Nie ma chyba polskiego czytelnika ,który nie słyszałby o serii Jeżycjada autorstwa Małgorzaty Musierowicz. Cykl ten rozpoczął się od wydanej w połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku "Szóstej klepki" i jest nadal kontynuowany . Pierwotnie w każdej części poznawaliśmy inną bohaterkę .Na drugim planie pojawiały się postaci znane z wcześniejszych części. Późniejsze tomy to w zasadzie saga o rodzinie Borejków. Dzięki temu wiemy o nich więcej niż o innych bohaterach. Czasem brakuje jednak powiewu świeżości ,kogoś kogo los i światopogląd jest inny niż Gabrysi i jej bliskich. Wielu fanów Jeżycjady tęskni za czasami gdy głównym wątkiem powieści była historia młodej dziewczyny a nie perypetie małych chłopców czy dorosłych kobiet."Dziecko piątku" to właśnie opowieść o nastolatce ,którą wierni czytelnicy od razu rozpoznają.
Pamiętacie sympatyczną Geniusię czy raczej Aurelię ,która w "Opium w rosole " wpraszała się do wszystkich na obiadki? W "Dziecku Piątku" to już szesnastolatka, poważna i smutna. Jej depresyjny nastrój nie wynika z typowych problemów wieku dorastania. Przeżyła prawdziwy dramat-straciła matkę .Musiała zamieszkać u ojca ,który w przeszłości zostawił rodzinę dla innej kobiety. Zagubiona dziewczyna nie czuje się dobrze w miejscu, w którym panią domu jest Monika, kobieta przez którą rozpadło się małżeństwo jej rodziców. Ojciec nie jest dla niej wsparciem. W ogóle ze sobą nie rozmawiają
Aurelia właśnie skończyła pierwszą klasę liceum. W dzień rozdania świadectw nastolatka mogła by pochwalić się bardzo dobrymi ocenami. Mogłaby,gdyby kogoś to interesowało. W tym dniu jednak jej smutne życie zmienia się. Poznaje Konrada-o rok młodszego chłopaka z artystycznymi zdolnościami i nieco ekscentrycznym sposobem bycia. Czytelnicy wcześniejszych części Jeżycjady rozpoznają w nim Kozia czyli młodszego brata Beaty, głównej bohaterki "Brulionu Bebe B" .Pod wpływem impulsu Aurelia postanawia odwiedzić dawno niewidzianą babcię od strony ojca.
Wakacje dziewczyny w Pobiedziskach są jednymi z bardziej uroczych i klimatycznych momentów w twórczości Musierowicz. Letnie dni wypełnione spokojem, wyprawami do lasu po poziomki, mruczeniem kota Felusia, domowymi przysmakami babci Marty, wyprawami po zakupy czy do kościoła zmieniły coś w zagubionej dziewczynie. Ciepło ,które dała jej pani Jedwabińska spowodowało, że otworzyła się na ludzi i uwierzyła w siebie. Zaczęła cieszyć się życiem, dostrzegać co jej oferuje . Po raz pierwszy od dawna poczuła, że ma dom.
Konrad i poznany w Pobiedziskach Artur rywalizują o jej względy .Czy nowe przeżycia pozwolą nastolatce dojść do siebie, pogodzić z przeszłością? Oswoić temat śmierci ,który za szybko pojawił się w jej życiu? Czy spróbuje dogadać się z ojcem? Wszystkiego dowiecie się z lektury tej niezwykłej powieści.
W tym tomie pojawia się postać woźnego, pana Jankowiaka. Starszy człowiek po śmierci żony zmaga się z samotnością. Córka mieszka w innym kraju i rzadko kontaktuje się z ojcem. Mężczyzna czuje się niepotrzebny. To on jednak odnajduje świadectwo pewnej roztargnionej uczennicy, dzięki czemu poznaje wielu ludzi a jego historia łączy się z wątkiem głównym powieści.
Borejkowie są w "Dziecku piątku" na drugim planie. Mamy jednak okazję na zawsze zajrzeć do gościnnej kuchni Gabrysi i jesteśmy świadkami przełomowych rodzinnych momentów. Obserwujemy zakochaną Patrycję wracającą z randek z Florianem, psoty Róży i Tygrysa, szczęście małżeńskie najstarszej z córek Borejków. Możemy podpatrzeć radosnego profesora Dmuchawca., otoczonego rodziną, Kreskę wpadającą do ulubionych sąsiadów na pogaduchy. Nie brak więc pełnych pogody i radości chwil ,którego pani Musierowicz tak świetni potrafi przedstawić w swych książkach.
Jest to jednak część, w której chodzi o coś więcej niż o odnalezienie własnej drogi głównej bohaterki czy o przedstawienie dalszych losów rodziny Gabrysi. To powieść o samotności, niedoskonałości człowieka. Z jednej strony opisane są domy pełne miłości, kochające rodziny .Z tymi obrazami kontrastuje los Aurelii czy pana Jankowiaka...Ludzi zamkniętych w swoim świecie ,pełnych goryczy ,niewidocznych dla świata..Zwłaszcza fragmenty poświęconemu starszemu woźnemu chwytają za serce i zmuszają do refleksji.
Jest też jeden z nielicznych w całej serii motyw ułomności natury człowieka .Czy ktoś kto popełnił dużo błędów jest na pewno zły? Czy powinniśmy skreślać osoby ,które nas skrzywdziły czy może wybaczyć, pracować nad ich zmianą? To niełatwe pytania i niejednoznaczne odpowiedzi. Dodaje to jednak książce pewnej głębi. Nie ma tu silnego moralizatorstwa, jest chęć zrozumienia człowieka i jego natury.

Kto chce przeczytać o miłości, dorastaniu i rodzinie a kocha prozę pani Musierowicz-powinien przeczytać. Jest to jeden z najlepszych tomów Jeżycjady. Jego treść powinna zainteresować bardzo młodych czytelników ,jak i starszych odbiorców .Kto chce poznać klimat lata w Pobiedziskach i poczytać o ważnych sprawach opisanych pięknym językiem ,z pogodą-musi poznać "Dziecko piątku". Zdecydowanie polecam :)

Nie ma chyba polskiego czytelnika ,który nie słyszałby o serii Jeżycjada autorstwa Małgorzaty Musierowicz. Cykl ten rozpoczął się od wydanej w połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku "Szóstej klepki" i jest nadal kontynuowany . Pierwotnie w każdej części poznawaliśmy inną bohaterkę .Na drugim planie pojawiały się postaci znane z wcześniejszych części. Późniejsze...