Pamiętam z jaką przyjemnością czytałam o dokonaniach Achai, czytając tomiska o jej przygodach chciałam więcej i więcej. Ale nawet nie wiedziałam, że Pan Ziemiański szykuje kontynuację. Dowiedziawszy się o nowej pozycji czym prędzej nabyłam 'Pomnik cesarzowej Achai', rozłożyłam się wygodnie na kanapie i odpłynęłam.
Zaczęło się tak, jak mogłabym się spodziewać: co prawda od dokonań Achai upłynęło 1000 lat, ale klimat nadal utrzymany. Właściwie jakby te lata w ogóle nie minęły - fakt, powstało cesarstwo, stworzono kult Achai, ale to by było na tyle. Trochę dziwne, że nie zanotowano jakiegoś większego postępu cywilizacyjnego, ale w zasadzie niczego by to nie zmieniło. Chyba.
Pierwszy zgrzyt pojawił się jednak szybko. Za szybko. Polska ukrytą potęgą militarną? Przewodnią siłą technologiczną w kraju za Górami Bogów? Głównym kolonizatorem? Panu Ziemiańskiemu chyba śnią się sny o potędze i tęskno mu do Polski władającej światem, o zasięgu od morza do morza. Do tego teorie spiskowe?
Oczywiście kluczowa sprawa do zderzenie światów: pełen magii i symbiozy z naturą kontra industrialny, pozbawiony bogów świat ludzi nam znanych.

Żeby nie zdradzać szczegółów nie napiszę więcej o fabule. Dość powiedzieć, że to wszystko nie gra ze sobą. Stylu pisarskiego nie kwestionuję, gdyż lekkość pióra na pewno sympatykom Ziemiańskiego jest znana. Czyta się szybko, ale pozostaje niedowierzanie i - co tu dużo kryć - zawód.

Szkoda.

Pamiętam z jaką przyjemnością czytałam o dokonaniach Achai, czytając tomiska o jej przygodach chciałam więcej i więcej. Ale nawet nie wiedziałam, że Pan Ziemiański szykuje kontynuację. Dowiedziawszy się o nowej pozycji czym prędzej nabyłam 'Pomnik cesarzowej Achai', rozłożyłam się wygodnie na kanapie i odpłynęłam.
Zaczęło się tak, jak mogłabym się spodziewać: co prawda od...