W wyborze tytułów do czytania bardzo często wykorzystuję zasadę "oceniam książkę po okładce". Daję się uwieść tytułowi, oprawie graficznej oraz swoim własnym przeczuciom. Muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie pomyliłam się w swoich wyborach. Tym razem było jednak inaczej.

Po raz pierwszy w życiu poczułam się zażenowana poziomem książki, z którą przyszło mi się zmierzyć. Jest to straszliwa wręcz grafomania, z papierowymi postaciami (za wszelką cenę udającymi artyzm, głębię i co-tylko-bądź), absolutnie płaskimi i bezsensownymi dialogami oraz fabułą, która kompletnie nie trzyma się kupy. Autorka operuje taką ilością patetycznych frazesów, że uzyskuje efekt przeciwny do zamierzonego. I właśnie dzięki tym (podejrzewam, że kompletnie niezamierzonym) zabiegom zamiast ciekawej powieści "3 płatki kamelii" stała się swoją własną karykaturą.

Mogłabym długo opisywać nieścisłości i śmieszności tej pozycji, ale nie chcę się bezlitośnie pastwić nad czyimś literackim debiutem. Mam nadzieję, że następna powieść pani Lary La Voe (nawiasem mówiąc dość pretensjonalny pseudonim, wybaczy Pani) będzie głębiej przemyślana i - co tu dużo mówić - lepsza. Ja jednak wystawiam najniższą możliwą ocenę, co robię na tym portalu niezwykle rzadko, i w trybie pilnym zabieram się za literaturę, która zrekompensuje mi ten książkowy horror.

W wyborze tytułów do czytania bardzo często wykorzystuję zasadę "oceniam książkę po okładce". Daję się uwieść tytułowi, oprawie graficznej oraz swoim własnym przeczuciom. Muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie pomyliłam się w swoich wyborach. Tym razem było jednak inaczej.

Po raz pierwszy w życiu poczułam się zażenowana poziomem książki, z którą przyszło mi się zmierzyć....