(...)

Głowna bohaterka może i jest błyskotliwa, inteligentna, zbyt bystra jak na swój wiek, zna dużo słów, ale jest także... pusta jak wiadro. Nie jest do końca zła, nie jest mściwa, nie jest w ścisłym sensie zepsuta, jest jednak bardzo cyniczna, pretensjonalna i przez większość czasu demonstruje swoje poczucie wyższości, a raczej buduje jego iluzję, z racji ogromnych kompleksów obejmujących: grube okulary, pulchne nogi i małe cycki. Kiedy zaś stara się nie górować nad innymi i cierpieć z powodu braku zainteresowania, ugania się za chłopakami. Przemierzając piekło wraz ze swoimi przyjaciółmi, raz za razem daje także popis odwagi, pomysłowości i brawury.
Wycieczka przez piekło pełna jest opisów naprawdę wstrętnych miejsc, wulgarnych zwrotów a także okropnie obrzydliwego seksu. Nie ma tutaj rzeczy pięknych, chyba że autor akurat postanawia ubrać je w groteskę.
Piekło samo w sobie jest instytucją, pełną tak znienawidzonej przez każdego dorosłego obywatela biurokracji, papierkologii i bałaganu. Demony zarządzające centralą piekła są skorumpowane, a potępieni pracownicy-telemarketerzy opierniczają się do granic zupełnie jak we wszystkich historyjkach o urzędach. Bardzo ciekawa jest lista przewinień, za które możemy trafić do piekła i tak dowiadujemy się, że słowa pierdolić użyć można określoną ilość razy, oddać mocz do basenu tylko trzy, a wyrzucenie niedopałka na chodnik również ma swój limit.Tak o to większość śmiertelników funduje sobie bilet do piekła jeszcze przed ukończeniem piątego roku życia. To wszystko jest tak wspaniałą satyrą na temat ogólnopojętego grzechu, że aż wybornie się czyta. Piekło jest takim krzywym zwierciadłem naszej ziemi i słusznie mówi się, że ludzie na ziemi są nieszczęśliwi, bo chcą na niej zrobić niebo. A przecież "Ziemia to ziemia, niebo to niebo a piekło to piekło". W tym wszystkim tylko poszkodowani są martwi, bo nikt ich nie lubi.

(...)

Oczywiście, jak w każdej powieści Palahniuka urzeka nas bardzo prosty w odbiorze, a jakże plastyczny styl narracji, przywodzący na myśl oglądanie filmu, duża dawka komizmu sytuacyjnego oraz satyry na dosłownie wszystko co nas otacza.
Choć przemiana głównej bohaterki (która następuje w każdej powieści o grzechu i odkupieniu) pozostawia wyraz niedowierzania na twarzy, wyglądając reżyserowanie i kiczowato, i tak gwarantuję Wam ubaw po pachy. Zakończenie, choć będące coraz częściej stosowanym zabiegiem pretendującym już do miana sztampy, daje jednak element mocnego zaskoczenia. Nie czepiajmy się jednak, Chuck Palahniuk po raz trzeci zafundował mi zarwaną nockę.

Całość na: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/2014/01/chuck-palahniuk-potepieni.html

(...)

Głowna bohaterka może i jest błyskotliwa, inteligentna, zbyt bystra jak na swój wiek, zna dużo słów, ale jest także... pusta jak wiadro. Nie jest do końca zła, nie jest mściwa, nie jest w ścisłym sensie zepsuta, jest jednak bardzo cyniczna, pretensjonalna i przez większość czasu demonstruje swoje poczucie wyższości, a raczej buduje jego iluzję, z racji ogromnych...