Książka pisana w manierze : popularno-literacka praca doktorska. Niestety bardzo nieudana. Służy bardziej pokazaniu erudycji, znawstwa i umiejętności krytyczno-literackich autora niż podzieleniu się swoja pasją i czytelniczymi odkryciami. Autor cytuje jednego za drugim krytyka lub pisarza ganiąc ich lub chwaląc. Podaje teorie , naświetla zmiany w recepcji twórczości Walsera, namnaża kolejne koncepcje i odniesienia. Po przeczytaniu dwóch książek Walsera liczyłam na to , że autor pomoże mi więcej zrozumieć, zainspiruje mnie i poszerzy czytelniczą przyjemność a czułam się jak na seminarium dla studentów. Do ogólnego rozczarowania przyczynił się też nieznośny dla mnie pompatyczny, barokowy język połączony ze ściśle naukowymi terminami i mnóstwem wewnętrznych przypisów w tekście.