Pociągi pod specjalnym nadzorem

Lekka, filuterna. Wojna u Hrabala oczyszcza, bawi i zdejmuje z nas gorset madame de Pompadour. Erotyczne problemy, dialogi są sinusoidą wraz z obrazem wojny i tym, co przechodzi przez ręce (stacja kolejowa) największego konfliktu w historii świata. Hrabal nie nuży, jednak jest to książka, która silnie oddziałuje na sferę percepcji w trakcie jej odbioru, po odłożeniu tekstu jego treść umyka. Być może to figura czeskiego twórcy, aby bawić w bezpośrednim kontakcie ze wzrokiem, odczuciami odbiorcy, puszczając go wolnym wobec codzienności, kiedy "Pociągi pod specjalnym nadzorem" zamyka.

Lekka, filuterna. Wojna u Hrabala oczyszcza, bawi i zdejmuje z nas gorset madame de Pompadour. Erotyczne problemy, dialogi są sinusoidą wraz z obrazem wojny i tym, co przechodzi przez ręce (stacja kolejowa) największego konfliktu w historii świata. Hrabal nie nuży, jednak jest to książka, która silnie oddziałuje na sferę percepcji w trakcie jej odbioru, po odłożeniu tekstu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie moje klimaty... nie zachwycam się pisarzem jak większość... nie przemawia do mnie specyfika czeskiego poczucia humoru itd - wszystko na "nie". Zmusiłam się do przeczytania całości, ale dalszego poznawania literatury czeskiej nie przewiduję (przynajmniej na razie).
Podobnie było z filmami i serialami produkcji czechosłowackiej, którymi regularnie karmiła polskich widzów telewizja. Te wszystkie historie o Homolkach, szpitalach na peryferiach i kobietach za ladą wciskane nam na siłę, nie wytrzymywały konkurencji z naszą kinematografią - szczególnie od strony aktorskiej. Drętwe, sztywne, sztuczne, nudne.
Przyznaję, że nie sięgnęłabym po literaturę naszych sąsiadów, gdyby nie udział w blogowej zabawie czytelniczej (kategoria "po sąsiedzku"). Jakoś nie czuję zainteresowania ani nowościami, ani klasyką zza najbliższej granicy ze wszystkich stron. W moim przypadku to na pewno zaszłości historyczne, tak jakoś we mnie tkwią.

Dawno temu poznałam Szwejka i pozostał do dziś moim ulubionym (chociaż jedynym znanym) bohaterem literatury czeskiej, co zawdzięcza na pewno genialnemu tłumaczeniu Pawła Hulki-Laskowskiego. Nie znam języka oryginału, więc może nie powinnam się wypowiadać, ale wiem jak bardzo podobał mi się polski tekst. Nawet jeśli tłumacz napisał powieść na nowo (a może tym bardziej).

Nie moje klimaty... nie zachwycam się pisarzem jak większość... nie przemawia do mnie specyfika czeskiego poczucia humoru itd - wszystko na "nie". Zmusiłam się do przeczytania całości, ale dalszego poznawania literatury czeskiej nie przewiduję (przynajmniej na razie).
Podobnie było z filmami i serialami produkcji czechosłowackiej, którymi regularnie karmiła polskich widzów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam lata temu. Klasyka. Momentami zabawna.
Wielki plus za kolejowo - czeski klimat powieści, do którego mam ogromny sentyment.
I to kultowe zdanie obrazujące mentalność Czechów (czasami, nie zawsze), które słyszałam miliony razy w swoim życiu: "trzeba było siedzieć w domu na d...".
Haszek był ino jeden, ale ta książka trzyma poziom.

Czytałam lata temu. Klasyka. Momentami zabawna.
Wielki plus za kolejowo - czeski klimat powieści, do którego mam ogromny sentyment.
I to kultowe zdanie obrazujące mentalność Czechów (czasami, nie zawsze), które słyszałam miliony razy w swoim życiu: "trzeba było siedzieć w domu na d...".
Haszek był ino jeden, ale ta książka trzyma poziom.

Pokaż mimo to

Cóż, nie dostrzegam tych wartości w książce Hrabala, które inni dostrzegają.
Ważny temat utonął w powodzi nieistotnych treści. Nijak nie mogę dostrzec sensu pieczątek na dupci telegrafistki. Czeska normalność i sposób myślenia, które odnajduję w książkach naszych sąsiadów, nie jest moją estetyką. Może nie dorosłam do tego poczucia humoru?

