Recenzja pochodzi z: http://fantastycznarzeznia.blogspot.com

Trzeba przyznać, że co się nazachwycałam nad wykorzystaniem przez autorkę mitologii celtyckiej w recenzji pierwszego tomu cyklu o Fae to moje. Dlatego liczyłam, że druga część nie zboczy z obranej przez Stiefvater drogi. Tak też jest - magicznie, mistycznie, a jednocześnie - dosyć zaskakująco.

Przede wszystkim po obiecującym zakończeniu Lamentu spodziewałam się typowego w książkach pełnych paranormalnej miłości rozwinięcia historii związku Deirdry z Lukiem. Tymczasem, niespodzianka. Zapowiadałam już, że proza pisarki wymyka się schematom typowych powieści da nastolatek i tutaj głównym bohaterem czyni drugoplanowego w rozpoczęciu kolegę bohaterki, Jamesa, zapamiętanego głównie z trójkąta miłosnego.

Śledzimy więc wydarzenia tym razem z męskiej perspektywy i na wstępie muszę napisać, że jest to ogromny plus. Strasznie męczyły mnie typowo dziewczęce w złym tego słowa znaczeniu rozterki Dee w pierwszym tomie, więc poglądy i myśli chłopaka są bardzo miłą odmianą. James bowiem ląduje w jednej szkole muzycznej razem ze swoją niedoszłą miłością, ale na szczęście w porównaniu do niej sercowym rozterkom nie poświęca tyle uwagi. Bardziej zwraca uwagę na dziwne zachowanie personelu nietypowego ośrodka oraz zjawisk wokół niego, z których najbardziej osobliwa jest pojawiająca się postać przypominająca naszego swojskiego Leszego. Tak jest, autorka nie zawodzi i jeszcze głębiej sięga do celtyckiej spuścizny. Jednocześnie plusuje tym, że spycha Deidre na margines oraz każe jej przeżywać istne miłosne katusze, kiedy w okolicy jej przyjaciela pojawia się tajemnicza, eteryczna Nuala...

Coś więcej o tej postaci? Jest kolejną istotą paranormalną, niezmiernie ciągnie ją do muzyki (i) Jamesa, ma pewną interesującą, spełniającą się co kilkanaście lat właściwość. Wykreowana o wiele lepiej niż jeszcze bardziej irytująca w tym tomie Dee sprawia, że mimo czającego się w niej mroku odruchowo zaczynamy kibicować, by sprzątnęła głównego bohatera rudej marudzie sprzed nosa. Można więc stwierdzić, że kreacje młodych spełniają swoją rolę. Całość również czyta się o wiele lepiej niż poprzedniczkę. Jest tutaj parę obyczajowych dłużyzn, jednak z tyloma paranormalnymi zdarzeniami zapowiadającymi, iż coś nadchodzi, coś się zbliża, że tak naprawdę nie mamy czasu się nudzić. Nie mam pojęcia, czy autorka jeszcze spłodzi(ła) coś w elfiej serii. Na ten moment można stwierdzić, że postać Jamesa ją uratowała i nie jestem pewna, czy warto ryzykować, by to przebić, ale hej! To w końcu Stiefvater, więc liczę, że jeśli wymyśli ciąg dalszy, to będzie to coś równie niebanalnego. Na przyszłość niech tylko wyrzuci smętne SMS-y Deirdry jako przerywniki między rozdziałami, strasznie było to rozstrajające nerwowe. Płaczliwym nastolatkom mówimy nie, niebanalnym przygodom i magicznym postaciom: tak!

Recenzja pochodzi z: http://fantastycznarzeznia.blogspot.com

Trzeba przyznać, że co się nazachwycałam nad wykorzystaniem przez autorkę mitologii celtyckiej w recenzji pierwszego tomu cyklu o Fae to moje. Dlatego liczyłam, że druga część nie zboczy z obranej przez Stiefvater drogi. Tak też jest - magicznie, mistycznie, a jednocześnie - dosyć zaskakująco.

Przede wszystkim...