"Słońce grzało prawie jak w lecie. W dotknięciu jego promieni tkwiła jakaś kojąca pieszczota, usposabiająca mimo woli do uśmiechu, milczenia i marzycielskiego zobojętnienia. Takie dni ofiarowuje rozpoczynająca się jesień, jakby prosząc człowieka o przebaczenie za to, że zbyt ulotnymi radościami go darzy i że oto wszystkiemu już zbliża się kres".

Książka Łoszczyca nie jest typowym opracowaniem naukowym, raczej czymś pośrednim między nim, a powieścią. Czyta się dzięki temu lekko i przyjemnie i jeżeli kogoś nie drażnią wstawki o pogodzie przed bitwą w XIV wieku, a szuka ciekawej opowieści o początkach państwa rosyjskiego i jednym z najważniejszych ówczesnych wydarzeń, jakim była bitwa na Kulikowym Polu, to książka powinna mu się spodobać.

Autor nie trzyma się sztywno biografii Dymitra Dońskiego, ale opowiada też o wielu innych tematach - wewnętrznych problemach Rusi, jarzmie tatarskim, wzrastaniu potęgi Moskwy, zatargach z Litwą i oczywiście o bitwie na Kulikowym Polu i jej następstwach, gdyż zwycięstwo to było punktem zwrotnym w dziejach Moskwy i Rusi.

"Słońce grzało prawie jak w lecie. W dotknięciu jego promieni tkwiła jakaś kojąca pieszczota, usposabiająca mimo woli do uśmiechu, milczenia i marzycielskiego zobojętnienia. Takie dni ofiarowuje rozpoczynająca się jesień, jakby prosząc człowieka o przebaczenie za to, że zbyt ulotnymi radościami go darzy i że oto wszystkiemu już zbliża się kres".

Książka Łoszczyca nie jest...