Chyba jedyna książka, której Stomma się wstydzi. Wielokrotnie skłonny był później do przesady w sceptycyzmie wobec odmiennych podejść a fakty przedstawiał nadzwyczaj jednostronnie, ale w tej pierwszej książce przegiął zbyt mocno i zaciążyło to na całej jego karierze.

Kiedy ukazało się "Słońce..." Stomma wzbudził podziw i szacunek środowiska etnografów. Teoria obserwacji zjawisk astronomicznych, na której miały się opierać starożytne a nawet niedawne ludowe kalendarze robiła wrażenie. W takiej atmosferze Stomma wyjechał wykładać na Sorbonie. Minęło czasu mało-wiele i książka wpadła w ręce zawodowych astronomów specjalizujących się w badaniach starożytnych obserwatoriów astronomicznych. Konsternacja ich była tak wielka, że wyrazili ją na łamach naukowego pisma. Stomma gwałtownie zaprotestował, poparli go koledzy po fachu, których szacunek zdobył. I to był błąd, bo sprawy w tym momencie nie dało się wyciszyć a odpowiedź była miażdżąca - ujawniono dowody, że Stomma zmyślał w podstawowych kwestiach, nie prowadził żadnych obserwacji wschodów i zachodów słońca, nie odkrył żadnego obserwatorium ruchu słońca w Skordiowie, nie było żadnych konsultacji treści z astronomem profesorem Włodzimierzem Zonnem. Słowem zdobył doktorat, rozgłos i szacunek na oszustwie.

Warte zapoznania pozostają początkowe rozważania o tzw. "magii Alkmeny" pozwalające zrozumieć nieco logiki magicznej. Sam dalszy wykład o historii kalendarza poprowadzony jest z typową dla autora swadą, czyta się doskonale jak powieść kryminalną. Gdyby nie to, że tak naprawdę jesteśmy robieni w bambuko...

Chyba jedyna książka, której Stomma się wstydzi. Wielokrotnie skłonny był później do przesady w sceptycyzmie wobec odmiennych podejść a fakty przedstawiał nadzwyczaj jednostronnie, ale w tej pierwszej książce przegiął zbyt mocno i zaciążyło to na całej jego karierze.

Kiedy ukazało się "Słońce..." Stomma wzbudził podziw i szacunek środowiska etnografów. Teoria obserwacji...