Przed rozpoczęciem lektury naczytałam się nienastawiających przychylnie opinii - a to, że przeciętna, że pomysł niewykorzystany, że rozczarowuje. Na dodatek to moja pierwsza książka Strossa (gwarantuję teraz, że nie ostatnia!), więc zupełnie nie wiedziałam z czym to się je.
"Stan wstrzymania" dostaje ode mnie 9/10, a jednak muszę napisać, że nie dziwię się osobom niską ją oceniającym. Nie dziwie się bo to książka specyficzna, dla specyficznego odbiorcy. Bo żeby móc w pełni ją zrozumieć, a przede wszystkim w pełni się nią cieszyć, trzeba być graczem. I to nie ze względu na słownictwo - większość słów z informatycznego żargonu zrozumie nawet laik, część jest wyjaśniana przez tłumacza, resztę można wywnioskować z kontekstu. Nie w tym rzecz. A w czym?
Po pierwsze sposób narracji. Przepyszny zabieg prowadzenia jej w drugiej osobie liczby pojedynczej przywodzący na myśl stare gry paragrafowe. Kto nie grał tego zmęczy taka narracja, kto grał ten wie; mózg od razu przeskakuje na kojarzenie tego zabiegu i szuka rozwiązań, mimowolnie "wciela" się w bohatera.
A bohaterów mamy trzech, zaś to kim są to kolejny smaczek. Postać pierwsza - Sue - w gry nie gra, wręcz lekko nimi gardzi. Postać druga - Elaine - żyje w poważnym świecie poważnych ludzi, lecz ma swój wstydliwy sekret w postaci rekonstrukcji historycznych i po godzinach klepie wrogów w wirtualnym świecie dwuręcznym claymorem. Trzecia postać - Jack - dla uzupełnienia tego przekroju przez społeczeństwo to człowiek z gier nie wychodzący, zamknięty w sobie i leczący własne problemy takim lub innym programem. Cała akcję obserwujemy na zmianę z trzech perspektyw (zabieg, który sam w sobie bardzo lubię, pewnie dzięki "Pieśni Lodu i Ognia" Martina) co uwypukla różnice między postaciami, to jak bardzo sposób ich myślenia, postrzegania rzeczywistości naznaczony jest przez stosunek do gier.
Trzeci aspekt książki to cała sterta nawiązań popkulturowych, cytatów, parafraz, żarcików mniej lub bardziej oczywistych (do tych oczywistszych należy kapitalna żonglerka Przedwiecznymi). Mamy pościg samochodowy, mamy strzelaninę, mamy skradankę, mamy spisek, mamy wielkie korporacje pociągające za sznurki - wszystko wymieszane w idealnych proporcjach, dzięki czemu lektura dostarcza wyśmienitej rozrywki (która nie tkwi w fabule, a elementach ją budujących).
"Stan wstrzymania" pod całą tą wyeksponowana funkcja ludyczną przemyca poważne problemy, a na pewno skłania do przemyśleń. To niby sf, ale wcale się nie zdziwię, gdy tak będzie wyglądać świat za te 20 lat, może wcześniej. Procesy mogące doprowadzić do ogłoszenia niepodległości przez Szkocję dzieją się na naszych oczach. A gry? Kiedy wyjdą poza wirtualny świat, kiedy rozszerzą rzeczywistość? A może już dawno zaczęły? Gdzie kończy się "ja" a gdzie zaczyna "moja postać"? Już teraz w internecie można być kim się chce, jak długo jeszcze trzeba więc będzie czekać na nieistniejących pracowników, na programy symulujące ludzi, których nie ma już w naszym życiu?

Przed rozpoczęciem lektury naczytałam się nienastawiających przychylnie opinii - a to, że przeciętna, że pomysł niewykorzystany, że rozczarowuje. Na dodatek to moja pierwsza książka Strossa (gwarantuję teraz, że nie ostatnia!), więc zupełnie nie wiedziałam z czym to się je.
"Stan wstrzymania" dostaje ode mnie 9/10, a jednak muszę napisać, że nie dziwię się osobom niską ją...