Ogromny zawód. Poczynając od pretensjonalnego wstępu pióra Krzysztofa Choińskiego, poprzez poszatkowanie oryginalnego tekstu przez tegoż pana, wtrącającego w wycięte miejsca nie zawsze konsekwentne i logiczne streszczenia tego, z czym obcować nam nie dano; dalej przez krótką przedmowę samego autora, wyraźnie cierpiącego na manię wielkości i zapowiadającego twórczość niespotykanych dotąd lotów; aż po dzieło właściwe, ocierające się z kolei momentami o grafomanię i dalekie od dostarczenia zapowiadanych, niepowtarzalnych wrażeń. Wyjątki z ostatniej, XI księgi pozwalają wierzyć, iż pod koniec pisania na nadętego Sorela spłynęła odrobina natchnienia; to jednak zdecydowanie zbyt mało, by stawiać go w jednym rzędzie z tworzącymi przecież wcześniej takimi tuzami jak Boccaccio, Brantome czy Rabelais.
Naprawdę, nie sposób uciec od refleksji, na jakie kompleksy musiał cierpieć autor, który zarówno we wstępie, jak i w toku samej powieści wielokrotnie powtarza, jakie to wyjątkowo zgrabne i mądre konstrukcje myślowe mamy okazję śledzić dzięki jego niepośledniemu talentowi.

Ogromny zawód. Poczynając od pretensjonalnego wstępu pióra Krzysztofa Choińskiego, poprzez poszatkowanie oryginalnego tekstu przez tegoż pana, wtrącającego w wycięte miejsca nie zawsze konsekwentne i logiczne streszczenia tego, z czym obcować nam nie dano; dalej przez krótką przedmowę samego autora, wyraźnie cierpiącego na manię wielkości i zapowiadającego twórczość...