Niekiedy czytając opinie innych czytelników o tej czy innej książce zdarza się, że nad moją głową zawisa wielki znak zapytania i jedyne, co przychodzi mi na myśl to to, że albo egzemplarz w moich rękach to jakaś inna książka, przez pomyłkę drukarską opatrzona nieodpowiednią okładką, albo jestem kosmitką nadającą na zupełnie innych falach niż reszta Ziemian. No bo jak inaczej wytłumaczyć, że za wychwalane przez innych "dzieło" ja osobiście nie dałabym złamanego grosza?

Tak ma się rzecz z przygodami Hadriana i Royce'a, autorstwa Michaela Jamesa Sullivana. Nie chodzi nawet o samą treść, bo pomysł na fabułę autor miał nie najgorszy (nie najlepszy również), a i dwójka głównych bohaterów da się lubić (choć nie powiem, żeby jakoś bardzo zależało mi na ich losie i sukcesie tego, co sobie przedsięwzięli). Złodzieje, księżniczki, zabójstwa królów i spiskujący Kościół, plus okrasa w postaci czarnoksiężnika, krasnoluda i wężo-smoko-podobnego stwora. Niby wszystko na swoim miejscu.

Tym, co sprawiło, że książkę, którą w normalnych okolicznościach połknęłabym w dzień lub dwa, czytałam w męczarniach przez dwa tygodnie, jest kunszt (ha!) pisarski autora. Brnęłam i brnęłam coraz głębiej w przygody dwójki złodziejów i z każdą stroną utwierdzałam się w przekonaniu, że autorowi brakowało a) czasu na rozbudowanie świata i postaci i/lub b) ochoty na zrobienie tegoż. Główni bohaterowie są płascy, jednowymiarowi i po prostu nudni, a postaci drugoplanowe są tak nijakie, że aż brak słów na wyrażenie tej nijakości. Ale niech będzie, ludzie są różni i co dla mnie jest bezkształtną masą, dla innych może być tortem z wisienką pośrodku. Nie znajduję jednak żadnej wymówki dla pojawiających się co i rusz dziur w fabule i rozwiązań akcji rodem z wypracowania szkolnego gimnazjalisty (nie ubliżając gimnazjalistom). Mogłabym napisać pracę naukową o tych wszystkich niemożliwościach i niedorzecznościach, które autor namiętnie wciska czytelnikowi, i byłaby ona prawdopodobnie mniej denerwująca w czytaniu niż oryginalna powieść. No bo wyobraźmy sobie sytuację: bohaterowie (nie napiszę którzy, bo nie chcę odebrać przyjemności czytania tym, którzy "Królewskiej krwi" i "Wieży Elfów" chcą mimo wszystko dać szansę) leżą ciężko ranni w namiocie we wrogim obozie, otoczeni strażnikami Kościoła. Wtem w środku obozu zjawia się złodziej, krasnolud i trzy konie, ale nikt ich nie zauważa (no bo przecież trzy konie to nie cały tabun!), bo strażnicy ot tak sobie odchodzą na bok (i gdy pisze "na bok", mam na myśli wzgórze w oddali), nie wiem, na plotki czy na sjestę, czy to ważne? Wszak to zupełnie normalne zostawić wrogich jeńców samym sobie, no bo przecież tak ciężko ranni cóż mogą zrobić? Otóż okazuje się, że mogą wyjechać na trzech koniach bez wzniecenia najmniejszego alarmu. Cała akcja zajmuje jeden akapit opisu akcji i parę linijek dialogu. Książka pana Sullivana jest upstrzona tego typu kwiatkami niedorzeczności niczym łąka w Holandii tulipanami. Tylko uczucia wzbudza mniej przyjemne.

Przygody Hadriana i Royce'a rozciągają się na więcej tomów, ale dla mnie te dwie opowieści wystarczą. Lubię książki, które nie zmuszają mnie do smutnej refleksji nad ilością drzew, które poświęcono na ich wydanie.

Niekiedy czytając opinie innych czytelników o tej czy innej książce zdarza się, że nad moją głową zawisa wielki znak zapytania i jedyne, co przychodzi mi na myśl to to, że albo egzemplarz w moich rękach to jakaś inna książka, przez pomyłkę drukarską opatrzona nieodpowiednią okładką, albo jestem kosmitką nadającą na zupełnie innych falach niż reszta Ziemian. No bo jak...