Z książką „Udręka i ekstaza” po raz pierwszy zetknęłam się lata temu. Urzekła mnie od pierwszych stron, przeniosła w świat zupełnie mi nie znany, który dzisiejszym ludziom wydawać się może się wprost bajeczny i nierealny. Książka mnie zafascynowała, szarpnęła jakąś wewnętrzną strunę, która pozostała we mnie na zawsze. Dzięki tej niesamowitej, unikatowej pozycji nie tylko poznałam geniusz Michała Anioła, ja tego artystę pokochałam. Pokochałam go za talent, za wytrwałość i mozolną pracę, którą włożył w powstanie jednych z najpiękniejszych dzieł sztuki naszego świata. Razem z Michałem Aniołem cierpiałam, razem z nim przeżywałam smutki, upadałam i się podnosiłam. Miałam również okazję poznać klimat ówczesnych Włoch, przekonać się o układach tam panujących, wdzięczności i niewdzięczności bogatych. Po zakończeniu książki zwątpiłam, czy talent to błogosławieństwo, czy przekleństwo. Jedno wiem na pewno, nie tylko bez dzieł Michała Anioła moje życie byłoby uboższe, bez „Udręki i ekstazy” również.

Z książką „Udręka i ekstaza” po raz pierwszy zetknęłam się lata temu. Urzekła mnie od pierwszych stron, przeniosła w świat zupełnie mi nie znany, który dzisiejszym ludziom wydawać się może się wprost bajeczny i nierealny. Książka mnie zafascynowała, szarpnęła jakąś wewnętrzną strunę, która pozostała we mnie na zawsze. Dzięki tej niesamowitej, unikatowej pozycji nie tylko...