Myślenie Miłosza, głównego bohatera, chwilami przypomina rozważania wioskowego głupka skupionego jedynie na swej seksualności. Nie chce mi się wierzyć, że dla mężczyzny to priorytetowy temat do rozważań.

Cóż, nie dostrzegam tych wartości w książce Hrabala, które inni dostrzegają.
Ważny temat utonął w powodzi nieistotnych treści. Nijak nie mogę dostrzec sensu pieczątek na dupci telegrafistki. Czeska normalność i sposób myślenia, które odnajduję w książkach naszych sąsiadów, nie jest moją estetyką. Może nie dorosłam do tego poczucia humoru?

Myślenie Miłosza, głównego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowiadanie o młodym chłopaku, dla którego równie ważnym problemem jest koniec wojny jak i własna inicjacja seksualna. Na tych kilkudziesięciu stronach życie pokazuje się w pełni ze swoimi odcieniami nadziei, smutków, humoru i chęci życia.

Opowiadanie o młodym chłopaku, dla którego równie ważnym problemem jest koniec wojny jak i własna inicjacja seksualna. Na tych kilkudziesięciu stronach życie pokazuje się w pełni ze swoimi odcieniami nadziei, smutków, humoru i chęci życia.

Pokaż mimo to

Nigdy nie spotkałem słabej książki Bohumila Hrabala, trafiłem za to na kilka, które wybijają się na tle tych "przeciętnie wspaniałych". Takie właśnie są "Pociągi". Czyta się szybko i przyjemnie, mimo że to zdecydowanie wysoka literatura. Może trochę za dużo w nich ("Pociągach...") erotyzmu, rozładowuje go jednak swoisty humor towarzyszący prozie Hrabala, a także typowy dla jego książek bohater - naiwny, zabawny, po ludzku niedoskonały. Bardzo dobra pozycja na sam początek przygody z literaturą B. H.

Nigdy nie spotkałem słabej książki Bohumila Hrabala, trafiłem za to na kilka, które wybijają się na tle tych "przeciętnie wspaniałych". Takie właśnie są "Pociągi". Czyta się szybko i przyjemnie, mimo że to zdecydowanie wysoka literatura. Może trochę za dużo w nich ("Pociągach...") erotyzmu, rozładowuje go jednak swoisty humor towarzyszący prozie Hrabala, a także typowy dla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do książki a w zasadzie do nowli podszedłem w dość specyficzny sposob. Kilka miesięcy temu kupiłem polskie wydanie papierowej książki a teraz niedawno czeskiego audiobooka. Czytając polski tekst słuchałem równolegle czeskiego audiobooka. Bardzo ciekawe doświadczenie czytelnicze. Myślę, że od czasu do czasu będę w ten sposób delektować się czeskojęzyczną literaturą.

W latach 60tych „Pociągi po specjalnym nadzorem” zostały również zflimowane a w roku 1968 film pod tym samym tytułem zdobył Oskara za najlepszy obojęzyczny film. Czytanie i słuchanie tej książki przeze mnie zbiegło się ze śmiercią reżysera Jiriego Menzela.

„Pociągi pod specjalnym nadzorem” to pierwsza książka Hrabala po którą sięgnąłem. Sporo słyszałem o tym autorze i w kręgu znajomych oraz rodziny jest kilku zapalonych fanów tego autora. Cieszę się, że w końcu mogłem bliżej poznać twórczość tego pisarza.

„Pociągi pod specjalnym nadzorem” to książka o wojnie. Nie spoedziewałem się tego. Akcja toczy się w roku 1945 pod koniec samej wojny na terenie Protektoratu Czech i Moraw. Drezno właśnie zostało zbombardowane przez aliantów. Niemcy w panice dokonują chaotycznych ruchów wojsk. Przez stację kolejową w rpwincjonalnym czeskim miasteczku przewijają się różnego rodzaju transporty kolejowe. Pojawiają się pociągi z uchodzcami niemieckimi z Drezna. Ze wschodnich regionów kontrolowanych przez Niemców nadjeżdzają transporty z towarem a nawet bydłem które w desperacji Niemcy próbują przewozić w głąb Rzeszy. Jednak pociągi pod specjalnym nadzorem wymagają szczególnej uwagi personelu prowincjonalnej stacji. W tych pociągach przewożona jest broń, amunicja oraz wojsko na front lub z frontu w głąb Rzeszy.

