrogów, jednak wie, że w równym stopniu to zdanie odnosi się do niego samego, dręczonego własnymi demonami, pragnącego podbić świat – a przynajmniej Italię – i przekonanego, że na zrealizowanie swojego wielkiego dzieła ma coraz mniej czasu. Macchiavelli, pełniący funkcję posła Florencji jest w pewnym sensie oczarowany Borgią – jego inteligencją, siłą, a także bezwzględnością. Jest skłonny usprawiedliwiać jego czyny. Postać Cezara stała się dla niego inspiracją dla napisania "Księcia". Z kolei dla Leonarda, Cezar jest kolejnym pracodawcą, zlecającym mu m.in. prace związane ze sztuką wojenną. Z biegiem czasu artysta, potrafiący patrzeć dalej w przyszłość, coraz bardziej dystansuje się jednak od wyczynów księcia.
W "A ziemia płonie", autor łączy w mistrzowski sposób wyrafinowaną, awanturniczą intrygę z traktatem filozoficznym. Powieść ta, napisana nowoczesnym, drapieżnym i brutalnym językiem, nie tylko odsłania podłości tamtej epoki, ale i stawia uniwersalne pytania. Pomiędzy trzema wielkimi osobowościami, których losy się splatają, nawiązuje się delikatna nić fascynacji i porozumienia, opartego na wzajemnym zrozumieniu toczących bohaterów dylematów. Wszystkimi trzema mężczyznami kieruje obsesyjne pragnienie osiągnięcia wielkości i zapisania swojego nazwiska w dziejach ludzkości. Cezar i Niccolo pożądają władzy, Leonardo rzecz jasna pragnie zostać unieśmiertelnionym przez swoje dzieła i wynalazki. Każdy z nich toczy dialog z samym sobą. W jaki sposób najlepiej zapisać się w pamięci ludzkości? Jaka droga jest najlepsza? Czy przez osiągnięcia w sferze polityki, czy przez bezwzględne podboje, czy też poświęcenie się nauce? A może zostanie wybitnym artystą, filozofem, poetą?
Pytania się mnożą. Czy w trudnych czasach warto być cnotliwym i honorowym, czy też by przetrwać trzeba dopuszczać się czasem złych czynów?
Życie nie jest przewidywalne i nie gra według żadnych ustalonych zasad. Marzenia jednych rozpadają się w proch, inni, zyskują wielkość, czasem nawet wbrew sobie. Fortuna kołem się toczy, wymyka się z rąk, śmieje się nam w nos, przekracza granice naszego zrozumienia.

O Samuelu Blacku wiadomo niewiele – tyle tylko, że urodził się w Londynie, a dorastał we Francji. Dziwne, zważywszy, jak dobrą powieść udało mu się stworzyć, biorąc na warsztat wielokrotnie już – zdawałoby się - opisane czasy, czyli epokę włoskiego renesansu. W "A ziemia płonie" odnajdujemy inne oblicze tego złotego wieku sztuki, kultury i nauki. Samuel Black portretuje w...