To przezabawna, ale jakże refleksyjna opowieść o życiu mieszkańców małego miasteczka położonego na Nizinie Padańskiej. Jej głównymi bohaterami są: Don Camillo - miejscowy proboszcz, Peppone - tamtejszy wójt i przywódca lokalnych komunistów oraz Chrystus Ukrzyżowany, umieszczony w głównym ołtarzu parafii, z którym Don Camillo toczy dysputy w trudnych dla niego chwilach.

Akcja tej - w pewnym sensie satyrycznej i prześmiewczej - książki dzieje się na przestrzeni roku. Uczestnicząc i obserwując życie tej małomiasteczkowej społeczności, spostrzegamy jak wiele antagonizmów i różnic poglądowych dzieli dwie najważniejsze w tym środowisku osoby - wójta i proboszcza. Ale niezależnie od tego co ich dzieli, jak bardzo przekonują wszystkich do wzajemnej obopólnej niechęci czy odmienności wyznawanych poglądów, zawsze w chwilach, kiedy chodzi o dobro ogółu lub jednostki, obaj antagoniści potrafią wznieść się ponad własne cele i ambicje. W chwilach osobistego zagrożenia czy potknięcia mogą nawet liczyć na siebie nawzajem, na wyciągnięcie pomocnej dłoni.
Polecam jako przerywnik między trudnymi czy przytłaczającymi lekturami.

To przezabawna, ale jakże refleksyjna opowieść o życiu mieszkańców małego miasteczka położonego na Nizinie Padańskiej. Jej głównymi bohaterami są: Don Camillo - miejscowy proboszcz, Peppone - tamtejszy wójt i przywódca lokalnych komunistów oraz Chrystus Ukrzyżowany, umieszczony w głównym ołtarzu parafii, z którym Don Camillo toczy dysputy w trudnych dla niego...

Moją przygodę z Don Camillo z Niziny Padańskiej rozpoczęłam kilka lat temu. Od pierwszego tomu, zakochałam się w tych opowiadaniach, co mnie zaskoczyło, bo opowiadania to nie jest to co lubię najbardziej. Dodatkowo opowiadania mają bawić, a jak być może już wiecie, ja rzadko śmieję się podczas czytania. Książki o Don Camillo są jednymi z nielicznych, które przyprawiają mnie o wybuchy śmiechu i wyciskają łzy, ale rozbawienia. Nasz kraj też ulega zapateryzmowi, modne są nastroje antyklerykalne, religia, czytanie o księżach jest przejawem dewocji, za które dostaje się metkę mohera. Mieszkam na wsi, wiec mody dochodzą tu z opóźnieniem, no i ja jednak cenię wyżej dobrą lekturę niż bycie trendy. Kompletowałam serie o Don Camillo, chociaż łatwo nie było, Wydawca rzucił kilka książeczek na rynek, bez jakiejś kampanii reklamowej, chyba liczył, że to wznowienie samo się sprzeda. Mam nadzieję, że tak będzie, bo byłoby szkoda, gdyby tak sympatyczne opowiastki zaginęły z powodu kiepskiego marketingu.

Zastanawiałam się do czego porównać tą serię, do naszego Rancza, do Księdza Rafała, do trylogii o Samych Swoich, każde to porównanie będzie po trosze prawdziwe, bo cząstkę serialu, książek, filmu można odnaleźć w opowieści o przygodach czerwonego wójta i plebana. Rzecz dzieje się we Włoszech, na Nizinie padańskiej, w miasteczku żyje sobie Don Camillo, ksiądz o gołębim sercu i pięści niedźwiedzia grizzli, próbuje On wprowadzać prawa boże, kierując się wiarą i nakazami religii, ale jednocześnie musi walczyć z wójtem, przywódcą czerwonych, Pepponem. Peppone wierzy w ideały komunizmu i próbuje od swojej rodzinnej wsi, wprowadzić raj na ziemi w wersji sowieckiej. A jako, że Sowieci z definicji są antyklerykalni, Peppone wieszcząc bliski dzień odwetu proletariatu, wróży okrutny koniec sługom Watykanu i Ameryki. Macie rację z tego może wyniknąć tylko wojna.
Ale to nie jest opowieść o ślepej nienawiści, dlatego użyłam porównania do naszych Samych swoich, tam mimo pozornych antagonizmów mamy głęboką przyjaźń, lojalność ponad wszystko, takie typowe „kto się czubi, ten się lubi”. To pełne ciepła opowiastki, które każdego rozbawią do łez, komedie sytuacyjne ilustrujące powiedzenie, że zgoda buduje, a niezgoda rujnuje. Za każdym razem, gdy Don Camillo chce spłatać figla Pepponowi, okazuje się że to on staje się ofiarą, gdy Pepone uderza kijem, dostaje pałą. I tak w kółko, ale bez monotonii.
Ta książka „Rok Don Cammillo” była pierwotnie wydana w czterech tomach, na każdą porę roku przypadał jeden tom, teraz wszystko wydano w jednym i mamy średniej objętości książeczkę z ilustracjami autora. Nie jest to książka adresowana do adresata o konkretny poglądach, czy wyznaniu, Autor nie agituje, ani nie popycha w stronę określonej partii politycznej, ani grupy wyznaniowej. Moim zdaniem, bez względu na wyznanie, bez względu na sympatie polityczne, każdy będzie dobrze się bawił, czytając o listach do Stalina, o listach do Jezusa o dryfie na zerwanym moście, ubawi go jak Don Camillo ukrywał wójta, a także wiele, wiele innych historyjek.

Mam nadzieję, że uda mi się namówić Was na zapoznanie się z serią książeczek opowiadającej o życiu na Nizinie Padanskiej w połowie ubiegłego wieku, gdzie mimo upływu kilku lat od zakończenia wojny światowej, wciąż toczyły się, kto wie czy nie groźniejsze walki, o wpływy.
Moim zdaniem doskonały sposób na odprężenie się po ciężkim dni. Nie czytać w miejscach publicznych!!

Moją przygodę z Don Camillo z Niziny Padańskiej rozpoczęłam kilka lat temu. Od pierwszego tomu, zakochałam się w tych opowiadaniach, co mnie zaskoczyło, bo opowiadania to nie jest to co lubię najbardziej. Dodatkowo opowiadania mają bawić, a jak być może już wiecie, ja rzadko śmieję się podczas czytania. Książki o Don Camillo są jednymi z nielicznych, które przyprawiają...

6 / 52 / 2018
Intrygi, słowne potyczki i specyficzna przyjaźń między proboszczem i komunistycznym wójtem we włoskim miasteczku tuż po wojnie. Przewrotna, zaskakująca, dowcipna, pełna starych jak świat prawd.

6 / 52 / 2018
Intrygi, słowne potyczki i specyficzna przyjaźń między proboszczem i komunistycznym wójtem we włoskim miasteczku tuż po wojnie. Przewrotna, zaskakująca, dowcipna, pełna starych jak świat prawd.

Krótkie opowiadania podzielone wg pór roku. Wciągające, zabawne i na swój sposób wciąż aktualne. Na pewno sięgnę po pozostałe tomy

Krótkie opowiadania podzielone wg pór roku. Wciągające, zabawne i na swój sposób wciąż aktualne. Na pewno sięgnę po pozostałe tomy