Lektura kultowej książki z kanonu hippisowskich powieści podróżą do lat dziewięćdziesiątych, czasu mojej młodości, kiedy to okrywałam literaturę, muzykę, filmy i sztukę. Z przeczytanych książek, słuchanych płyt, z obejrzanych filmów, zachwytu nad dziełami sztuki i przyrodą budowałam swój ,, intymny, mały świat ".

Lektura kultowej książki z kanonu hippisowskich powieści podróżą do lat dziewięćdziesiątych, czasu mojej młodości, kiedy to okrywałam literaturę, muzykę, filmy i sztukę. Z przeczytanych książek, słuchanych płyt, z obejrzanych filmów, zachwytu nad dziełami sztuki i przyrodą budowałam swój ,, intymny, mały świat ".

Genialnie oddana pierwszoosobowa narracja, o silnie ograniczonej introspekcji - wypada bardzo autentycznie.
Mi osobiście styl przelewania gonitwy myśli na papier nie podszedł, ale warto było zobaczyć o co chodzi.

Genialnie oddana pierwszoosobowa narracja, o silnie ograniczonej introspekcji - wypada bardzo autentycznie.
Mi osobiście styl przelewania gonitwy myśli na papier nie podszedł, ale warto było zobaczyć o co chodzi.

Nie potrafię być obiektywny, jako antyteista te ich często rozpaczliwe próby zatapiania się w buddyzmie, w zen, podświadomie i świadomie odbierałem jako próby wchodzenia w mętną, bezdenną kałużę. "po kolana, po pas, po szyję"- że tak polecę klasykiem. Wiem, że - za Wikipedią - buddyzm to "nonteistyczny system filozoficzny i religijny". Jednak zagłębianie się w to i oddawanie osobistej wolności na rzecz (quasi)religijnych praktyk mnie mierzi.
Ale jest to dobrze napisana książka. Sorki za prywatę.

Nie potrafię być obiektywny, jako antyteista te ich często rozpaczliwe próby zatapiania się w buddyzmie, w zen, podświadomie i świadomie odbierałem jako próby wchodzenia w mętną, bezdenną kałużę. "po kolana, po pas, po szyję"- że tak polecę klasykiem. Wiem, że - za Wikipedią - buddyzm to "nonteistyczny system filozoficzny i religijny". Jednak zagłębianie się w to i...

Wróciłam do tej książki po ponad 10 latach z pewną obawą, że być może się postarzała, albo że postarzałam się ja i nie dotrą już do mnie wzniosłe opisy uniesień Kerouac'a. Na szczęście obawy okazały się niesłuszne. Czy mając lat 20, czy ponad 30 - przyniosła mi mnóstwo wzruszeń. Jest po prostu piękna.

Wróciłam do tej książki po ponad 10 latach z pewną obawą, że być może się postarzała, albo że postarzałam się ja i nie dotrą już do mnie wzniosłe opisy uniesień Kerouac'a. Na szczęście obawy okazały się niesłuszne. Czy mając lat 20, czy ponad 30 - przyniosła mi mnóstwo wzruszeń. Jest po prostu piękna.

Drugie spotkanie z Kerouaciem i kolejna świetna powieść.

Kapitalny obraz epoki i środowiska beatnikowskiego. Są tu maratony pijaństwa, seksualne ekscesy, szaleńcze podróże po Ameryce autostopem czy na wagonach towarowych ale jest też modlitwa, doświadczanie samotności, wędrówki po górach i tytułowa Dharma. Jest też Japhy Ryder o którym czyta się z fascynacją.

Niestety mam problem z przedstawianiem postaci kobiecych, które jest, lekko mówiąc, niedzisiejsze.

Mimo wszystko polecam, chociaż "on the road" polecam bardziej.

Drugie spotkanie z Kerouaciem i kolejna świetna powieść.

Kapitalny obraz epoki i środowiska beatnikowskiego. Są tu maratony pijaństwa, seksualne ekscesy, szaleńcze podróże po Ameryce autostopem czy na wagonach towarowych ale jest też modlitwa, doświadczanie samotności, wędrówki po górach i tytułowa Dharma. Jest też Japhy Ryder o którym czyta się z fascynacją.

Niestety...

Jest to książka, która jednego znudzi, a drugiego zainspiruje do zmiany życia. Dosłownie.

Przeczytałem Włóczęgów Dharmy przed laty, kiedy mój umysł był jeszcze podatniejszy na sugestie, a ja miałem zdecydowanie większą dozę naiwności wobec świata. I popłynąłem razem z Kerouacem w tę bitnikowską podróż po Ameryce w poszukiwaniu Dharmy. Ilość odniesień do buddyzmu sprawiła, że sam zainteresowałem się tą religią, wsiąknąłem w nią, zaczytywałem się i tym samym nadal kontynuuję tę ścieżkę. Dzięki Jack.

Włóczędzy Dharmy to zgrabnie napisana powieść; język choć prosty, to ujmujący. Kerouac po prostu afirmuje życie w jego cieniach i blaskach, szczerze opisuje swoje zmagania w poszukiwaniu tytułowej Prawdy. Mało tutaj miasta i barów, sporo przyrody, gór i medytacji. Może przesadzam, ale ta książka zawsze już chyba będzie dawała mi takie schronienie w lepszym, zapewne utopijnym świecie, gdzie wszystko jest proste i niesplamione przytłaczającą codziennością. Wystarczy przeczytać parę pierwszych stronic i już można to poczuć..."Biegałem boso, tylko w kąpielówkach, rozczochrany i szczęśliwy, skakałem w blasku księżyca, plułem, piłem wino i śpiewałem na cały głos, ciesząc się życiem. Samotny i swobodny na dzikiej plaży tańczyłem na miękkim piasku, ukołysany szumem fal i oczarowany migotaniem dziewiczych gwiazd o ciepłym blasku. Gwiazdy odbijały się na grzbietach fal, tańcząc wraz ze mną, zarówno na niebie, jak i w zwierciadle oceanu".