W tym kontekście śledzimy losy pracowników koleji. Głównym bohaterem jest młody chłopak Miłosz który podjął pracę na koleji w czasie trwania wojny. Inne główne postacie książki to młoda telegrafistka oraz zawiadowca stacji. Miłosz jest asystentem zawiadowcy stacji, pomaga przy kierowaniu pociągów. W kontekście wojny Miłosz wchodzi w życie dorosłe i nie przychodzi mu to łatwo. Hrabal wplótł sporo pikantności, seksualności w tą nowelę. Mimo wojny ludzie prowadzą swoje życie i są tak samo ludzcy jak w czasach pokoju.

Hrabal oparł tą nowelę na własnych doświadczeniach z czasów wojny. Sam pracował pod koniec na prowincjonalnej stacji kolejowej. Jednak nie tylko jego własne doświadczenia zostały wykorzystane jako motyw nowelki. Hrabal inspirował się również wydarzeniami związanymi z działąniami partyzantów na terenie Protektoratu Czech i Moraw.

Ogólnie rzecz biorąc jest to bardzo dobra książka. Cieszę się, że zacząłem przygodę z prozą Bohumila Hrabala. Na pewno będę kontynuował przygodę z jego ksiązkami.

Do książki a w zasadzie do nowli podszedłem w dość specyficzny sposob. Kilka miesięcy temu kupiłem polskie wydanie papierowej książki a teraz niedawno czeskiego audiobooka. Czytając polski tekst słuchałem równolegle czeskiego audiobooka. Bardzo ciekawe doświadczenie czytelnicze. Myślę, że od czasu do czasu będę w ten sposób delektować się czeskojęzyczną literaturą.

W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzeba jednak talentu, aby o rzeczach trudnych, potwornych wręcz pisać tak jak Hrabal. Z jednej strony nie ma zbędnego wyolbrzymiania, ale z drugiej strony nie ma też bagatelizowania tego, co istotne. Akcja tej opowieści rozgrywa się w czasie II Wojny Światowej na czeskiej prowincji, ale to nie wojna jest tu na pierwszym planie. O wojnie przypomina jedynie nakaz zaciemniania, a w przypadku pracowników kolei także pociągi pod specjalnym nadzorem. Są to pociągi niemieckiej armii zmierzające na Wschód oraz wracające na Zachód. To one tak naprawdę są świadectwem toczącej się wojny. A pracownicy kolei? Żyją swoim życiem, jakby wojna ich w ogóle nie dotyczyła. Ale do czasu…

Miłosz Pipka. To główny bohater. To z jego perspektywy poznajemy wszystkie wydarzenia. To młody i wrażliwy chłopak stojący u progu dojrzałości. A że w tę dojrzałość wszedł dość niefortunnie targnął się na swoje życie. Po rekonwalescencji powrócił do swoich obowiązków. Miłosz, jak na wrażliwego chłopca przystało, jest bardzo dobrym obserwatorem. A wnioski płynące z tych obserwacji są trafne i dobitne, choć przedstawione z nutką ironii i … drwiny.

Miłosz jest dumny ze swojego dziadka, który jako pierwszy i jedyny stawił opór niemieckiemu najeźdźcy. Cóż, że nieskutecznie? Miłosz jest wrażliwy na krzywdę innych. Ludzi i zwierząt. Żal mu nawet tych żołnierzy niemieckich zmierzających na front wschodni. Oni jeszcze nie wiedzą, co ich tam czeka, a Miłosz ma już pełniejszy obraz sytuacji. Gdy leży obok postrzelonego niemieckiego żołnierza dochodzi do wniosku, że gdyby nie ta przeklęta wojny mogliby się nawet polubić. Kto wie? A tak leżą tu razem z ranami postrzałowymi. Ale Miłosz nie jest bezkrytyczny. Nie żal mu Niemców, uciekinierów ze zbombardowanego Drezna. Nie waha się oddać strzału, gdy trzeba kwitując wszystko jednym zdaniem: Trzeba było siedzieć w domu na dupie… Takie jedno niewyszukane zdanie, a czytanie w kontekście całej opowieści nabierające mocy. Taki jest Hrabal. Aby nie silić się na skomplikowane metafory, a prostym stwierdzeniem wypowiedzieć się w niebłahej kwestii. Tak samo z panem Całuskiem. Niby nicpoń i uwodziciel nie stroniący od osobliwych psot. Ale to tylko przykrywka, bo gdy trzeba, pokazuje się z zupełnie innej strony.

