Pierwsza część cyklu „Niszczyciel”. Wahałem się przez moment czy nie dać nawet wyższej noty. Po niemrawym, pełnym technicznych, specjalistycznych terminów wojskowych dostajemy znakomitą książkę s-f (choć właściwie jest to jakaś kombinacja Fantasy i s-f, nie ma tu magii, wszystko naukowo wyjaśnione, jednakże wszystkie niemal bajkowe stworzenia nadają książce rys fantastyczny)Po przeczytaniu niemal na pewno będzie chcieli sięgnąć po kolejny wcale nie gorszy tom. Od 3 tomu cykl nieco traci na poziomie( wg. mnie) ale to na pewno bardzo ciekawa propozycja.

Pierwsza część cyklu „Niszczyciel”. Wahałem się przez moment czy nie dać nawet wyższej noty. Po niemrawym, pełnym technicznych, specjalistycznych terminów wojskowych dostajemy znakomitą książkę s-f (choć właściwie jest to jakaś kombinacja Fantasy i s-f, nie ma tu magii, wszystko naukowo wyjaśnione, jednakże wszystkie niemal bajkowe stworzenia nadają książce rys...

fajna

fajna

Kolejna część cyklu „Niszczyciel” na poziomie poprzednich.
Plusy:
- ciekawe przedstawienie zwierząt ze świata alternatywnego;
- spotkanie kolejnych ludzi „przeniesionych” do tego świata, żyjących tam od dawna;
- poszukiwanie sprzymierzeńców do walki z jaszczurami;
- próby połączenia kolejnych klanów lemurów do walki z wielokrotnie większymi siłami grików;
- przybliżenie życia i kultury lemurów oraz jaszczurów (ale ciągle za mało szczegółów);
- czyta się szybko, szczególnie drugą połowę pełną potyczek;
- bitwy na morzu i na lądzie są dobrze, dynamicznie opisane;
- tego typu literaturę trzeba polubić lub od ręki odłożyć.
Minusy:
- bezbarwny początek, wlecze się strasznie;
- częste przestoje w akcji, zbędne opisy, nic nie wnoszące do akcji;
- powielanie schematów zagrożeń i potyczek.
Ogółem książka dobra, ale bez rewelacji.

Kolejna część cyklu „Niszczyciel” na poziomie poprzednich.
Plusy:
- ciekawe przedstawienie zwierząt ze świata alternatywnego;
- spotkanie kolejnych ludzi „przeniesionych” do tego świata, żyjących tam od dawna;
- poszukiwanie sprzymierzeńców do walki z jaszczurami;
- próby połączenia kolejnych klanów lemurów do walki z wielokrotnie większymi siłami grików;
- przybliżenie...

Dobra

Dobra

Autor stworzył jeden z najlepszych jaki do tej pory czytałem. Zachęcam do super przygody z kotowatymi, albo grikami - jak kto woli.

Autor stworzył jeden z najlepszych jaki do tej pory czytałem. Zachęcam do super przygody z kotowatymi, albo grikami - jak kto woli.

Jestem wiernym czytelnikiem tego cyklu. Pierwsze 100-150 trochę słabe ale trzeba przez nie przebrnąć, gdyż bitwa kończąca 3 tom, wynagradza to z nawiązką.

Jestem wiernym czytelnikiem tego cyklu. Pierwsze 100-150 trochę słabe ale trzeba przez nie przebrnąć, gdyż bitwa kończąca 3 tom, wynagradza to z nawiązką.

Nadal podtrzymuję swoją opinię z pierwszej i drugiej części przygód w równoległym świecie.
Książka jest napisana lekkim piórem. Czyta się ją szybko i z przyjemnością.
Polecam.

Nadal podtrzymuję swoją opinię z pierwszej i drugiej części przygód w równoległym świecie.
Książka jest napisana lekkim piórem. Czyta się ją szybko i z przyjemnością.
Polecam.

Całkiem niedawno robiłam przeksiążkowanie i tak porozstawiałam wszystkie posiadane dzieła, by bez większych trudności móc dostawić następne części poszczególnych serii. Ustawiwszy trzecią już część cyklu Niszczyciel spod pióra Taylora Andersona, Malstorm, najpierw przyglądałam się jej długo. Z uśmiechem, za który potencjalny obserwator byłby skłonny uznać mnie za niepoczytalną, ale nic to. Byłam bowiem przekonana, że czekają mnie godziny świetnej lektury. Nie pomyliłam się.

