Taką książkę, a ściślej: takie wspomnienia aż miło wziąć do ręki, i to nawet jeśli akurat nie należy się do wielbicieli tej pary aktorskiej (choć bardzo subiektywnie uważam, że trudno się oprzeć taktowi, klasie, erudycji i poczuciu humoru pana Holoubka, jak równie szczególnemu urokowi, jakim obdarzył wielu swoich bohaterów, z moim ukochanym profesorem Tutką na czele). Magdalena Zawadzka wspomina Gustawa Holoubka, wybitnego aktora, znakomitego reżysera, człowieka przy tym skromnego i szczerego w życiu, ale przede wszystkim jej ukochanego męża. Kreśli portret pełen ciepła, uznania, szacunku, wdzięczności i miłości. Nie jest to zarazem żadna pozłacana laurka, pani Magda ukazuje też rozmaite słabostki męża, ale zawsze jest to wspominane z uśmiechem, wręcz rozrzewnieniem. Najbardziej za serce chwyciło mnie chyba to jedno zdanie: "Kiedy o nim opowiadam, przedłużam mu życie". Pisze też o sobie, o swojej drodze artystycznej, jednak zawsze stawia samą siebie w tle, podczas gdy na pierwszym planie pozostaje On.

Rzadko wśród osób równie popularnych i uznanych, jak ta para, zdarzają się wspomnienia tak niepodszyte narcyzmem i egoizmem, tak skupione na tej drugiej osobie. Równie rzadko zdarza się, że podobnych związków nie zatruwa zazdrość o znamienitsze laury i większą popularność, nie niszczy przenoszenie do życia prywatnego rozmaitych gierek, masek i zapożyczonych z ekranu czy sceny osobowości.

Gdy w modzie jest wywlekanie najgorszych brudów, wzajemne wylewanie na siebie wiader pomyj, a wywoływanie skandalu staje się najprostszym sposobem na zdobycie popularności, książka taka, jak wspomnienia Zawadzkiej, jest po prostu powiewem świeżego powietrza wśród smrodu i efekciarstwa wszelakiej maści celebrytów.

Taką książkę, a ściślej: takie wspomnienia aż miło wziąć do ręki, i to nawet jeśli akurat nie należy się do wielbicieli tej pary aktorskiej (choć bardzo subiektywnie uważam, że trudno się oprzeć taktowi, klasie, erudycji i poczuciu humoru pana Holoubka, jak równie szczególnemu urokowi, jakim obdarzył wielu swoich bohaterów, z moim ukochanym profesorem Tutką na czele)....