"Zielona mila" to klasyk w twórczości Stephena Kinga, notabene jednego z moich ulubionych pisarzy, który jednak potrafi mnie nieraz zirytować swoją twórczością (szczególnie, gdy serwuje mi niemiłosiernie rozwleczony początek powieści, by od około połowy zaserwować totalną jazdę bez trzymanki).

"Zielona mila" jest wręcz majstersztykiem Kinga. Próżno tu szukać zbędnych fragmentów i opisów wiejących nudą. Powieść od początku do końca trzyma w napięciu, porusza do głębi i pozostawia czytelnika pogrążonego w smutku i wściekłego na niesprawiedliwość wymiaru sprawiedliwości. King pokazuje, że pomiędzy bielą a czernią jest jeszcze spektrum szarości.

Autor wykreował bohaterów, których bardzo polubiłam: Paula, Brutala, Harry'ego, Deana, a w szczególności rozczulającego, niekiedy naiwnego, a przede wszystkim dobrego i pomocnego Johna Coffey'a oraz (pomimo zbrodni, których dokonał) Delacroixa, a także takich, których z przyjemnością bym udusiła jak Percy'ego czy Brada.

Osobny akapit należy się Panu Dzwoneczkowi vel Matrasowi Willy'emu, który mnie w sobie rozkochał, a fragmenty z jego udziałem należały do najszybciej przeze mnie pochłanianych.

Mimo, że wcześnie odkryłam tajemnicę związaną z Coffey'em oraz Whartonem, a także tą dotyczącą szałasu znajdującego się na obrzeżach domu opieki, w którym przebywał Paul to nie odebrało mi to żadnej przyjemności z czytania.

Jedyne czego żałuję to to, że sięgnęłam po tę powieść tak późno. A stało się tak ze względu na miejsce akcji, czyli więzienie, które raczej nie należało do moich ulubionych motywów literackich.

Zdecydowanie warta przeczytania.

Gorąco polecam!!!

"Zielona mila" to klasyk w twórczości Stephena Kinga, notabene jednego z moich ulubionych pisarzy, który jednak potrafi mnie nieraz zirytować swoją twórczością (szczególnie, gdy serwuje mi niemiłosiernie rozwleczony początek powieści, by od około połowy zaserwować totalną jazdę bez trzymanki).

"Zielona mila" jest wręcz majstersztykiem Kinga. Próżno tu szukać zbędnych...