Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest świetna pod względem fabularnym - przedstawiony w niej świat snów jest wielopoziomowy, bardzo złożony, a jego zbudowanie i połączenie w całość wymagało sporej wyobraźni. Zwłaszcza od momentu, w którym Nina zaczyna swoją podróż po Nieskończonej Przestrzeni Snu, akcja nabiera tempa, a powieść staje się bardzo wciągająca.

Początkowo trochę ciężko było mi się w niej odnaleźć, bo naukowy język moim zdaniem nie do końca pasował do treści wyjętej z lekkiej fantastyki, dlatego tym, którzy zabiorą się za czytanie i po kilku stronach stwierdzą, że to jednak nie dla nich, radziłabym danie tej książce szansy, bo naprawdę warto ją poznać :)

Książka jest świetna pod względem fabularnym - przedstawiony w niej świat snów jest wielopoziomowy, bardzo złożony, a jego zbudowanie i połączenie w całość wymagało sporej wyobraźni. Zwłaszcza od momentu, w którym Nina zaczyna swoją podróż po Nieskończonej Przestrzeni Snu, akcja nabiera tempa, a powieść staje się bardzo wciągająca.

Początkowo trochę ciężko było mi się w...

"Wzorzec zbrodni" to socjopatyczny glina, który na tylnym siedzeniu swojego samochodu wozi całą bibliotekę i dobrze skonstruowana tajemnica mieszkania wypełnionego bronią, z której każdy pistolet czy karabin posłużył do zabicia jednej osoby. Książkę czyta się bardzo szybko, całkiem łatwo się w nią wciągnąć.

"Wzorzec zbrodni" to socjopatyczny glina, który na tylnym siedzeniu swojego samochodu wozi całą bibliotekę i dobrze skonstruowana tajemnica mieszkania wypełnionego bronią, z której każdy pistolet czy karabin posłużył do zabicia jednej osoby. Książkę czyta się bardzo szybko, całkiem łatwo się w nią wciągnąć.

Kiedy biorę do ręki książki takie jak "Drzewo migdałowe" i w trakcie ich czytania jestem zasypywana dziesiątkami niesamowicie nieszczęśliwych wątków, których natłok powoli zamienia dramatyzm w uczucie, że coś jest nie tak ("No bez przesady!"), zawsze zastanawiam się, czy ten mój sceptycyzm bierze się stąd, że cały czas myślę o tym, że mam do czynienia z fikcją, nie literaturą faktu. Oczywiście trzeba wziąć pod uwagę to, że tłem jest konflikt palestyńsko-izraelski, nie zwykła codzienność, w której my żyjemy, ale mimo wszystko trudno jest wyobrazić sobie dwunastoletniego chłopca, któremu w ciągu jednego dnia ginie siostra, Izraelczycy konfiskują dom, Palestyńczycy powierzają pilnowanie broni, ojciec trafia do więzienia, a potem jest już tylko gorzej.

Wygląda na to, że Michelle Cohen Corasanti postanowiła przerobić na język literacki jedną z najsłynniejszych uwag Alfreda Hitchcocka odnośnie filmu: "Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć", ale nie wzięła pod uwagę tego, że gdy mowa o rzeczywistym konflikcie dwóch narodów, realizm ma trochę większe znaczenie niż w przypadku horrorów, a zwłaszcza tych kręconych jako filmy klasy b, jak na przykład "Psychoza".

Zakładając jednak, że Ahmad naprawdę miałby szansę chodzić po świecie, teraz już jako profesor fizyki w starszym wieku, albo inaczej - traktując jego historię jako czystą fikcję jeśli ktoś woli, "Drzewo migdałowe" można czytać na dwa sposoby. Po pierwsze jako lekko (o ile to możliwe ze względu na fabułę) napisaną powieść i wreszcie po drugie jako głośny manifest.

Wszystko w tej książce wydaje się krzyczeć o pokój i naukę wspólnego życia na ziemi, której jest za mało dla dwóch skłóconych narodów, ale nic nie wskazuje na to, żeby w najbliższym czasie miało jej przybyć. Bardzo pojednawczą postawę przyjmuje zwłaszcza ojciec głównego bohatera. Jest on w oczach Ahmada uosobieniem mądrości, dlatego jego słowa są tak ważne dla zrozumienia przesłania, które ma płynąć z "Drzewa migdałowego". Mówi na przykład: "Nienawiść bierze się ze strachu i braku wiedzy. Gdyby ludzie mogli poznać tych, których nienawidzą i skupić się na tym, co ich łączy, mogliby przełamać tę wrogość".

Dla autorki to z pewnością bardzo osobista książka. Zaskakiwać może to, że opisała ona cierpienia Palestyńczyków, chociaż sama wywodzi się z żydowskiej rodziny. Tym szczerzej brzmią więc słowa wkładane przez nią w usta Baby: "Wszyscy jesteśmy tacy sami".

O Izraelu pisano już mnóstwo, często znacznie lepiej, a jednak ta książka zbiera mnóstwo pozytywnych opinii. Może to całkiem niezła alternatywa dla tych, którzy chcą poczytać o konflikcie palestyńsko-izraelskim, a nie mają ochoty zaglądać na półkę z literaturą faktu?

Kiedy biorę do ręki książki takie jak "Drzewo migdałowe" i w trakcie ich czytania jestem zasypywana dziesiątkami niesamowicie nieszczęśliwych wątków, których natłok powoli zamienia dramatyzm w uczucie, że coś jest nie tak ("No bez przesady!"), zawsze zastanawiam się, czy ten mój sceptycyzm bierze się stąd, że cały czas myślę o tym, że mam do czynienia z fikcją, nie...