Okej, przeczytałam i mogę powiedzieć, że poziom taki sam jak pierwszej części – mierny.

Mój irytomierz w trakcie czytania tej książki wyleciał poza skalę. Podobnie jak w pierwszej części, akcja wlecze się jak śluz za ślimakiem. To jest dramat, żeby w powieści która ma 650 stron, COŚ się zaczęło dziać dopiero na ostatnich… dwustu? Ręce mi opadły.

Bohaterowie już wcześniej byli drażniący i w „dwójce” nic się nie zmieniło.
W gorącej wodzie kąpany Asher nadal rzucał się z łapami na każdego, kto chciał spokojnie chociaż spróbować przemówić mu do rozumu. Miałam ochotę wleźć do książki, dać mu po gębie i krzyknąć „Wysłuchaj go/ją/ich, ty uparty ośle!”. Standardowo „cholery” były ciskane przez niego na prawo i lewo.
No tak, przecież bardzo wzburzony człowiek klnie używając „choler”, jakie to realistyczne.

Dathne w trakcie czytania tak mnie doprowadzała do szewskiej pasji, że odłożyłam tę książkę na parę dobrych dni. Irytujący, wredny babsztyl, niewidzący niczego złego w ranieniu wszystkich dookoła. Jak coś nie szło po jej myśli to nie potrafiła nic innego zrobić niż tupać nogami i drzeć się, że to ona jest spadkobierczynią. Nie ten czy tamten, tylko ona, ona, ona! Serio, życzyłam jej wszystkiego najgorszego. Tak upierdliwej baby to jeszcze nie spotkałam w żadnej książce. Jeśli pani Miller myślała, że Dathne będzie wzbudzać sympatię, no to coś jej nie wyszło.

Świat przedstawiony to jedna wielka pomyłka. Już przy pierwszej części spotykając się z karocami, salonami, kanapami i kanalizacją w domach zaczęłam się zastanawiać o co tutaj w ogóle chodzi. Co to są za czasy. Przyjęłam, że mniej więcej XVII-XVIII wiek. Tutaj natomiast występuje już więcej elementów wyjętych ze średniowiecza. Miller chyba nie za bardzo jest zorientowana z czym się je tę epokę i późniejsze i wszystko ze sobą pomieszała, tworząc misz-masz.
Nocniki i zlew z bieżącą wodą w chatce pośrodku lasu, podsumowują wszystko.

Język nadal prosty jak budowa cepa, choć i tak jest lepiej, bo zniknęły dziwne słownictwa zaczerpnięte ze współczesności, które można było spotkać w „Nieświadomym…”. Jednak wciąż za dużo jest „nieprawdaż”, „gdyż”, „czyż nie”, „kimże”, „czymże”. Te słowa były wtrącane chyba w co trzecim zdaniu. Nie, pani Miller, w ten sposób się nie tworzy archaicznego języka.

Fantastyka niestety niskich lotów z niedopracowanym uniwersum, bohaterami, językiem i ogólnie wszystkim. Miałam dać cztery, ale pisząc tę recenzję na nowo się zirytowałam i nabrałam ochoty dać trzy gwiazdki. Więc daję.

Okej, przeczytałam i mogę powiedzieć, że poziom taki sam jak pierwszej części – mierny.

Mój irytomierz w trakcie czytania tej książki wyleciał poza skalę. Podobnie jak w pierwszej części, akcja wlecze się jak śluz za ślimakiem. To jest dramat, żeby w powieści która ma 650 stron, COŚ się zaczęło dziać dopiero na ostatnich… dwustu? Ręce mi opadły.

Bohaterowie już wcześniej...