Suspens. To pojęcie jest najprawdopodobniej znane każdemu, kto zetknął się z prozą Dallasa Williama Mayra. Autor ma niepowtarzalny dar do stopniowania napięcia i wyciszania akcji, by potem spaść na czytelnika z punktem kulminacyjnym, który przekracza jego najśmielsze oczekiwania. Nic więc dziwnego, że Jack Ketchum, bo to o nim mowa, jest obecnie najbardziej poczytywanym twórcą literatury grozy, a wśród swoich wiernych czytelników ma nawet samego Stephena Kinga.
Tym razem mistrz horroru przybywa do nas z czymś zupełnie nowym, bowiem „Królestwo spokoju” to zbiór opowiadań, jakiego nie znajdziemy w dotychczasowym dorobku autora. Jak łatwo się domyślić, tytuł jest bardzo, ale to bardzo przewrotny. W rzeczy samej; opowiadania raczej nie imają się błogiego klimatu, jakiego niezaznajomiony z twórczością Ketchuma czytelnik mógłby się spodziewać. Zresztą już sama okładka – ciemna, nieco iluzoryczna – skutecznie uświadamia nam, że jest to raczej jeden z wielu „smaczków”, na jakie pozwala sobie autor w tej książce.
„Królestwo spokoju” to antologia napięcia, przerażenia i brutalności. Każde z opowiadań jest inne, każde zaskakuje czytelnika czymś niezwykłym, umęczając jego skołowany umysł kolejnymi strasznymi wizjami. Ketchum żongluje bólem, krwią i ciemnością, tworząc z tego mieszankę niebezpieczną, która z pewnością nie ma nic wspólnego z tytułowym spokojem.
Antologia to trzydzieści dwa opowiadania napisane na przestrzeni wielu lat. Zarówno ich tematyka jak i poziom różnią się od siebie diametralnie. Taka różnorodność sprawia, że każdy, kto lubi dreszczyk emocji, znajdzie coś w sam raz dla siebie. W książce znajdują się bowiem opowieści stricte brutalne, w których poleje się krew, opowiadania z mocnymi wątkami erotycznymi, czy też takie, które mają po prostu zmącić myśli. Kilka z nich może nawet wzruszyć!
Od „Królestwa spokoju” nie mogłam się oderwać właśnie ze względu na różnorodność. Opowiadania nie są długie, więc co kilkanaście, rzadziej kilkadziesiąt stron, zmieniali się otaczający mnie bohaterowie, miejsca czy wydarzenia. Dzięki temu, nawet jeśli jakieś opowiadanie nie do końca mi odpowiadało, nim zdążyłam się kompletnie znudzić i zniechęcić, już zamieniałam je na inne, a to poskutkowało faktem, iż od książki nie mogłam się oderwać i przeczytałam ją właściwie jednym tchem.
Wielką zaletą prozy Ketchuma jest przede wszystkim styl idealnie współgrający z mrokiem jego tekstów. Opowiadania odarte są z moralizatorskiej treści, wydarzenia – nawet te najbrutalniejsze – przedstawione są chłodno, a szczegółowe opisy dodają całemu obrazowi swego rodzaju wyrachowania. Osobiście bardzo szybko wsiąkłam w klimat tej książki, który podczas czytania udzielił mi się stuprocentowo.
Największym jednak zaskoczeniem było dla mnie kilka tekstów, z których dwa zadziwiły mnie tak bardzo, iż byłam wstrząśnięta własną reakcją. Otóż „Niedziele” i „Zniknęła” to opowiadania, które mnie…wzruszyły. Traktowały o historiach niezwykle smutnych i – jak nie trudno się domyślić w przypadku Ketchuma – bez happy endu…
Książka jest zdecydowanie warta polecenia tym, którzy chcą przez chwilę oderwać się od słodkich, przesyconych wszechobecnym dobrem historii. Fani horroru także powinni zarezerwować sobie półkę na tę pozycję. Ketchum nie tylko zaszczepia w czytelniku uczucie niepokoju i grozy, ale również zaskakuje go niezwykłością swoich wyobrażeń do tego stopnia, iż skłania mnie to do refleksji, jakoby umysł autora był prawdziwym „Królestwem NIEpokoju” .

(napisane na potrzeby Portalu Sztukater)

Suspens. To pojęcie jest najprawdopodobniej znane każdemu, kto zetknął się z prozą Dallasa Williama Mayra. Autor ma niepowtarzalny dar do stopniowania napięcia i wyciszania akcji, by potem spaść na czytelnika z punktem kulminacyjnym, który przekracza jego najśmielsze oczekiwania. Nic więc dziwnego, że Jack Ketchum, bo to o nim mowa, jest obecnie najbardziej poczytywanym...