Jest to książka, która jednego znudzi, a drugiego zainspiruje do zmiany życia. Dosłownie.

Przeczytałem Włóczęgów Dharmy przed laty, kiedy mój umysł był jeszcze podatniejszy na sugestie, a ja miałem zdecydowanie większą dozę naiwności wobec świata. I popłynąłem razem z Kerouacem w tę bitnikowską podróż po Ameryce w poszukiwaniu Dharmy. Ilość odniesień do buddyzmu sprawiła,...

Książkę przeczytałem jakoś pół roku temu, nie pamiętam. Obudziła we mnie leśnego dziada. Chęć spędzania czasu w naturze znacznie wzrosła. Pojawiło się nowe marzenie - wyjechać w góry i sobie połazić milusio, ze znajomymi łazić i podziwiać. Zainteresowałem się po niej kulturą azjatycką. I zacząłem sączyć najróżniejsze herbaty, do dzisiaj trwając w herbacianym nałogu. Nie ma jakichś super wartości artystycznych - napisana prostym językiem, niekiedy nudna, monotonna. Ale ten styl też można uznać za plus, bo dodaje autentyczności i jakoś przyjemniej. Warto ją przeczytać. Atmosfera w niej panująca jest śliczna. Miłe doświadczenie. Pozdrawiam kamery i życzę smacznego jedzenia.

Książkę przeczytałem jakoś pół roku temu, nie pamiętam. Obudziła we mnie leśnego dziada. Chęć spędzania czasu w naturze znacznie wzrosła. Pojawiło się nowe marzenie - wyjechać w góry i sobie połazić milusio, ze znajomymi łazić i podziwiać. Zainteresowałem się po niej kulturą azjatycką. I zacząłem sączyć najróżniejsze herbaty, do dzisiaj trwając w herbacianym nałogu. Nie ma...

Wprawdzie góry nie są jedynym tematem tej książki, ale mają w niej sporo miejsca. Postanowiłem ją zatem doczytać do końca w ramach wyzwania LC 2019.

Niedawno zapoznałem się z „W drodze”, pierwszą znaczącą powieścią Kerouaca. W porównaniu z nią „Włóczędzy Dharmy” to stosunkowo skromny tomik. Posiada on jednak coś, czego we „W drodze” nieco zabrakło: struktury. Autor konsekwentnie rozpoczyna narrację od podróży autostopem i (nielegalnie) koleją towarową. Kierunkiem, w którym podąża główny protagonista, jest Kalifornia, gdzie ma on nadzieję doznania (jako buddysta-neofita) oświecenia podczas górskich wędrówek.

Kerouac nie byłby sobą, gdyby nie oparł powieści bardzo mocno na własnych doświadczeniach. Fascynacja buddyzmem, nieustanne wagabundowanie po całych Stanach oraz (kończące się nieodmiennie powrotem do cywilizacji i dzikich hulanek) górskie wędrówki w Rocky Mountains to część jego bardzo aktywnego życia w latach 50-tych. Pod wieloma postaciami „Włóczęgów” autor ukrył swoich przyjaciół i znajomych z tego okresu.

Całość sprawia dzisiaj bardzo dziwne wrażenie. Doceniam piękne opisy przyrody i wielodniowych wypraw poprzez całe Stany, podczas których główny bohater spotyka całą masę dziwnych postaci. Trochę nużą jednak elementy religijne. Mam wrażenie, że dla Kerouaca pewne pojęcia z buddyjskiej doktryny były tak oczywiste, że raczej nie troszczył się on o ich przybliżenie czytelnikowi. Ponieważ nie znam tej religii zbyt dobrze, trudno mi ocenić trafność tych wywodów.

Nie będę więc ukrywać, że „Włóczędzy” to dla mnie przede wszystkim powieść drogi i gawęda górskiego wędrowca. 70 lat po tym, jak Jack Kerouac wdrapywał się na kalifornijskie szczyty, jego powieść jest już rodzajem łabędziego śpiewu z czasów, które bezpowrotnie minęły. Tak jak nie ma dzisiaj już kolejowych trampów, tak i zniknęli włóczędzy Dharmy.

Wprawdzie góry nie są jedynym tematem tej książki, ale mają w niej sporo miejsca. Postanowiłem ją zatem doczytać do końca w ramach wyzwania LC 2019.

Niedawno zapoznałem się z „W drodze”, pierwszą znaczącą powieścią Kerouaca. W porównaniu z nią „Włóczędzy Dharmy” to stosunkowo skromny tomik. Posiada on jednak coś, czego we „W drodze” nieco zabrakło: struktury. Autor...

Wyjątkowo dobrze rozumiem się z Jackiem. Jak dla mnie kolejna przełomowa pozycja.

Wyjątkowo dobrze rozumiem się z Jackiem. Jak dla mnie kolejna przełomowa pozycja.

Świetnie się to czyta! Polecam na relaksujący weekend.
Moja recenzja: https://egotykwspolczesny.wixsite.com/website/post/adekwatne-i-nieistotne-czyli-oceniam-ksi%C4%85%C5%BCk%C4%99-po-ok%C5%82adce

Świetnie się to czyta! Polecam na relaksujący weekend.
Moja recenzja: https://egotykwspolczesny.wixsite.com/website/post/adekwatne-i-nieistotne-czyli-oceniam-ksi%C4%85%C5%BCk%C4%99-po-ok%C5%82adce