Moja przygoda z bohaterami Zatoki cedrów rozpoczęła się dość nietypowo, bo od końca - najpierw przeczytałam Wiktoriańską herbaciarnię, potem przyszedł czas na Spokojną przystań. To zupełnie tak, jakbym poznawała przyjaciela - najpierw spotykam go w konkretnym miejscu i czasie, potem (dzięki opowieściom) dowiaduję się czegoś o jego przeszłości...

"- Miłość to kiepski pomysł, \Nate.
- A ja uważam, że świetny."

Latarnia Morska jest dzisiaj wypełniona ludźmi. Przy pierwszym stoliku detektyw Roy McAfee z żoną. Przyszli, chociaż ostatnio nie mają lekkiego życia i z pewnością nie dopisują im apetyty. Ktoś za pomocą anonimowych liścików najwyraźniej próbuje wyprowadzić ich z równowagi. Razem z nimi dorosła już córka, która jeszcze nie wie o problemach rodziców. Nie chcieli jej martwić - przecież ma swoje zmartwienia. Jej serce zostało rozerwane na dwie części. Pierwsza wyrywa się do kolegi z pracy, druga jest już własnością nowo poznanego chłopaka, Cala. Kilka kroków dalej usiadły dwie kobiety, które oczekują narodzin swoich dzieci. Wiecznie samotne - Cecilia dlatego, że jej mąż przez większą część w roku jest na morzu, Maryellen natomiast nie cieszy się szczęściem rodzinnym, bo problemy finansowe sprawiły, że Jon musi teraz dużo więcej pracować. Jest jeszcze Rachel, ona również ma swoje powody do zmartwień. Okazało się, że ojciec mężczyzny, w którym jest zakochana, to powszechnie znany polityk. Czy rodzina Nate'a zaakceptuje jego związek z fryzjerką? Inni bohaterowie ukryli się w kątach, pewnie liczą na trochę prywatności. Zostawmy ich na chwilę samych, przecież i tak poznamy ich problemy i radości czytając Spokojną przystań.

Największą zaletą całej serii opowieści znad Zatoki Cedrów jest wielowątkowość. Każdy człowiek to inna historia - inne marzenia i uczucia. Wszyscy w niewielkim stopniu przypominają nas samych, a to dlatego, że ich życie jest całkiem zwyczajne. Autorka nie pozwala nam się nudzić. Zasypuje nas górą wątków, które są bardzo dopracowane. Skupić się na lekturze - to nie problem, znacznie gorzej jest odłożyć ją na bok!

Powieści obyczajowe przypominają lody czekoladowe - są po prostu idealne na kiepski humor, ale też nie można z nimi przesadzać, bo po pewnym czasie zaczynają mdlić. Zachowanie odpowiednich proporcji jest konieczne nie tylko przy czytaniu - również autor (gdy tworzy książkę) podejmuje się zadania wywarzenia właściwej dawki humoru i radości, ale też smutków i problemów. Gdy wszystkie zasady zostają spełnione, powstaje książka podobna do tej stworzonej przez Debbie Macomber. Spokojna przystań jest dokładnie taka, jak wskazuje tytuł - lekka i przyjemna, ale też życiowa. Czytając ją zapominamy o całym świecie, zupełnie jakbyśmy spędzali wakacje ze starymi znajomymi w malowniczej Zatoce Cedrów. Jednych bohaterów lubimy bardziej, innych mniej, co nie zmienia faktu, że z przyjemnością śledzimy losy wszystkich ludzi - przecież przeplatają się one nawzajem.

Spędziłam długi weekend w świetnym towarzystwie - z kubkiem kawy w ręku, ze wspomnieniem lata w głowie i oczywiście z książką w ręku. Poznałam świetnych ludzi, zwiedziłam ciekawe miejsca... Teraz mogę już tylko polecać ją innym, bo rzeczywiście warto przeczytać tę książkę. Kiedy patrzę na okładkę Spokojnej przystani, nie mogę się nie uśmiechnąć - zupełnie jakby wypływała z niej pozytywna energia, która unosi się w powietrzu. Czujecie? To zapach miłości!

Moja przygoda z bohaterami Zatoki cedrów rozpoczęła się dość nietypowo, bo od końca - najpierw przeczytałam Wiktoriańską herbaciarnię, potem przyszedł czas na Spokojną przystań. To zupełnie tak, jakbym poznawała przyjaciela - najpierw spotykam go w konkretnym miejscu i czasie, potem (dzięki opowieściom) dowiaduję się czegoś o jego przeszłości...

"- Miłość to kiepski...