Większość niespodzianek w naszym życiu jest daleka od udanych,nie mówiąc już o doskonałości.
Niewypały,zgrzytanie zębami,zawody nad wielkością maluczkich oczekiwań.
Ze mnie jest "zwierz",który nie gustuje w wizytach bez uprzedzeń,spektakularnych niespodziankach mających na celu powalenie mnie na deski.
Lubię wiedzieć co i jak,a nie tak bezmyślnie oddawać się nawet w najbardziej zaufane ręce.
Jakoś z tym muszę żyć i jest mi z tym dobrze,a jak!

Z tym co mamy czytać jest tak samo.
Jednak wielka niewiadoma.
Podróż,która może okazać się przyjemną wędrówką,lub męczącym obowiązkiem kartkowania i totalnego znudzenia.


Martyna Raduchowska jednym słowem - wymiata!
Kobieta dostarczyła mi niezapomnianych chwil,przezabawnych momentów dezorganizacji świata głównej bohaterki,o świetnej stylizacji całej reszty nie wspomnę.
Kobieta wymiata,i oby nigdy nie przestała!


Ida ma pecha. Nie to raczej pech ma Idę - czy można oprzeć się takiemu postawieniu sprawy na ostrzu noża?
Gdzież bym śmiała.

Ida Brzezińska ma przechlapane i to na maksa,do końca,na całej linii.
I to bardzo poważna sprawa...poważna jak sama śmierć.

Idowym pragnieniem jest wyrwać się spod jarzma wpływowych magicznych rodzicielskich więzów i pożyć sobie dla odmiany tak całkiem,całkiem normalnie.
Może jakieś studia?
Zmiana miejsca zamieszkania?
Amnezja na wszelkie dziwactwa?
O tak,tak i jeszcze raz tak!
Zapomnieć o świecie gdzie demony spoglądają za tafli lustra,a wróżki są jak najbardziej w cenie,gdzie na wzmiankę o duchach nie uciekasz z krzykiem,a budzące cię w nocy zakrwawione zjawy,nie przyprawiają o zawał serce...gdzie wszytko o czym się czyta,jest jak najbardziej realne.
Zapomnieć,uciec,zapomnieć.
Jednak Idowy Pech ma inne plany,takie które jej nie w smak.

Normalność jest bardzo,a to bardzo przereklamowana,ale jakże upragniona.
Ida oddałaby wiele,żeby pozbyć się ze swojego życia tego magicznego szajsu.
Już była nadzieja,spoglądała nieśmiało,można było ją musnąć opuszkami palców,tuż,tuż...ale Pech nie spał i miał swoje plany,tak samo jak parszywe geny,która całkiem niespodziewanie błysnęły śnieżnobiałym zgryzem ukazując w pełnej krasie prościutkie,piękne,prawdziwie rzadkie zdolności Idowego ducha.

Bycie medium to profesja na 24 h non stop.
Bycie szamanką od umarlaków to zakichany interes losu,którego nikt przy zdrowych zmysłach nie chce posiadać.
Ida nie ma wyjścia,ot tak zwyczajnie,nie ma wyjścia.
Duchy lgną do niej,jak koty do kocimiętki,tarzając się w oślepiającym blasku jej trzeciego oka.
Harpia,lata za nią jak opętana,a prorocze sny nie wróżą spokojnego bytu najbliższych lat.
Jednym słowem Ida ma nieskończonego pecha,i wie o tym doskonale.


Fabuła niech pozostanie milczeniem.
Jeśli cenicie bohaterów bardzo nieprzeciętnych,tak wyraźnie narysowanych,że wyraźniej się nie da,to pokochacie Idę z całym jej pechowym inwentarzem.
Jeżeli macie w sobie zalążek poczucia humoru,to ta opowieść rozbuja go pod niebiosa.
Usiądźcie na huśtawce,trzymajcie się mocno,odchylcie głowę do tyłu,i bawcie się wybornie.
Mam nadzieję,że nie boicie się wysokości...jeśli tak,to już was nie ma,bo nie wyjdziecie z tego żywi.

Pech ma Idę - oby to nie było zaraźliwe...

Większość niespodzianek w naszym życiu jest daleka od udanych,nie mówiąc już o doskonałości.
Niewypały,zgrzytanie zębami,zawody nad wielkością maluczkich oczekiwań.
Ze mnie jest "zwierz",który nie gustuje w wizytach bez uprzedzeń,spektakularnych niespodziankach mających na celu powalenie mnie na deski.
Lubię wiedzieć co i jak,a nie tak bezmyślnie oddawać się nawet w...