157 lat minęło od momentu, w którym powieść Elizabeth Gaskell "Północ i Południe" ujrzała światło dzienne. Czytałam ją przez kilka dni, czując się jakby ktoś zapakował mnie do platformy przenoszącej w czasie, zabierając do przeszłości.Dziś w tramwaju nie usłyszymy dysputy o tym czy mężczyzna jest człowiekiem czy dżentelmenem.Kobieca duma bywa odbierana jako szczyt obciachu, a klasy społeczne nie są od siebie tak odgraniczone.
Nie mi oceniać, w których czasach żyje się lepiej, ale wiem jedno: podczas tej podróży nie kręciłam nosem.

Margaret Hale, główna bohaterka wydaje się porcelanową laleczką. Delikatna i kruchuteńka. Moje pierwsze wrażenie było takie, że aż strach towarzyszyć jej w życiu, bo wszystko ją złamie. Chucherko? Nie od końca. Silna baba, która potrafi w sytuacjach kryzysowych znieść wiele.
W końcu nie takie metamorfozy w literaturze już widzieliśmy.
Życie Margaret nabierze tempa, kiedy z południa przyjdzie jej się przeprowadzić na północ Anglii. Sielskie pejzaże zmienią się na miejski gwar, podsycany napiętą atmosferą rozwoju przemysłowego.Żar naszej bohaterki, czyli jak się pewnie domyślacie, mężczyzna, jest bezpośrednią z przemysłem związany, co czyni historię dość skomplikowaną.

Choć napisałam, że żarem bohaterki jest mężczyzna to oprócz Thorntona, wiele innych aspektów gra jej w duszy i być może dlatego polubiłam Margaret. Nie była plastikowa, miała swoje zdanie i znajdywała miejsce dla swoich przekonań nie tylko w obrębie własnej grupy społecznej.Najciekawszym elementem powieści są kontrasty, na jakich została oparta. Oczywiście, tym najbardziej rzucający się w czytelnicze oczy dotyczy granic północy i południa. Nie od dziś wiemy, że przeciwieństwa się przyciągają, ale połączenie Margaret i Johna to dość wybuchowa mieszanka. Najpierw ścierają się w dysputach po to, żeby zaraz za sobą tęsknić do granic możliwości. Obydwoje to charakterne i osobliwe postacie, z własnymi przekonaniami oraz poglądami, nieraz różniącymi się od siebie. Ich historia jest tańcem, polegającym na robieniu kroku wprzód ku partnerowi, by za chwilę się cofnąć.

Nie podejrzewałam siebie o to, że będę zaczytywać się w wiktoriańskim romansidle. Mimo wszystko, miłosnych uniesień w stylu "ach" i "och" było tu mniej niż sądziłam.

Zachwyciłam się tą książką dzięki cudownemu, powolnemu rytmowi towarzyszącemu toczącej się akcji. Odniosłam wrażenie, że dzięki "Północy i południu" czas spędzony na lekturze płynie jakby wolniej, dzięki czemu byłam bardziej wrażliwa na piękno stylu jakim posługuje się Gaskell. Dość osobliwego i staroświeckiego, bardzo rzadko sięgam po tego typu literaturę co niewątpliwie przyczyniło się do mojego dobrego odbioru powieści.

[Recenzja pochodzi z bloga http://www.moje-wysypisko.blogspot.com]

157 lat minęło od momentu, w którym powieść Elizabeth Gaskell "Północ i Południe" ujrzała światło dzienne. Czytałam ją przez kilka dni, czując się jakby ktoś zapakował mnie do platformy przenoszącej w czasie, zabierając do przeszłości.Dziś w tramwaju nie usłyszymy dysputy o tym czy mężczyzna jest człowiekiem czy dżentelmenem.Kobieca duma bywa odbierana jako szczyt obciachu,...