Autor wziął pod lupę osobę nr 2 obozu piłsudczykowskiego. Biografia nie zawodzi, opisuje z chirurgiczna precyzją dokonania i niepowodzenia polityczne Walerego Sławka. Plus garść unikatowych fotek.

Autor wziął pod lupę osobę nr 2 obozu piłsudczykowskiego. Biografia nie zawodzi, opisuje z chirurgiczna precyzją dokonania i niepowodzenia polityczne Walerego Sławka. Plus garść unikatowych fotek.

To chyba jedyna biografia Sławka jeśli nie liczyć jakichś krótkich wspomnień. A przecież to był drugi człowiek po Komendancie. Przez pewien czas wierzono nawet, że zajmie jego miejsce (uczciwie trzeba przyznać, że to sam Sławek najmocniej w to uwierzył).

Ale czy to dziwne, że go nie wspominano? Narobił sobie wielu politycznych wrogów i nie da się ukryć, że naprawdę na to zasłużył. Dla większości swoich dawnych towarzyszy był wyrzutem sumienia, o którym chętnie by zapomnieli. Powojenni komuniści oskarżali go o nielegalne przeprowadzenie konstytucji i ordynacji wyborczej - nie da się z nimi nie zgodzić - i jak całą Sanację najchętniej by wymazali z historii. Niektórzy o Sławku pisali we wspomnieniach (np. Hoppe) ale też krótko.

Postać Sławka powinna być jednak lepiej znana bo daje naprawdę do myślenia. Człowiek bezgranicznie oddany Wodzowi a to tego "ceniący argument brutalnej siły w polityce i zasadę, że cel uświęca środki". I tej siły używał i środki uświęcał. Przez 10 lat walczył o nową Konstytucję i o zbudowanie nowego, lepszego ustroju Polski. I - rzadki przypadek w naszej historii - osiągnął cel, do którego dążył! Tyle, że wtedy zaczęła się jego prawdziwa tragedia zakończona wczesną wiosną 1939 roku. Od dłuższego czasu zastanawiałem się jak patrzeć na Sławka: jak na współsprawcę zniszczenia demokracji w Polsce i przygotowania podłoża pod ustrój totalitarny czy może jak na bezkompromisowego idealistę i wizjonera skrzywdzonego przez układy.
Dopiero czytając wspomnienie Miedzińskiego, cytującego Marszałka zwerbalizowałem swoje zdanie: śmierć Sławka była tragiczna ale i komiczna zarazem. Cóż może być śmieszniejszego od polityka, który popełnia samobójstwo w proteście przeciwko... temu co sam zrobił? "Sławek - powiedział Komendant - nie boi się nawet tej strasznej dla niektórych ludzi rzeczy - śmieszności".

Jestem pod wielkim wrażeniem tej książki: raptem 240 stron a zawiera ona wszystko to co powinna i nie zawiera tego, czego zawierać nie powinna. Męczą mnie książki, które wyjaśniają wszystko w najdrobniejszych detalach, łącznie z kontekstem, tak jakby ich autorzy zakładali, że nic wcześniej na ten temat nie czytałem i że nie sięgnę po inne tytuły, żeby wyjaśnić sobie to, czego nie zrozumiałem. Jest tu tyle odnośników ile trzeba (głównie do archiwów trudno dostępnych),bogata bibliografia i rewelacyjny indeks nazwisk.

A do tego bardzo dobry, choć krótki obraz rozpadu i reorganizacji rządzącego środowiska po śmierci Marszałka.

To chyba jedyna biografia Sławka jeśli nie liczyć jakichś krótkich wspomnień. A przecież to był drugi człowiek po Komendancie. Przez pewien czas wierzono nawet, że zajmie jego miejsce (uczciwie trzeba przyznać, że to sam Sławek najmocniej w to uwierzył).

Ale czy to dziwne, że go nie wspominano? Narobił sobie wielu politycznych wrogów i nie da się ukryć, że naprawdę na to...

Na pewno jedna z lepszych biografii przedwojennych polityków.

Na pewno jedna z lepszych biografii przedwojennych polityków.