Ponownie początek wakacji, ponownie wyjazd w celu nabrania dystansu do życia, ponownie happy end – tylko, ze rok później (tu 1994 rok) i z inną główna bohaterką. Moim zdaniem, to chyba jedna z najsłabszych części Jeżycjady.

Nutria, czyli Natalia Borejko po dosadnym odrzuceniu zalotów pewnego młodego mężczyzny postanawia wakacyjnie zresetować się nad polskim morzem. Ulegając namowom siostry Gabrysi, zabiera ze sobą dwa małe „diabełki” Pyzę i Tygryska. Ci, co czytali poprzednie tomy domyślają się już, że nie wróży to niczego dobrego. Ponadto, w pociągu niespodziewanie spina się z nią kajdankami pewien podejrzany typ, któremu daleko do wizerunku miłego chłopca. Barczysty, ubrany na czarno, rozczochrany „Nerwus” z zygzakowatą blizną na policzku i lekko skrzywionych ustach wydaje się Natalii zupełnie kimś nieznajomym. Ale on doskonale wie, kim ona jest i nie spocznie, dopóki dziewczyna nie przystanie na jego warunki… To dopiero początek ciągu nieprawdopodobnych zdarzeń, które przedefiniują pewne wartości i diametralnie odmienią nastawienie Nutrii do instytucji małżeństwa.

Gapiowatość i niezdarność głównej bohaterki rozczulała Filipa, a mnie po prostu irytowała. O ile młodsza Natalia (ta wklejająca rośliny do zielnika bądź pisząca smętne wiersze w specjalnym zeszycie w fioletowej okładce) była do granic możliwości nieszkodliwa i nudna, o tyle Natalia z tej części to nieodpowiedzialny i nierozsądny rudzielec, który nie potrafi zaopiekować się sobą, a co dopiero dwójką powierzonych jej dzieci! Panicznie ucieka przed nieznajomym, wysiada z pociągu na bliżej nieznanej stacji, podróżuje z chorą na ospę siostrzenicą i śpi gdzieś w głuszy – faktycznie bardzo (nie)dojrzałe postępowanie studentki polonistyki… Bezmyślnie nie dzwoni do Gabrysi, kiedy nie dojeżdżają nad morze, gubi gitarę lub po prostu wysiada z pociągu na jakimś odludziu. Jej piękny śpiew, nieuchwytny wdzięk piegowatej twarzyczki, wrażliwość i poczucie humoru nie wystarczyło, aby pozyskać moją sympatię.

Natalia to ostatnia z córek Borejków, która nadal pozostaje panną. Obserwuje siostry i zazdrości im stabilizacji, dojrzałości, zaradności. Musierowicz porusza problem życia w cieniu rodzeństwa, które postrzegane jest jako lepsze bądź osiągnęło więcej w życiu. Doświadcza tego Natalia, ale także Róża oraz tytułowy Nerwus, czyli Filip Bratek. Dlatego też nie zawsze potrafią odnaleźć własne miejsce w tym dynamicznie zmieniającym się świecie.

Reasumując: nie przemówiła do mnie ani kreacja głównej bohaterki, ani wątek błyskawicznie (akcja trwa tylko 4 dni) rodzącego się pomiędzy Natalią i Filipem uczucia. Brakuje spójności i motywów działań. Moją ocenę minimalnie podniosły sprawnie wkomponowane w treść cytaty z Szekspirowskiego „Snu nocy letniej”. To już drugi z kolei tom, który mnie nie zachwycił, ale poznaje powieści po kolei, żadnej nie opuszczam, aby zachować ciągłość znajomości losów bohaterów Jeżycjady.

Ponownie początek wakacji, ponownie wyjazd w celu nabrania dystansu do życia, ponownie happy end – tylko, ze rok później (tu 1994 rok) i z inną główna bohaterką. Moim zdaniem, to chyba jedna z najsłabszych części Jeżycjady.

Nutria, czyli Natalia Borejko po dosadnym odrzuceniu zalotów pewnego młodego mężczyzny postanawia wakacyjnie zresetować się nad polskim morzem....