W poprzednim tomie załodze amerykańskiego Nieszczyciela Walker udało się zadać flocie grików poważne straty, nie wspominając już o znacznych uszkodzeniach japońskiego krążownika, Amagiego. Ludzie i lemury szacują, że nadrobienie strat i naprawa wielkiego statku zajmie przeciwnikom kilka miesięcy. Sami także ponieśli ofiary, ale nie mogą pozwolić sobie na chwilę wytchnienia – potrzebują sojuszników i to szybko, zwłaszcza że amerykańskie jednostki mają się coraz gorzej. Walker zatem wypływa z misją zawarcia przymierza z kolejnym Klanem kotowatych i sprawdzenia, czy pogłoski o żelaznej rybie są prawdziwe. Nikt jednak nie przypuszczał, że wrogowie będą gotowi do kolejnej potyczki dużo wcześniej niż zakładano. Wyposażeni w broń, którą dotąd lemury miały na wyłączność.

Powieść w luźny sposób można podzielić na dwie części: pierwsza to energiczne przygotowania do bitwy, zaś druga – pełne akcji starcia. Jestem raczej zwolenniczką fragmentów, w których cały czas się coś dzieje, ale zagłębianie się w ową pierwszą część sprawiało mi niekłamaną przyjemność i wcale nie czułam pragnienia, by wydarzenia przyśpieszyły. I nawet wiem, dlaczego – Anderson bowiem ani na chwilę nie pozwolił zapomnieć Czytelnikowi o czającym się tuż za rogiem i rosnącym w siłę niebezpieczeństwie. I nie mam jedynie na myśli przeplatanej narracji – to jest obserwacji historii z obu stron barykady – kiedy to dręczyła mnie świadomość posiadania wiedzy, która znaczniej bardziej przydałaby się lemurom niż mnie. W miarę upływu akcji targała mną coraz większa nerwowość, z czasem już niemal z niecierpliwością wraz z bohaterami wyglądałam wojny – wiadomo, że jedyny sposób, by pokonać lęki, to zmierzyć się z nimi.

Niestety, tym razem strach, obok wielkich oczu, miał także imponujące pazury i zębiska, aż rwące się do rozszarpania czegoś. Zaś tym czymś były rzecz jasna postacie, z którymi, za sprawą zręcznego pióra autora, bardzo mocno zżyłam się już w pierwszej części cyklu, a co dopiero w trzeciej. Mam swoich faworytów, ale nie znaczy to, że zostali oni wykreowani lepiej od reszty. Czy raczej – że reszta gorzej. Bez znaczenia było, z czyjej perspektywy patrzyłam na świat, każda była równie dobra i fascynująca; różnica polegała na lubieniu lub nielubieniu owego bohatera. Chociaż... to chyba zbyt ogólnie, niewystarczająco powiedziane, ponieważ niejedna osoba wzbudzała we mnie za każdym razem odmienną, ale zawsze żywiołową reakcję, działając czy to pod ostrzem wściekłości, czy wręcz przeciwnie.

Oczywiście, powieść ma także swoje wady, ale nie przeszkadzały mi one specjalnie i można je zaliczyć jako... element charakterystyczny stylu danego autora? Głównie chodzi o opisy świata rzeczywistego – wydają się suche, pozbawione większych emocji. Chociaż może to tylko wina tłumaczenia.

Malstrom nie opuścił mnie od razu po przerzuceniu ostatniej strony. Kilka przesłanek sugeruje, że grikowie nie będą jedynymi przeciwnikami, z jakimi przyjdzie się Amerykanom i kotowatym zmierzyć. A ja siedzę i myślę, co by było, gdyby... Siadajcie i czytajcie, bo warto snuć rozważania na temat tak dobrego kawałka literatury.

Całkiem niedawno robiłam przeksiążkowanie i tak porozstawiałam wszystkie posiadane dzieła, by bez większych trudności móc dostawić następne części poszczególnych serii. Ustawiwszy trzecią już część cyklu Niszczyciel spod pióra Taylora Andersona, Malstorm, najpierw przyglądałam się jej długo. Z uśmiechem, za który potencjalny obserwator byłby skłonny uznać mnie za...

Trzecia część bardzo fajnej serii wojennego Sci-Fi. Jak dotąd chyba najlepsza ze wszystkich z kapitalnym opisem finałowej walki, czyta się ją zdecydowanie za szybko. I jak to zwykle bywa z dobrymi książkami, na koniec zawsze pozostaje niedosyt. Całe szczęście są jeszcze cztery tomy i mam nadzieję że REBIS pokusi się wkrótce o ich wydanie. Trzymam kciuki!

Trzecia część bardzo fajnej serii wojennego Sci-Fi. Jak dotąd chyba najlepsza ze wszystkich z kapitalnym opisem finałowej walki, czyta się ją zdecydowanie za szybko. I jak to zwykle bywa z dobrymi książkami, na koniec zawsze pozostaje niedosyt. Całe szczęście są jeszcze cztery tomy i mam nadzieję że REBIS pokusi się wkrótce o ich wydanie. Trzymam kciuki!

III część niesamowitej historii amerykańskiego niszczyciela zmagającego z Japońskim pancernikiem w innym świecie

III część niesamowitej historii amerykańskiego niszczyciela zmagającego z Japońskim pancernikiem w innym świecie