Pretensjonalna, przekombinowana, ciężkostrawna. Język zmasakrowany do granic możliwości, nieprzyjazny czytelnikowi. Chociaż sama historia jest nawet, nawet to sposób jej opisania jest okropnie męczący, jakby autor chciał koniecznie pokazać jak potrafi łączyć słowa w karkołomne zdania, po prostu czyta się opornie. Miałam wrażenie, że całość to jakaś nieudolna analiza młodzieży, ich miłostek i pobudek i właściwie to nie wynika z tego za wiele. Za dużo, zbyt agresywnie, po prostu dziwnie.

Pierwszą książką Żulczyka jaką przeczytałam było „Ślepnąc od świateł”. Wtedy zachwycił mnie jego warsztat językowy, pomysł i jego realizacja. Widać doskonale jak bardzo autor dojrzał przez ostatnie lata i potrafi napisać świetną, zmuszającą do refleksji powieść. Gdybym rozpoczęła przygodę z Żulczykiem od „Zrób mi jakąś krzywdę” to pewnie na tej jednej książce by się zakończyło... Teraz mam tylko nadzieję, że „Wzgórze psów” będzie w stylu „Ślepnąc...” i że autor nie cofnął się w rozwoju do swoich początków..

Pretensjonalna, przekombinowana, ciężkostrawna. Język zmasakrowany do granic możliwości, nieprzyjazny czytelnikowi. Chociaż sama historia jest nawet, nawet to sposób jej opisania jest okropnie męczący, jakby autor chciał koniecznie pokazać jak potrafi łączyć słowa w karkołomne zdania, po prostu czyta się opornie. Miałam wrażenie, że całość to jakaś nieudolna analiza...