Licealna męczarnia. Grafomaństwo. Historia fantazji seksualnej o orgii dorosłego z małoletnim chłopcem. Tragedia.

Licealna męczarnia. Grafomaństwo. Historia fantazji seksualnej o orgii dorosłego z małoletnim chłopcem. Tragedia.

Piekielnie (sic!) seksowna opowieść. Rzecz o złym lokowaniu uczuć: w religii i ludziach. Wszyscy kochają tu jednych, kopulują z drugimi, by na koniec oddać się tej trzeciej kochance: wierze. Najgorszej, bo nie odwzajemnia uczuć. I zostają z niczym. A czytelnicy - z wybitną powieścią Andrzejewskiego (która to już?!),z perspektywy czasu najbardziej oryginalnego polskiego pisarza XX wieku. Dziś skutecznie omijanego na rzecz Witkacego, Gombrowicza, Iwaszkiewicza, zupełnie nie wiadomo, czemu. Zresztą ten sam los spotkał Stanisława Dygata. Tylko Hłasko się uchował...

Piekielnie (sic!) seksowna opowieść. Rzecz o złym lokowaniu uczuć: w religii i ludziach. Wszyscy kochają tu jednych, kopulują z drugimi, by na koniec oddać się tej trzeciej kochance: wierze. Najgorszej, bo nie odwzajemnia uczuć. I zostają z niczym. A czytelnicy - z wybitną powieścią Andrzejewskiego (która to już?!),z perspektywy czasu najbardziej oryginalnego polskiego...

Jestem trochę zdziwiona, przyjemnie zdziwiona, żeby stała się jasność, ponieważ "Popiół i diament", uznaną za największe dzieło Andrzejewskiego, sama oceniłam jako książkę dobrą w kierunku przeciętności i nie spodziewałam się już niczego lepszego, jednak w "Bramach raju" autor zachwycił mnie kunsztownością zarówno formy i przesłania, skomplikowanymi kreacjami bohaterów, dokładnością zagłębienia w odmętach ludzkiej psychiki i natury - w ten sposób wyszła naturalistyczna opowieść w wielu momentach brutalna, niesmaczna i perwersyjna, absolutnie wspaniała w swoich kontrastach - mistycyzmu i upodlenia, prostoty i złożoności.
A potem szli dalej.

Jestem trochę zdziwiona, przyjemnie zdziwiona, żeby stała się jasność, ponieważ "Popiół i diament", uznaną za największe dzieło Andrzejewskiego, sama oceniłam jako książkę dobrą w kierunku przeciętności i nie spodziewałam się już niczego lepszego, jednak w "Bramach raju" autor zachwycił mnie kunsztownością zarówno formy i przesłania, skomplikowanymi kreacjami bohaterów,...

Dla zainteresowanych odwiecznym konfliktem między religią a erotyką (co samo w sobie nie jest tematem nieciekawym, ale Andrzejewski serwuje to z takim patosem, że właściwie zepsuło mi to lekturę). Zabawa formą (słynne dwa zdania) trochę przesadzona: męczy to nieco, utrudnia, a powody tego zabiegu można sobie dośpiewać dowolne. Książka z półki: trochę wkurza, ale się o niej sporo myśli.

Dla zainteresowanych odwiecznym konfliktem między religią a erotyką (co samo w sobie nie jest tematem nieciekawym, ale Andrzejewski serwuje to z takim patosem, że właściwie zepsuło mi to lekturę). Zabawa formą (słynne dwa zdania) trochę przesadzona: męczy to nieco, utrudnia, a powody tego zabiegu można sobie dośpiewać dowolne. Książka z półki: trochę wkurza, ale się o niej...

Formalnie i treściowo mocna rzecz!

Formalnie i treściowo mocna rzecz!

literacka polska perełka.

literacka polska perełka.

Świetna powieść, czytało się jednym tchem. Bardzo ciekawym zabiegiem było zagranie Andrzejewskiego by historia składała się tylko z dwóch zdań - jedno rozciągnięte na prawie całą powieść, a drugie, zwieńczające, liczące sobie zaledwie 4 słowa. Pod tym względem - mistrzostwo.

Świetna powieść, czytało się jednym tchem. Bardzo ciekawym zabiegiem było zagranie Andrzejewskiego by historia składała się tylko z dwóch zdań - jedno rozciągnięte na prawie całą powieść, a drugie, zwieńczające, liczące sobie zaledwie 4 słowa. Pod tym względem - mistrzostwo.

