Czytanie książek to dla mnie zawsze podróż przez ocean.
Niekiedy płynę z prądami, leniwie machając stopą, woda mnie niesie... ciepło, błogo, ale po wierzchu.
Czasem nurkuję niżej i dalej jest pięknie, jakimś cudem tlen sączy się do żył, a głębia wita mnie niczym przyjaciel, mówiący tym samym, co ja, językiem .

Czasem jednak woda całkiem nieprzejrzysta, wręcz wroga, przeciwne wiatry, a pode mną nieokreślone kształty nie zachęcają, by kontynuować podróż wpław.

I to właśnie ten ostatni przypadek.

Rzucona w nowy świat, dostałam po oczach obcymi słowami bez grama wyjaśnienia czym i kim są. Odniesienia do pism i wydarzeń historycznych całkowicie wymyślonych, również bez jakiegokolwiek zaplecza w postaci przypisów bardzo mnie drażnią... Za dużo tego, za głęboko, żeby rozumieć cokolwiek.

Skrzyżujcie bowiem 'Diunę' z trzecią częścią 'Matrixa' i znajdźcie przyjemność w błądzeniu we mgle.

Stworzony dla potrzeb tej jednej powieści rodzaj magii, zmutowane zwierzęta i ludzie, eksperymenty medyczne, miks post-apokaliptyczności z fantastyką, a w tym wszystkim coś jakby miłość nie-miłość, wojna nie-wojna, wydarzenia alegoryczne na zmianę z całkowicie normalnymi opisami czynności fizjologicznych.

No nie na moją głowę, nie dla mnie.
A przecież postacie ciekawe, żywe, mięsiste. Wątki - te na poziomie mojej percepcji - intrygowały od pierwszych stron.
Brnęłam do końca, coraz bardziej rozczarowana faktem, że to się przecież prawie mogło dobrze czytać!

A 'prawie' to wiemy, co.

Czytanie książek to dla mnie zawsze podróż przez ocean.
Niekiedy płynę z prądami, leniwie machając stopą, woda mnie niesie... ciepło, błogo, ale po wierzchu.
Czasem nurkuję niżej i dalej jest pięknie, jakimś cudem tlen sączy się do żył, a głębia wita mnie niczym przyjaciel, mówiący tym samym, co ja, językiem .

Czasem jednak woda całkiem nieprzejrzysta, wręcz wroga,...