Układamy swoją teraźniejszość, planujemy przyszłość..., ciągle o tym myślimy, mamy na tym punkcie bardzo często obsesję. Nerwy, stres, ciągle pod presją oczekiwań własnych i całego otoczenia. I co z tego mamy? Jesteśmy spokojniejsi? Czujemy wewnątrzną harmonię? Nie mamy żadnych powodów do niepokoju, zmartwień? Myślę, że nie... Dla mnie to jedna, wielka iluzja, bańka mydlana, w której się zamykamy. Nic innego!
Najlepsze jest to, że w tej całej grze, którą prowadzimy ze sobą i całą resztą jest to, że oszukujemy nie tylko ludzi, przed którymi udajemy, bawiąc się w teatrzyk. Przede wszystkim oszukujemy samych siebie. Prędzej czy później trafimy w jakąś ślepą uliczkę, a labirynt poplątanych ścieżek, jaki sobie wydepczemy, samych nas zakręci i w tym wszystkim się zaplączemy.
Grając tak ze sobą w kotka i myszkę doprowadzamy do tego, że zakłamujemy prawdę o nas samych i przez to, sami stajemy się dla siebie jedną, wielką tajemnicą. Im więcej plączemy się w tym labiryncie, tym więcej znaków zapytania powstanie na przyszłość. Choć i tak poznanie siebie w całkowitym stopniu jest niemożliwe, to większość i tak, często nieświadomie, jeszcze bardziej to wszystko utrudnia.
Nie znając siebie, nie będąc świadomym własnych oczekiwań i tożsamości będziemy ciągle błądzić, szukać czegoś, czego nie potrzebujemy, co nie da nam przyjemności, spełnienia. A gdy sami nie będziemy wiedzieć jacy jesteśmy, to w tej całej fałszywej, iluzorycznej kreacji zaplączemy się także w relacjach z innymi, które również stanął się czystą fikcją. Nie poznając siebie, nawet nie próbujmy poznawać innych. To nigdy nam się nie uda.
...
...prawda i szczerość nie są przecież śmiercionośną trucizną. Ona nawet nie boli. Wierzcie mi na słowo. Choć ciężko przechodzi przez gardło, to jak już przejdzie stanie się czymś wewnętrznie oczyszczającym. Wielokrotnie używana wejdzie w pewnym momencie w krew i stanie się narzędziem budowania naszej prawdziwej tożsamości...
Bohater powieści Jo Nesbo w "Łowcach głów" Roger Brown przekonał się o tym na własnej skórze:)

(...) ironia, czarny humor, sarkazm
Z tymi narzędziami to wcale nie jest taka prosta sprawa, to nic łatwego...Tym trzeba umiejętnie manewrować. Gra słów oparta na tych elementach, to już wyższa szkoła jazda. Ale z tym też się trzeba urodzić, mieć gdzieś wewnątrz zaprogramowane, zakodowane w umyśle. Jednak takie predyspozycje, zdolności nabyte to nie wszystko. Jeśli odpowiednio o to nie zadbamy, to wszystko co w genach dostaliśmy popadnie w marność. O wszystko trzeba dbać, pielęgnować, troszczyć się. A zdolności, które na tacy dostaliśmy powinniśmy w sobie rozwijać, tak by ten talent rozkwitł w jak największym stopniu. Systematyczna, ciężka praca, bo sam talent się bez tego nie obroni. Talent to tylko 20% i aby nie przepadł, musimy dołożyć od siebie całą resztę.
Jo Nesbo zabawił się tą ironią, czarnym humorem i sarkazmem po mistrzowsku. A do tego wątki, które rozgałęził na samym początku, wprowadzając głównych bohaterów w wir szalonych zwrotów akcji, połączył w taki niewiarygodny sposób, że rozpływałem się nad treścią, z uśmiechem na twarzy, jako dowód uznania, dla tak wybitnego, literackiego warsztatu. Ciężko jest opisać słowami te wszystkie wrażenia i przyjemność jaką czerpałem z czytania tej książki. To trzeba przeżyć na własnej skórze.
Tą książką Nesbo potwierdził swoją wielką klasę i udowodnił, w szczególności wszystkim niedowiarkom, o ile oni zmierzyli się z tą książką, że nie jest zamknięty w dybach tylko i wyłącznie genialnej kreacji Harrego Hole'a, którą swojego czasu powołał do literackiego istnienia...
...
...nie odmówcie sobie tej przyjemność i przeczytajcie "Łowców głów"

Układamy swoją teraźniejszość, planujemy przyszłość..., ciągle o tym myślimy, mamy na tym punkcie bardzo często obsesję. Nerwy, stres, ciągle pod presją oczekiwań własnych i całego otoczenia. I co z tego mamy? Jesteśmy spokojniejsi? Czujemy wewnątrzną harmonię? Nie mamy żadnych powodów do niepokoju, zmartwień? Myślę, że nie... Dla mnie to jedna, wielka iluzja, bańka...