Trudno o lepszy reportaż. Górnicki znalazł się stolicy Kambodży, Phnom Penh w pierwszej grupie 12 reporterów, zaproszonych przez Wietnamczyków,tuz po wyzwoleniu Kambodży w lutym 1979. W hotelu z trudem działa agregat zasilając jedynie żarówki, w łazience gnieżdżą się jaszczurki i sporadycznie pojawia się woda. Goli się przy pomocy piwa. W nocy słychać strzały. 4 lata wstecz w 1975 wywieziono kompletnie wszystkich mieszkańców ok.4 mln., których podzielono na I-IV kategorie w celu pracy na roli oraz eksterminacji. Najlepiej wykształconych zabijano ciosem motyki w głowę, z uwagi na oszczędność amunicji. Podobno przeżył tylko 1 lekarz. Na ulicy stolicy poniewierają się setki banknotów, butów (nie wolno było chodzić w butach), mieszkania stoją otwarte, splądrowane. Żywego ducha .., zupełnie sam zwiedza puste miasto. W salonie Mercedesa roślinność wrosła do środka samochodów, kompletnie je unieruchamiając. Czerwoni Khmerzy niszczyli zarówno zabytki, świątynie jak i najnowsze zdobycze cywilizacji, banki (fascynujący opis perfekcyjnego zniszczenia komputera IBM). Na ulicach pozostałości po broni produkcji chińskiej, skrzynki po amunicji,łuski. Autor podróżuje po kraju, pod eskortą jednostki wietnamskiej z uwagi na ryzyko ostrzału, odwiedzając miejsca masowych mordów oraz obóz reedukacji, Czerwonych Khmerów , gdzie przeprowadza wstrząsające wywiady z byłymi oficerami. To ludobójstwo końca XX wieku, szacowane na ok. 2,5 mln ofiar. Przerażające opisy , jakby sfilmowane w głośnym filmie "Pola śmierci". Nie znam lepszego reportażu, stąd kolejne 10 punktów. Ta książka przetrwała próbę czasu..

Trudno o lepszy reportaż. Górnicki znalazł się stolicy Kambodży, Phnom Penh w pierwszej grupie 12 reporterów, zaproszonych przez Wietnamczyków,tuz po wyzwoleniu Kambodży w lutym 1979. W hotelu z trudem działa agregat zasilając jedynie żarówki, w łazience gnieżdżą się jaszczurki i sporadycznie pojawia się woda. Goli się przy pomocy piwa. W nocy słychać strzały. 4 lata...