Wielu historyków reprezentuje pogląd, że II wojna światowa nabrała cech wojny totalnej - Vernichtungskrieg, której celem miało być starcie z mapy całych państw i narodów. Tymczasem systematyczne ludobójstwo trenowane było od pierwszego dnia wojny na ziemiach polskich. Idące tuż za wojskiem grupy operacyjne policji bezpieczeństwa i SD były zawczasu przygotowane do ludobójstwa i likwidacji wszystkich "elementów niepożądanych". Einsatzgruppen der Sicherheitszpolizei und SD były od początku najskuteczniejszą, najbardziej efektywną maszyną do zabijania, pomijając fabryki śmierci w obozach koncentracyjnych, zwłaszcza Auschwitz.

Autorzy szczególna uwagę zwracają na narastanie przemocy w teorii i praktyce od stadium planowania do w lecie 1939 r. do napaści na Związek Radziecki latem 1941 r. Przedstawiono sylwetki dowódców grup, ich kariery, predyspozycje do wykonywania takich zadań. Nazwiska sprawców połączono z miejscami ich przestępstw, które układają się w marszruty jednostek. Każdy fakt jest poparty dokumentem. Istotne jest, że te dokumenty - polskie i niemieckie - pokazują fakty zarówno z perspektywy sprawców, jak i ofiar.