Nie mogłam się doczekać przeczytania tej książki i miałam w stosunku do niej wysokie oczekiwania. Nie dość, że zostały spełnione, to książka zdecydowanie je przerosła. Ale mogę być skrajnie nieobiektywna, bo do wartości architektonicznej tych "źle urodzonych" przekonywać mnie nie trzeba. Zachwyca wydanie książki, a także język, jakim jest napisana. Każdy kolejny rozdział to niesamowita historia, opowiadana z wielkim wczuciem się w specyfikę tamtych lat. To nie tylko historie budynków ale i ich ojców i matek - architektów. Wciąga od pierwszego zdania i trzyma do ostatniej kropki. Czyta się ją jedynym tchem - w moim przypadku jeden dzień. Nie jest to bezkrytyczne spojrzenie na architekturę tamtych czasów, nie jest też tak, że po przeczytaniu "Źle urodzonych" nagle wszyscy zaczną się tą architekturą zachwycać. W moim odczuciu książka pomaga zrozumieć, a to zrozumienie, może sprawić, że zaczniemy dostrzegać coś więcej niż powszechne opinie o brzydocie i brudzie, wyburzaniu wszystkiego, bo "nie pasuje". Okazuje się bowiem, że powodem narzekania na te budynki, nie są wizje architektów - bo one w swych założeniach były dobre. Problem stanowią normy PRL-u i wszystkie te działania, które miały miejsce po 1989 roku: brak szacunku dla miasta i tkanki miejskiej, wpychanie do niej wszystkiego, jakby była nieskończenie rozciągającym się workiem, który jest w stanie bezkolizyjnie przyjąć wszystko. W efekcie mamy rozerwane tkanki miejskie, zaśmiecone przestrzenie, pusty błękit wielkiej szyby, falujące bannerem pstrokate targowisko kultury instant obłożonej styropianem i dotknięte pastelozą.
Filip Springer opowiada o czasach, w których przy projektowaniu przestrzeni odnoszono się do niej i do człowieka z szacunkiem. To książka o trudnym pięknie - trudnym, bo nieoczywistym.Książka warta przeczytania, nie tylko przez znawców i zwolenników, ale także laików i przeciwników.

Nie mogłam się doczekać przeczytania tej książki i miałam w stosunku do niej wysokie oczekiwania. Nie dość, że zostały spełnione, to książka zdecydowanie je przerosła. Ale mogę być skrajnie nieobiektywna, bo do wartości architektonicznej tych "źle urodzonych" przekonywać mnie nie trzeba. Zachwyca wydanie książki, a także język, jakim jest napisana. Każdy kolejny rozdział to...