Znów: Czarna Łabędzica AKA Odylia AKA Eugenie Markham zupełnie przypadkiem i wbrew sobie została władczynią Kraju Cierni - niewielkiej, sterroryzowanej krainy w Tamtym Świecie, do niedawna rządzonej przez Ezona. Ezon był jednym ze złych szlachciców, którzy chcieli zrobić Odylii bachora. Zupełnie wbrew sobie, ale tym razem celowo stara się sprostać wynikającym z tego tytułu obowiązków: nawiązuje sojusze, odwiedza poddanych, pomaga im przetrwać suszę, którą - tym razem niechcący - wywołała. Odwiedzając poddanych natyka się na paskudną aferę, w którą zamieszane są znikające, młode dziewczęta, a to tylko czubek góry lodowej. We wszystkim pomaga Kiyo, zabójczo przystojny kitsune - człowiek-lis, oraz niemniej przystojny, ale ekscentryczny i arogancki Dorian, Król Dębów; to zaś, co przeszkadza, to fakt, że wielu wciąż chce ją zgwałcić i spłodzić dziecko.
Książkę łyknąłem w jedną noc, choć na pewno spory udział miała w tym moja bezsenność. Jednak nawet kiedy powieki miałem już na zapałkach, okazało się, że trudno oderwać się od lektury. Wciągnęło, choć okazuje się, że w książce pojawiają się znów pewne elementy, które odrobinę rozczarowały w poprzedniej części: nie całkiem logicznie skonstruowany świat, trochę w pośpiechu podawane wyjaśnienia pewnych zjawisk i wreszcie coś, co na własny użytek nazwę sobie Efektem Starego Disneya (vide: moja recka poprzedniego tomu). Znów, niestety, można by było popracować nad korektą tłumaczenia (chyba) i literówkami (na pewno). Znów, na szczęście, ujmują barwne postaci (szczególnie Dorian), intryga trzyma konkretne tempo, czyta się lekko i trudno spostrzec, gdzie podziało się 300 stron. Gdzieś przemknęło. Znów jest sporo seksu podanego bez żadnego zażenowania. To, co różni drugi tom od pierwszego, to dość ostre wydarzenia, które nijak nie mają się do bajkowego wyganiania demonów ze świata ludzi, są za to boleśnie realne. Dochodzi swobodne rozważanie na temat rasizmu, a także tego, że dobry władca nie zawsze może być wyłącznie wielkoduszny: czasem trzeba zrobić coś wbrew sobie, by mieć z tego długofalowe korzyści dla siebie i poddanych.
Książka podobała mi się o cały ton bardziej niż pierwsza część i z czystym sumieniem daję jej 7/10 gwiazdeczek.

(pierwszy tom:
http://lubimyczytac.pl/ksiazka/95450/corka-burzy/opinia/14205917#opinia1420... )

Znów: Czarna Łabędzica AKA Odylia AKA Eugenie Markham zupełnie przypadkiem i wbrew sobie została władczynią Kraju Cierni - niewielkiej, sterroryzowanej krainy w Tamtym Świecie, do niedawna rządzonej przez Ezona. Ezon był jednym ze złych szlachciców, którzy chcieli zrobić Odylii bachora. Zupełnie wbrew sobie, ale tym razem celowo stara się sprostać wynikającym z tego tytułu...