Autyzm. Choroba, o której tak naprawdę niewiele wiemy. Trudno jest bowiem sprawdzić co dzieje się w umyśle osób autystycznych. No bo jak określić co myśli, czuje, uważa osoba, która ma swój własny świat. Świat, do którego osoba postronna nie ma dostępu. Trudno jest również pomóc takiej osobie przystosować się do naszego, zwykłego życia. Nie jest to jednak niemożliwe. Drugą sprawą jest to, że niewiele osób podejmuje się tego wyzwania. Panuje bowiem powszechne przekonanie, że osoba autystyczna jest gorsza, po prostu "tempa". Jednak czy taka jest prawda? A może taka osoba jest genialna, ale na swój własny, odmienny sposób?

Isabelle po śmierci swej siostry odziedziczyła po niej dom i przetwórnie rybną o wdzięcznej nazwie "Tuńczyk Pociecha". Wiązało się to z przybyciem do Mazaltan i obejrzeniem tej jakże olbrzymiej, jednak upadającej już firmy. Następnym przystankiem w podróży miał być dom jej zmarłej siostry. A tak czekała na nią wielka niespodzianka. Bowiem w domu poza Grubaską będącą gosposią i opiekunką, mieszkała dziewczynka. Mała, bardzo dziwna i zaniedbana dziewczynka- Karen. Skąd się wzięła, nikt nie wie. Wiadomo jednak, że jest tu od zawsze. Pierwszą nasuwającą się myślą było to, że Karen jest siostrzenicą Isabelle. I tak już zostało...

Isabelle podjęła się bardzo trudnego i mozolnego zadania. Chciała nauczyć swoją siostrzenicę mówić i normalnie funkcjonować w środowisku. Bowiem Karen była dzieckiem autystycznym o nagłych napadach gniewu.
Trwało to długo i wiele zagadnień na zawsze pozostanie dla dziewczyny niezrozumiałe, jednak wielogodzinne ćwiczenia i karteczki przylepiane do poszczególnych przedmiotów, pomogły na tyle by Karen dostała się na studia. I żeby sobie na nich poradziła. Może nie z najwyższymi ocenami, ale na tyle dobrymi by zaliczać rok za rokiem. Odkryła też swoją pasję, coś w czym jest dobra i czemu chciałaby poświęcić całe swoje życie. Opatentowała kilka swoich pomysłów. Została również poproszona przez swoją ciotkę o pomoc w ratowaniu od upadku przetwórni "Tuńczyków Pociecha". Jednak czy da sobie radę z tym jakże trudnym zadaniem? Co zrobi? I jak potoczą się jej dalsze losy? Przekonajcie się sami ;)

Historia opowiadana jest z perspektywy Karen. To właśnie ona wprowadza nas w swoje życie, uczucia i trudy, które podjęła by być tym kim jest. Dowiadujemy się jak naprawdę wygląda życie osoby autystycznej. Przez co musi codziennie przechodzić, z jakimi przeciwnościami się zmierzać. Z czym się nie zgadza, co jest dla niej nielogiczne i jakie poglądy ma na przeróżne tematy. Poznajemy też piękną historię.. Początkowo smutną, lecz z biegiem czasu stającą się coraz piękniejszą. Piękną, lecz nie pozbawioną prób wykorzystania inności i choroby Karen przez osoby robiące z nią interesy. Jest to pokaz siły i wytrwałości jaką prezentuje dziewczyna w kontaktach z otoczeniem. Jest to postawa godna naśladowania przez nas wszystkich, bo pomimo niepowodzeń, Karen nie użala się nad sobą tylko zbiera siły i z nową mocą dąży do spełnienia swoich celów i marzeń. Jest silną kobietą.

Po książkę sięgnęłam po przychylnych opiniach na wielu blogach i stronach. Byłam ciekawa też sposobu przedstawienia tak trudnego tematu, jakim niewątpliwie jest autyzm.

Musze przyznać, że książka mnie nie zawiodła mimo iż początkowo zaskoczyły mnie małe rozmiary tej pozycji. Jednak jak to się mówi: nie liczy się ilość tylko jakość. A jakość w tej książce jest na naprawdę wysokim poziomie.

Mimo, iż jest to debiut literacki, to pani Berman posiada lekki styl Miała też dobry pomysł na tą książkę, jak i sporo odwagi, gdyż temat autyzmu nie jest obecnie zbyt powszechny. Przez niektórych jest wręcz nazywany tematem tabu, jak inne choroby. Przedstawiła bardzo prawdziwe i bolesne losy dziewczynki. Zrobiła to w sposób lekki, przyjemny dla czytelnika, jednak nie ujmujący mu nic z tragizmu, wywołujący emocje. Emocje, które towarzyszyły mi od pierwszej strony. Czasami był to smutek i łzy, a czasem radość, satysfakcja. W takich momentach jedyne co chciało się powiedzieć to "Dobra robota dziewczyno. Tak trzymaj!"

Książka przedstawia wiele, jednak nie da się jej do końca przytoczyć, czy zrecenzować. Trzeba ją po prostu przeczytać. Samemu wdrożyć się w życie Karen, pokochać ją lub znienawidzić, Wyrobić sobie własną opinię...

Autyzm. Choroba, o której tak naprawdę niewiele wiemy. Trudno jest bowiem sprawdzić co dzieje się w umyśle osób autystycznych. No bo jak określić co myśli, czuje, uważa osoba, która ma swój własny świat. Świat, do którego osoba postronna nie ma dostępu. Trudno jest również pomóc takiej osobie przystosować się do naszego, zwykłego życia. Nie jest to jednak niemożliwe. Drugą...