Nie ufam tej książce. Nie ufam jej autorowi. Dzieło stworzone w narkotycznej/alkoholowej ekstazie w przeciągu zaledwie trzech tygodni (niektóre źródła twierdzą, że to jednak były trzy miesiące) budzi w mej mieszczańskiej (wiejskiej!) i statecznej duszy niepokój. Oczekiwałam od tej książki naprawdę wiele. W końcu to legendarna pozycja. Manifest ruchu Beat Generation, którego znajomość może ułatwić nam nawiązanie kontaktu z nonkonformistycznymi znajomymi i/lub okolicznymi hipsterami (chociaż trudno o nich w mej wiosce). Skąd ta złośliwość z mej strony?! A no stąd, że spodziewałam się dzieła naprawdę wybitnego a otrzymałam jedno wielkie czytelnicze rozczarowanie.

Zapierająca dech w piersiach. Wspaniała i odkrywcza. Wyjątkowa, co tam wybitna! Pozycja, którą należy przeczytać. Nie, nie! Na pewno taką książką nie jest „W drodze” Kerouaca (A może jednak jest?). Fabuła tegoż wydawnictwa nie należy do skomplikowanych. Młodzi bohaterowi powieści, rozczarowani życiem w powojennej rzeczywistości Stanów Zjednoczonych odrzucają wszelkie wartości których symbolem jest własny domek na przedmieściach i niedzielne spacery z rodziną. Ochoczo zaś korzystają z wszelkich uciech życia – przygodny seks, marihuana i inne używki (o matko! Ja naprawdę się starzeję!), koczownicze życie, autostopowe podróże po całych Stanach. Jednym słowem wolność w najlepszym i najbardziej destrukcyjnym wydaniu. A wszystko to by uwolnić się od groteskowego systemu jaki oferuje rząd Ameryki lat pięćdziesiątych XX wieku. Bo jeszcze wszystko wygląda uroczo i nieskazitelnie. Jeszcze bańka hipokryzji nie pękła. Jak na razie są drobne rysy. A ich zwiastunem są właśnie bitnicy. Młodzi i inteligentni „poszukiwacze” przygód. Wielbiciele jazzu, których egzystencjalni pobratymcy z europejskich knajp z równym zapałem sprzeciwiają się systemowi. Potem nastanie czas hipisów. Konserwatywni Amerykanie (na chwilę) poniosą sromotną klęskę.
"Kręte drogi literatury"


„W drodze” to powieść napisana metodą „strumienia świadomości” lub jak wolał autor metodą "spontanicznej prozy". Bohaterowie powieści to niespokojny i szalony Dean oraz początkujący pisarz Sal Paradise (alter ego Kerouaca). Mężczyźni przemierzają wzdłuż i wrzesz kontynent w poszukiwaniu niezobowiązującego szczęścia. Wolni i spontaniczni, bez pieniędzy i planów – poznają dziewczyny, kradną samochody, piją w przydrożnych knajpach. Jednym słowem - żyją pełnią życia eksplorując rzeczywistość podszewkową. Powieściowy świat po około 100 stronach potencjalnego czytelnika zaczyna jednak nużyć. Rozumiem radość uczestnictwa w wydarzeniu. To musiała być ogromna frajda. Kilkuset stronnicowa relacja jednak uwiera. Nie przekonuje. Brzmi zresztą, w świecie współczesnego szaleństwa, jak przebrzmiała i dość naiwna melodia. Melodia, której zakończenie dopisane zostało przez życie. Bo z takich pogmatwanych przygód nie wychodzi się cało. Przedwczesna śmierć często przekreślała bowiem plany anarchistyczny twardzieli. Książka, moim zdaniem, nie wyszła cało z próby czasu. I być może tylko dzięki takim cytatom warto sięgnąć po powieść „W drodze”:

„(...) bo dla mnie prawdziwymi ludźmi są szaleńcy ogarnięci szałem życia, szałem rozmowy, chęcią zbawienia, pragnący wszystkiego naraz, ci, co nigdy nie ziewają, nie plotą banałów, ale płoną, płoną, płoną, jak bajeczne race eksplodujące niczym pająki na tle gwiazd, aż nagle strzela niebieskie jądro i tłum krzyczy „Oooo!” s. 12

Cudowne i prostoduszne. Donkiszoteria w czystym wydaniu. A i tak chętnie wybrałabym się z chłopakami w drogę. Przecież, co oczywiste, żyje się raz!

Nie ufam tej książce. Nie ufam jej autorowi. Dzieło stworzone w narkotycznej/alkoholowej ekstazie w przeciągu zaledwie trzech tygodni (niektóre źródła twierdzą, że to jednak były trzy miesiące) budzi w mej mieszczańskiej (wiejskiej!) i statecznej duszy niepokój. Oczekiwałam od tej książki naprawdę wiele. W końcu to legendarna pozycja. Manifest ruchu Beat Generation, którego...