"- Gwiazdki z papieru, czuwajcie nade mną, nie chcę być sam, gdy zrobi się ciemno."

Już średniowieczni magowie wierzyli w magiczną moc krwi. W swoich eksperymentach za główny składnik brali właśnie tą gęstą, czerwoną ciecz. Lecz zostawmy te odległe nam czasy. Dla współczesnych obywateli krew to po prostu płyn, który płynie w naszym organizmie i odpowiada za rozmaite funkcje. Typowy zjadacz chleba nie przywiązuje wagi do tej sprawy. Dopóki jesteśmy zdrowi, sprawy świata doczesnego są dla nas ważniejsze. A już w zupełności nie zastanawiamy się, czy nasza krew ma jakieś magiczne właściwości. No heloł, przecież mamy XXI wiek...

Drusilla Kennicot w swoim nastoletnim życiu przeżyła wystarczająco wiele tragedii. Kilka miesięcy temu odeszli jej rodzice, a jej opiekunką prawną została babcia Judy. Kobieta pragnie, ażeby Silla oraz jej brat - Reese - wrócili do normalnego życia i pogodzili się ze stratą rodziców. Lecz czy jest to możliwe, kiedy dookoła dziewczyny tyle się dzieje? Czy można mówić o normalności w chwili, kiedy do rąk Silli trafia księga z zaklęciami autorstwa jej taty? Nie, kochani. Normalność w świecie nastolatki to pojęcie niemające racji bytu. Za to tajemnica, ryzyko i miłość owszem.

"Czaszka to jakby jedna z Twoich masek, tylko że pod twarzą, a nie na niej."

Kiedy zobaczyłam zapowiedź "Magii krwi", coś mnie w tej książce zaintrygowało. Z drugiej strony obawiałam się schematyczności, toteż postanowiłam zaczekać na pierwsze recenzje. O dziwo, były one pozytywne. Doszłam do wniosku, że w sumie przeczytałabym coś mrocznego, a przy tym odmóżdżającego. Zdecydowałam się na książkę Gratton i choć w tej pozycji wad jest bez liku, to mimo wszystko powieść mi się podobała. Czytałam ją z zapartym tchem, non stop rozmyślałam o przygodach bohaterów. No i przede wszystkim, już nie pamiętam kiedy ostatnio siedziałam do późnej nocy tylko po to, ażeby poznać zakończenie danej historii! A w przypadku "Magii krwi" tak właśnie było.

Już na pierwszy rzut oka widać schematyczność. Jak to w takich powieściach bywa, główna bohaterka ma lat naście, jej życie jest idealne, lecz zdarza się coś (w tym przypadku śmierć rodziców), co wszystko psuje i rujnuje. Następnie, niczym jeździec na białym koniu, do miasteczka (bo akcja oczywiście rozgrywa się w niewielkiej mieścinie!) przybywa nowy chłopak, który jest piękny, uroczy i romantyczny. Młodzi zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia, lecz na horyzoncie pojawiają się problemy (najczęściej magia lub rodzinne tajemnice). I tak zbudowanych jest 99% paranormal romance. Na takim schemacie oparta jest również fabuła "Magii krwi". Myślę, że ten brak innowacyjności nie wymaga komentarza...

Główna bohaterka także nie zachwyca. Przypomina mi Bellę ze Zmierzchu. Silla oprócz oryginalnego (choć dziwnego imienia) wyróżnia się też taką nietypową upierdliwością. Choć Gratton chciała wykreować postać pierwszoplanową na odważną i mądrą nastolatkę, momentami efekt jest odwrotny. Równocześnie Silii nie można zaszufladkować do bohaterek z serii "głupie i głupsze", gdyż niektóre jej zachowania były takie jak być powinny, a za tą zasłonką głupoty prześwitywała mądra, lecz zaginiona duszyczka. Jeżeli chodzi o drugą postać, Nicholasa, był on takim typem chłopaka, na którego widok, każda nastolatka oblewa się rumieńcem. Czasami jego zachowanie było nienaturalne, pełne sztucznego patosu, wymuszone. Przeszkadzało mi to. Lubię romantycznych bohaterów, ale bez przesady.

Marudzę i marudzę. Pewnie chciałbyś się mnie spytać, drogi Czytelniku, dlaczego napisałam na początku tej recenzji, że "Magia krwi" mi się podobała. Już Ci odpowiadam i rozwiewam Twoje wątpliwości. Prawdę powiedziawszy, nie mam pojęcia co w tej książce jest takiego szczególnego, że historia bohaterów aż tak mnie zaangażowała. Utwór autorstwa Tessy Gratton posiada w sobie magię i - mimo wszystko - dość nietypową tajemnicę z przeszłości.Do tego pierwszoosobowa narracja z punktu widzenia Silli i Nicholasa , wartka akcja i sceneria cmentarza. Mimo że "Magia krwi" powiela dobrze nam znane wątki, historia naprawdę wciąga. Jest to przerywnik od ambitniejszych lektur, którego nie jestem w stanie Wam polecić, lecz nie mam też powodów, by lekturę odradzać. Decyzję odnośnie przeczytania pozostawiam Tobie, drogi Czytelniku.

"- Gwiazdki z papieru, czuwajcie nade mną, nie chcę być sam, gdy zrobi się ciemno."

Już średniowieczni magowie wierzyli w magiczną moc krwi. W swoich eksperymentach za główny składnik brali właśnie tą gęstą, czerwoną ciecz. Lecz zostawmy te odległe nam czasy. Dla współczesnych obywateli krew to po prostu płyn, który płynie w naszym organizmie i odpowiada za rozmaite...