,Bramy raju", powieść znanego dwudziestowiecznego pisarza Jerzego Andrzejewskiego, jest pewnego rodzaju fenomenem. Na około stu stronach (w moim wydaniu kilkudziesięciu, ale miałam bardzo ciasny druczek) zawiera raptem dwa zdania, z czego drugie brzmi ,,I szli całą noc", a pierwsze w całości opisuje historię bohaterów, którymi są nastolatkowie udający się na krucjatę dziecięcą, by odbić Jerozolimę z rak muzułmanów. Nim jednak wyruszą na swoją misję, muszą wyznać swoje grzechy i zostać oczyszczeni. Okazuje się wówczas, że tym, co skłoniło ich do wyruszenia w drogę, nie jest pobożność, a skomplikowane relacje miłosne wynikające z fascynacji charyzmatycznym przywódcą powstania Jakubem.

Przed ,,Bramami" przeczytałam ,,Silva Rerum" i nie mogłam oprzeć się porównaniu tych książek. Obie są napisane w dość oryginalny sposób i obie skupiają się na różnicach między świętością a zmysłowością. I to porównanie zadziałało na korzyść ,,Bram" zarówno dobrze, jak i źle, bo już w pewien sposób zostałam przygotowana na ten styl, a z drugiej strony jednak moje serce bardziej lgnie do ,,Silva Rerum". Powieść Andrzejewskiego bez wątpienia jest dobra, pełna refleksji nad naturą człowieka i miłości, nad tym czym tak naprawdę jest miłość (bohaterowie wdają się w różne relacje bardziej nie ze względu na konkretną osobę, a głód uczucia, a stosunek zakochanych dziewcząt do Jakuba balansuje na granicy zauroczenia i platonicznego uwielbienia) i co przynosi człowiekowi, a także nad moralnością i grzechem, świadomością własnych słabości, ale i dumą. Przyznam jednak, że w pewnym momencie podobieństwo między poszczególnymi bohaterami i ich postawami zaczynało przeszkadzać i sprawiać, że ciężko było z kimś sympatyzować. Jest to książka z gatunku tych, które raczej czyta się dla refleksji i narracji niż fabuły i postaci.

Jeśli chodzi o samą narrację i formę zamknięcia wszystkiego w jednym zdaniu, to początkowo wydaje się ona trudna, ale gdy już czytelnik się przyzwyczai, czyta się dobrze i płynnie i nie czuć tego bloku tekstu. Język jest naprawdę piękny i artystyczny, chwilami przypomina poezję ze względu na powtarzanie pewnych wypowiedzi, jak refren. Nie jest to łatwa forma, ale na pewno ma wartość literacką.

,,Bramy raju" nie są książką dla każdego, są trudne, nietypowe, chwilami dziwne, ale na pewno zajmują ważne miejsce w polskiej literaturze i trzeba je docenić, nawet jeśli nie polubić.

,,(...)jeżeli drugi człowiek jest tylko ciemną tajemnicą, trudno go pokochać, ale jeśli nie ma w nim nic z tajemnicy, również kochać go niepodobna(...)"

,Bramy raju", powieść znanego dwudziestowiecznego pisarza Jerzego Andrzejewskiego, jest pewnego rodzaju fenomenem. Na około stu stronach (w moim wydaniu kilkudziesięciu, ale miałam bardzo ciasny druczek) zawiera raptem dwa zdania, z czego drugie brzmi ,,I szli całą noc", a pierwsze w całości opisuje historię bohaterów, którymi są nastolatkowie udający się na krucjatę...

Trudno jednoznacznie ocenić tę książkę. " Bramy raju" Andrzejewskiego to przerażające studium relacji międzyludzkich( m. in. relacja Aleksego i Blanki),traktat o tym, że nadzieja matką głupich, ale ta głupota jest jedyną mądrością jaką mamy. Dla ludzi o mocnych nerwach.

Trudno jednoznacznie ocenić tę książkę. " Bramy raju" Andrzejewskiego to przerażające studium relacji międzyludzkich( m. in. relacja Aleksego i Blanki),traktat o tym, że nadzieja matką głupich, ale ta głupota jest jedyną mądrością jaką mamy. Dla ludzi o mocnych nerwach.

Akcja dzieje się w 1212 roku i dotyczy słynnej krucjaty dziecięcej. Mamy też cofnięcie się do wyprawy krzyżowej z 1202 roku. Brakło mi jednak realiów i klimatu tamtych wieków. Całość to taki wewnętrzny monolog spowiednika plus myśli uczestników krucjaty. Dla mnie było trochę za dużo tego poplątania i niekiedy trochę się w tych myślach bohaterów gubiłam. Mimo wszystko bardzo mi się spodobała wymowa książki, to znaczy to, jak w imię idei można manipulować ludźmi. Lubię też psychologiczne historia, a ta trochę taka była.

Akcja dzieje się w 1212 roku i dotyczy słynnej krucjaty dziecięcej. Mamy też cofnięcie się do wyprawy krzyżowej z 1202 roku. Brakło mi jednak realiów i klimatu tamtych wieków. Całość to taki wewnętrzny monolog spowiednika plus myśli uczestników krucjaty. Dla mnie było trochę za dużo tego poplątania i niekiedy trochę się w tych myślach bohaterów gubiłam. Mimo wszystko...