Po tajemniczej śmierci Joffreya Barethona królem Westeros zostaje jego młodszy brat, Tommen. Jednak jest on jeszcze dzieckiem, dlatego faktyczną władzę sprawuje jego matka, żądna władzy królowa Cersei. Jej despotyzm i okrucieństwo sprawiają, że nawet Jaime, brat bliźniak i jednocześnie kochanek królowej, uświadamia sobie, że pod olśniewającą urodą i złotymi włosami kryje się prawdziwy potwór. Jednak mieszkańcy Siedmiu Królestw nie chcą już być poddanymi Żelaznego Tronu i dążą do utworzenia własnych królestw.

Póki co podzielam opinię, że ,,Uczta dla wron” to najnudniejsza część ,,Pieśni Lodu i Ognia”. Czyta się jak zawsze szybko i z zaciekawieniem, ale jest tu bardzo mało narracji, które by mnie ciekawiły, niektóre mnie wręcz nudzą tak jak rozdziały Ashy czy Arysa. Zdecydowanie najmocniejszą stroną jest dodanie punktu widzenia Cersei, którą dotąd mogliśmy poznać tylko z perspektywy innych. Królowa Westeros to kobieta okrutna i bezwzględna, dla której inni ludzie służą jedynie do spełniania swoich ambicji. Nawet swojego niby ,,ukochanego” brata bliźniaka kocha jedynie dlatego, że widzi w nim swoje lustrzane odbicie, co Jaime zaczyna sobie powoli uświadamiać, dzięki czemu zyskał w moich oczach(gdyby tylko autor darowałby sobie wspominki z początku ich ,,związku”…). Jedyną pozytywną cechą Cersei jest miłość do swoich dzieci, jednak nawet je traktuje przedmiotowo i nie da się ukryć, że to chyba Joffrey był ulubieńcem matki(przynajmniej ja to tak odbieram).

Wśród pozostałych narracji było tylko kilka, które mnie zainteresowały. Cieszyłam się, że nie było wkurzającej(mnie) Daenerys, ale ubolewam nad brakiem Tyriona i Jona, zwłaszcza że… cóż, w końcu nadeszła ta chwila, że mój ukochany bohater zrobił coś potwornego! Może nie aż tak złego jak Cersei czy Theon, ale decyzja jaką podjął była bardzo okrutna. Mam nadzieję, że szybko poznam jego motywacje. Duży potencjał ma historia Aryi, ale było jej zdecydowanie za mało(oceniam tylko część ,,Cienie śmierci”, mam nadzieję, że następna będzie lepsza). Punkt widzenia Brienne czytałam z przyjemnością, ale głównie dlatego, że bardzo lubię tą bohaterką. Za to pozytywnie zaskoczyła mnie narracja Sansy, bo chociaż nadal nie lubię starszej Starkówny(jak dla mnie, ona zachowuje się jako kilkuletnie dziecko, a nie prawie dorosła panna) to jej przygody i relacje z Littlefingerem bardzo mnie zainteresowały. Chociaż ten drugi punkt dowodzi naiwności Sansy, która już dawno powinna pojąć, że stosunek jej opiekuna do niej nie jest zdrowy. I ciekawi mnie jedna rzecz – Tyrion traktował Sansę bardzo dobrze, troszczył się o nią, pomagał, ale podejrzewała go o najgorsze, natomiast Littlefinger dość wyraźnie pokazuje jej, że nie patrzy na nią w sposób ojcowski i chwilami jest przerażający, a mimo to Sansa bezgranicznie mu ufa? Czyżby tylko dlatego, że Tyrion to brzydki karzeł, a Petyr przystojny rycerz? Podobała mi się też historia Sama, bardzo lubię tego bohatera, bo ze swoją dobrocią i uprzejmością wyróżnia się na tle tego całego zła, poza tym wzrusza mnie jego stosunek do Goździk. Ciekawi mnie tylko kwestia genetyki w martinowskim uniwersum. Joffrey i jego rodzeństwo powinni być ciężko upośledzeni, a co dopiero synek Goździk.

Po kolejnej części cyklu Martina mogę tylko powiedzieć, że podobają mi się te książki, choć mają lepsze i gorsze momenty(jak większość serii zresztą). Zobaczymy, co będzie dalej.

,, Czasami nie ma dobrego wyboru(…) i trzeba wybrać to, co przyniesie mniej smutku.”

Po tajemniczej śmierci Joffreya Barethona królem Westeros zostaje jego młodszy brat, Tommen. Jednak jest on jeszcze dzieckiem, dlatego faktyczną władzę sprawuje jego matka, żądna władzy królowa Cersei. Jej despotyzm i okrucieństwo sprawiają, że nawet Jaime, brat bliźniak i jednocześnie kochanek królowej, uświadamia sobie, że pod olśniewającą urodą i złotymi włosami kryje...