Gawęda. Czytając "Pociągi..." czułem się jakbym siedział w cieple późnego, popołudniowego, praskiego słońca, gdzieś w piwiarni Pod dwoma kotami czy Pod złotym tygrysem, racząc się szlachetnym złocistym trunkiem. A obok on. Hrabal. Snujący opowieść. Gawędę.
O chłopcu co dwie „wojny” przeżywał. Jednocześnie. A każda z nich przyprawiła bohatera tej wojennej opowieści, o obficie broczące krwią, rany. Pierwsza „wojna”, o męskość, w obliczu kobiety, dziewczyny w której się kochał. Druga „wojna”, o męskość, w obliczu swojej odwagi, oceny spojrzeń innych mężczyzn. A między tymi „wojnami”, opowieść, banalna, zabawna, nieśpieszna, okrutna, ironiczna, prosta, ludzka, przerażająca, zadziwiająca, beznamiętna. Bajania. Bez celu. Przy browarze. Dla zabicia czasu.

Długo decydowałem się żeby sięgnąć po tę pozycję. Taka moja „wojna”. W niej, jak i w Hrabalowych „Pociągach…”, rządzi dysonans, tylko we mnie, między rzeczywistością a oczekiwaniami. To głupie. Chyba. Ale jeśli pierwszą prozą Hrabala jaką się poznało jest „Taka głośna samotność”, to dalej nie ma już nic. Kompletnie. Tylko pustka. I tej pustki. Jej się bałem. Przed nią uciekałem.
Taka pustka jakiej bałem się po „Takiej głośnej samotności” to nie mój pierwszy raz. Była już we mnie. Po przeczytaniu „Dzikich palm” Faulkner’a. Była we mnie, gdy poznałem biblijną przypowieść Koheleta. Była we mnie po „Tako rzecze Zaratustra” Nietzsche. Była we mnie gdy „zacząłem” rozumieć teksty piosenek Ryśka Riedla. Straszna, przerażająca pustka.

Przeczytałem. A raczej „posłuchałem” gawędy. O ludziach. O nadziei i beznadziei. O celowości i bezcelowości ludzkiego istnienia. I o tym wszystkim co pomiędzy. I o przesłaniu, które tak chętnie przypisujemy filozofii buddyzmu. Że cel jest złudny, niemożliwy do osiągnięcia, że umieramy nigdy go nie osiągnąwszy. Że jest nieistotny. Bo tak naprawdę sensem jest Droga. I oświecony Hrabal, mędrzec, on to ukazuje. Gawędą. Opowiastką. Przypowieścią.
I chyba wyszedłem z tej przygody lekko zawiany, i jak to po alkoholu, mądrości mi nie przybyło, ale jestem wyciszony, na luzie, bez pretensji do świata i do siebie, z uśpionymi teraz, a na „trzeźwo” „krzyczącymi” we mnie emocjami. Chyba dobrze, że wypiłem te kilka piw z Bohumilem. Poznałem go lepiej.

Gawęda. Czytając "Pociągi..." czułem się jakbym siedział w cieple późnego, popołudniowego, praskiego słońca, gdzieś w piwiarni Pod dwoma kotami czy Pod złotym tygrysem, racząc się szlachetnym złocistym trunkiem. A obok on. Hrabal. Snujący opowieść. Gawędę.
O chłopcu co dwie „wojny” przeżywał. Jednocześnie. A każda z nich przyprawiła bohatera tej wojennej opowieści, o...