Ciężko mi zabrać się za ocenę książki "Czerwień rubinu", ponieważ mam mieszane uczucia co do tego tytułu. Nie jest to książka w każdym calu stereotypowa, nie wnosząca do literatury młodzieżowej nic nowego, jednakże podczas czytania kolejnych rozdziałów nie znalazłam nic, coby mnie zaskoczyło. Cała historia, trzeba przyznać, została obmyślona dokładnie i jest dość oryginalna.
Młoda Gwendolyn dowiaduje się, że jest nosicielką genu podróży w czasie w dość dramatyczny sposób. Wraz z mega przystojnym (a jakże) Gideonem (no nie mogę przestać się uśmiechać, na myśl o tym imieniu) wybiera się w przeszłość i przeżywa niesamowite, czasami dramatyczne przygody. Jej partner, najpierw chamski i nieufny z czasem przekonuje się do toważyszki i... nie zdradzę co potem.
Główna bohaterka musi stanąć przed wielkimi wyzwaniami z niemalże zerową wiedzą. Co więcej nie wie, komu może zaufać.

Zacznę od pozytywów.
Po pierwsze powieść nie opiera się na oklepanej historii miłości niesamowitego mężczyzny do najzwyklejszej kobiety. Oczywięsie wątek tego jakże wspaniałego uczucia występuje, ale nie gra on głównej roli. Nie razi cukierkowatością, służy jedynie dopełnieniu całej fabuły. I dobrze. To zawsze jakaś odmiana na półce młodzieżowych bestsellerów. Poza tym cała organizacja tajnego Stoważyszenia, historii i podróży w czasie jest bardzo dobrze opracowania. Z doświadczenia wiem jak łatwo można się pogubić, w przygodach czasowych. Tutaj cały czas akcja była dobrze i zrozumiale opisana. Duży plus.

Mimo wszystko wady występują liczniej od zalet.
Dlaczego wszystkie współczesne książki młodzieżowe psane są w pierwzej osobie? Jak do tej pory jeszcze nie znalazłam tytułu pisanego inaczej. Na początku może i było to ciekawe, ale wszystko w nadmiarze z czasem się brzydzi. Ja nie cierpię książek pisanych w tym stylu, ale to już raczej kwestia gustu. W tym przypadku pamiętnik mnie po prostu irytował, nie pasował i niszczył klimat.

Charakter postacie także nie rzucał na kolana. Główna bohaterka Gwendolyn wręcz mnie odpychała. Namiętnie wypierała się i raz po raz udowadniała Gideonowi, że nie jest pustą dziewczynką, która potrafi tylko plotkować z koleżankami, bo za taką ją uważał. Protestowała, walczyła i jednocześnie raz po raz chichotała, nawet w dramatycznych scenach. Raz coś sobie przypomniała, raz skojarzyła i przez większą część czasu musiała powstrzymać się przed chichotem. No błagam, czy według Pani Gier tak właśnie zachowują się poważne, mające coś w głowie nastolatki?
Gideon to przerysowana postać. Z początku niemiły dla dziewczyny, z czasem staje się czuły, kochany i oddaje jej swoje serce. Jego wygląd, a dokładniej włosy, zrobiły na mnie dobre wrażenie. Chyba pierwszy raz spotkałam się z tak opisanym dziewiętnastoletnim mężczyzną.
Bardzo ubolewam też nad postacią Charlotty. Autorka miała tu mnóstwo możliwości (niestety niewykorzystanych) Tylko do niej poczułam pewnego rodzaju sympatię i nestety tylko na początku książki. Potem jej osoba zmieniała się w skrzywdzoną przez życie dziewczynkę, która za wszystko obwinia swoją siostrę cioteczną i dlatego nie wychodzi z pokoju.

Reasumując tytuł przeciętny, ale warty przeczytania. Kogoś, kto lubuje się w książkach typu "Zmierzch", "Upadli", czy ostatnio wydana "Klątwa tygrysa" na pewno zaskoczy zmiana klimatu i odmienna akcja. Dla bardziej... ambitnych czytelnków ten tytuł nie zrobi większego wrażenia.

Ciężko mi zabrać się za ocenę książki "Czerwień rubinu", ponieważ mam mieszane uczucia co do tego tytułu. Nie jest to książka w każdym calu stereotypowa, nie wnosząca do literatury młodzieżowej nic nowego, jednakże podczas czytania kolejnych rozdziałów nie znalazłam nic, coby mnie zaskoczyło. Cała historia, trzeba przyznać, została obmyślona dokładnie i jest dość...