"Pociągi pod specjalnym nadzorem" to specyficzna lektura. To jest kwintesencja kunsztu Hrabala. Żart, gdy do śmiechu nie jest nikomu. Cynizm, który pozwala funkcjonować w tym nienormalnym świecie. Ofiarność, gdy wymaga tego sytuacja.

https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Trzeba jednak talentu, aby o rzeczach trudnych, potwornych wręcz pisać tak jak Hrabal. Z jednej strony nie ma zbędnego wyolbrzymiania, ale z drugiej strony nie ma też bagatelizowania tego, co istotne. Akcja tej opowieści rozgrywa się w czasie II Wojny Światowej na czeskiej prowincji, ale to nie wojna jest tu na pierwszym planie. O wojnie przypomina jedynie nakaz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka, warta przeczytania. Akcja noweli rozgrywa się pod koniec II wojny światowej, na małej stacji kolejowej. Bohaterem jest młody praktykant Miłosz Pipka, którego losy zawodowe, a przede wszystkim erotyczne mamy okazje śledzić. W tle występują nie mniej intrygujące postacie na czele z erotomanem Panem Całuskiem. Hrabal łączy ze sobą erotyzm i wojnę, jako dwie możliwości potwierdzenia męskości. By być mężczyzną trzeba albo zabić albo spółkować. Innej drogi nie ma. Oczywiście trzeba to zrobić po Czesku. Inaczej mówiąc: trzeba sobie robić jaja, ale tak na poważnie. Straszne rzeczy napisane z humorem. Nie jest to jednak Paragraf 22. To raczej Szwejk bez idiotyzmów Szwejka. Manewrowanie śmiesznością nie skrywa jednak wyzierającej wojennej grozy i egzystencjalnego zamroczenia. Wręcz tę grozę uwypukla i podkreśla. Mistrzowska literatura.

Klasyka, warta przeczytania. Akcja noweli rozgrywa się pod koniec II wojny światowej, na małej stacji kolejowej. Bohaterem jest młody praktykant Miłosz Pipka, którego losy zawodowe, a przede wszystkim erotyczne mamy okazje śledzić. W tle występują nie mniej intrygujące postacie na czele z erotomanem Panem Całuskiem. Hrabal łączy ze sobą erotyzm i wojnę, jako dwie możliwości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nieznośna lekkość pióra. Czyli: Kolejny raz jestem zachwycony Hrabalem!

Czesi a w szczególności Hrabal, mają dar pisania o rzeczach nieprzyjemnych, czy nawet tragicznych, w sposób taki że czytelnik się z tego śmieje. Miłosz Pipka opowiada o śmierci swoich dziadków, a ja ryczę ze śmiechu. Zwiadowca stacji, a przy okazji miłośnik gołębi, na wieść o napaści Niemiec na Polskę, dusi wszystkie swoje gołębie bo były rasy Bagdeta Norymberska, i zamienia je na Rysie Polskie. I takich zdarzeń jest w książce od groma. Ja już przy książce Zbyt Głośna Samotność, wyznałem Hrabalowi miłość, i Pociągi tę miłość tylko potęgują.
Ale muszę przyznać że oscarowy film Menzla nie ustępuje dużo książce, a nawet w kilku momentach jest bardziej obrazowy, scena karmienia gąsiora kluskami, czy przede wszystkim przybijanie pieczątek na gołej dupci pani Świętej ;)
POLECAM!

Nieznośna lekkość pióra. Czyli: Kolejny raz jestem zachwycony Hrabalem!

Czesi a w szczególności Hrabal, mają dar pisania o rzeczach nieprzyjemnych, czy nawet tragicznych, w sposób taki że czytelnik się z tego śmieje. Miłosz Pipka opowiada o śmierci swoich dziadków, a ja ryczę ze śmiechu. Zwiadowca stacji, a przy okazji miłośnik gołębi, na wieść o napaści Niemiec na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to