Głównymi bohaterami "Corvusa" są krukowate – ptaki, poza gołębiami, najpospolitsze w naszym otoczeniu: dostojne gawrony okupujące nasze osiedla głównie zimą, stada wrzeszczących kawek, sprytne sroki.
Ptaki widzą dwa razy więcej kolorów, niż ludzie. Długość życia dziko żyjących ptaków wynosi ok. 2 lat, podczas gdy ptaków chowanych w niewoli – ok. 15-20 – to kolosalna różnica! Ptaki – podobnie jak ludzie wydają dźwięki wyuczone, a nie wrodzone. Najszybsze ptaki – jeżyki – potrafią rozwijać prędkość do 350km/h. W "Corvusie" można znaleźć wiele takich informacji: autorka pisze o ptakach zarówno z perspektywy historycznej, jak i biologicznej. Dowiemy się o ich ewolucji, o budowie skrzydeł oraz narządu śpiewania, a także o strukturze społecznej czy sposobach porozumiewania się. Te fragmenty książki napisane są naukowym językiem, być może są nieco trudniejsze w odbiorze, ale równie interesujące, jak cała reszta. Od rozważań natury naukowej Esther Woolfson płynnie przechodzi do bardzo ciepłych i dowcipnych opowieści o własnych doświadczeniach z ptakami. O ptasich mieszkańcach jej domu: gawronie Kurczaku, sroce Pyskaczu, papużce Ptaszynie i wielu innych. Widać w tym prawdziwą fascynację ptasią naturą: autorka ptaki autentycznie podziwia i kocha. Zachwyca się umiejętnością latania i nawigowania, mądrością spojrzenia, śpiewem, a także wyglądem – ptasie pióra są wszak we wszystkich kolorach tęczy.
Swoją książką Woolfson, domorosła przecież ornitolog, stara się także walczyć ze stereotypami dotyczącymi ptaków. Ubolewa, nad tym, że rodzina krukowatych jest od wieków przez człowieka tępiona: wprawdzie uznaje się, że kruki to mądre zwierzęta, ale wszystkie krukowate otacza zła sława padlinożerców. Niejednokrotnie krukowate są także oskarżane o przyczynianie się do zmniejszania populacji innych ptaków śpiewających. A to wszystko zapewne dlatego, że nie mają tak uroczych głosików...

Styl, w jakim napisany jest "Corvus", bardzo przypomina mi styl Frances Mayes: taka na wpół poezja, umiejętność opisania i zachwycenia się detalami, na które przeciętny człowiek nie zwraca uwagi. To książka warta nie tylko przeczytania, ale i zakupu do własnej biblioteczki.

Głównymi bohaterami "Corvusa" są krukowate – ptaki, poza gołębiami, najpospolitsze w naszym otoczeniu: dostojne gawrony okupujące nasze osiedla głównie zimą, stada wrzeszczących kawek, sprytne sroki.
Ptaki widzą dwa razy więcej kolorów, niż ludzie. Długość życia dziko żyjących ptaków wynosi ok. 2 lat, podczas gdy ptaków chowanych w niewoli – ok. 15-20 – to kolosalna...