Divisadero to hiszpańskie słowo,oznaczające patrzenie na kogoś z oddali.Tak przynajmniej zapewnia autor książki.I rzeczywiście,bohaterowie książki to ludzie samotni w tłumie,ludzie,którzy pilnują swojej prywatności i nie potrafią dzielić się sobą.To dwie niezależne historie,które mają ze sobą wiele wspólnego.Pierwsza to historia Anny,Claire i Coopa,mieszkających na farmie,gdzieś w Kaliforni(choć czytając miałam początkowo wrażenie,że to jakaś zapadła wieś gdzieś w Ameryce Południowej).Mieszkają tam z ojcem Anny.Claire jest dzieckiem adoptowanym,Coop został przygarnięty jako parobek do wszystkiego.Cała trójka to typowe dzieci natury.Między Anną i Coopem zaczyna się romans.Zostają przyłapani przez jej ojca,w wyniku czego pobity chłopak odchodzi,zaś Anna ucieka od ojca,który chce ją gdzieś wywieźć.
Druga historia to opowieść o Lucienie Segura,francuskim pisarzu i jego związkach z mieszkającymi w sąsiedztwie Romanem i Marie-Neige.
Te dwie historie łączy przede wszystkim życie w trójkącie miłosnym,ale również fakt zapominania imion(Marie-Neige myli Luciena z Romanem;Coop myli Claire z Anną) oraz historia zranienia się szkłem(Anna atakuje szkłem ojca,by obronić swojego kochanka;Lucienowi w młodości szkło wbija się w oko,przez co zostaje kaleką,człowiekiem jednookim).W obydwu historiach duże znaczenie ma poznanie motywów swego postępowania i świadomość sensu własnych uczuć.To również historia o tym,w jaki sposób przypadek wpływa na losy ludzi.Przy czym dzieje Romana,Luciena i Marie-Neige są jakby wcześniejszą wersja dziejów Coopa,Anny i Claire.
Nie wątpię,że historia ta może zainteresować czytelnika.Mnie raczej zmęczyła.Męczył mnie sposób narracji(w pierwszej historii narratorem jest Anna,w drugiej narrator to wszystkowiedząca anonimowa osoba),męczyło mnie skakanie po tematach,wreszcie te wszystkie ozdobniki,nieważne chwile z życia różnych ludzi.Wreszcie za dużo było cytatów z różnych pisarzy i filozofów.Nie spodobał mi się tez brak ciągłości w historii.To raczej wyjątki z życia kilku osób niż historia,tworząca pewną całość.Ta książka to dla mnie seria losowych zdarzeń.Klik-romans Anny i Coopera.Klik i mamy dorosłą Annę(a właściwie kogoś anonimowego,kto kiedyś był Anną),gdzieś we Francji.Klik i jest Rafael.Klik i mamy Luciena,jego dzieciństwo,perypetie miłosnych kłopotów jego córek,jego pobyt w wojsku...Brakowało mi też jakiegoś logicznego zakończenia.Wyjaśnień,skąd,dokąd i dlaczego.Być może autor napisał jakąś kontynuacje.Nie przeczę,że miło byłoby się dowiedzieć co dalej,jednak nie jestem na tyle ciekawa,by chociażby zacząć szukać.
Muszę przyznać,że ta książka to dla mnie prawdziwe wyzwanie.Nie lubię takiej literatury.Dla mnie jest przeintelektualizowana,nieprawdziwa.Może nie dorosłam do takich książek,może jestem po prostu zbyt głupia,by ją docenić.Być może nie uchwyciłam jej przekazu.Jednak wielkim osiągnięciem jest dla mnie fakt,że przez nią przebrnęłam..

Divisadero to hiszpańskie słowo,oznaczające patrzenie na kogoś z oddali.Tak przynajmniej zapewnia autor książki.I rzeczywiście,bohaterowie książki to ludzie samotni w tłumie,ludzie,którzy pilnują swojej prywatności i nie potrafią dzielić się sobą.To dwie niezależne historie,które mają ze sobą wiele wspólnego.Pierwsza to historia Anny,Claire i Coopa,mieszkających na...