"Kamienie przez Boga rzucone na szaniec" - zdecydowanie bardziej podoba mi się pełna wersja tytułu tej książki. Myślę, że to jedno z lepszych określeń dla losu Polski: tak trudnego, tak bolesnego, tak bardzo zapierającego dech w piersiach, a także chwytającego za serce. W tej powieści mamy do czynienia nie tylko z losem Polski, ale i z losem Polaków, wszak oni ten los dzielą - to my Polskę przecież tworzyliśmy, tworzymy i tworzyć będziemy (chociaż kto wie...).

Muszę przyznać, że lektura nie była łatwa. Nie chodzi o zagmatwane historie domów rodzinnych Alka, Zośki i Rudego, mnogość dat czy nazwisk zupełnie mi nieznanych, lecz o samą istotę wojny, którą czytelnik poznaje i z którą czytelnik się spotyka "twarzą w twarz", bowiem nie są w niej zawarte puste, podręcznikowe słowa, broń Boże - są to jak najbardziej autentyczne wypowiedzi, emocje, uczucia i zmagania naszych rodaków. Jakże nieszczęsne okazały się ich plany na przyszłość... To niezwykle fascynujące czytać po ponad 70 latach (i znając dzisiejsze realia) o tym, jak przedwojenni Polacy rysowali sobie świetlistą przyszłość... nieudaną. To wręcz zatrważające. Mnie, jako Polaka, to "coś" po prostu zabolało. Chyba musiało zaboleć.

Jest jednak parę wad. Po pierwsze, trójka głównych bohaterów jest za bardzo wybielona. Cała książka wręcz kipi ciągłymi pochwałami na ich temat, zupełnie jakby byli bez wad. Styl literacki nie bardzo mi się podobał; szczegóły z życia doprawdy mało interesujące, wszak to książka rzekomo o udziale w wojnie, a nie cudzym życiu towarzyskim czy rodzinnym, cóż.

Rozpościera się po mnie i ogarnia mą duszę duma.
Duma z bycia Polakiem.

"Kamienie przez Boga rzucone na szaniec" - zdecydowanie bardziej podoba mi się pełna wersja tytułu tej książki. Myślę, że to jedno z lepszych określeń dla losu Polski: tak trudnego, tak bolesnego, tak bardzo zapierającego dech w piersiach, a także chwytającego za serce. W tej powieści mamy do czynienia nie tylko z losem Polski, ale i z losem Polaków, wszak oni ten los...