Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mandelsztam, legendarne nazwisko, wielki poważny przez wielkich (m.in. Miłosz, Brodski, Herbert, Rymkiewicz). Przekłady Rymkiewicza świetnie brzmią, są śpiewne, choć spotkałem się z zarzutem, że właśnie zbyt rymkiewczowski ten Mandelsztam Rymkiewicza. Z drugiej strony Rymkiewicz czytany ponownie – po Mandelsztamie – ukazuje jak wiele od Mandelsztama przejął. Tak czy inaczej, dla mnie jako czytelnika większym problemem jest karkołomne niekiedy obrazowanie, w niektórych wierszach mocno nieczytelne. Obrazy płyną – tak jak u późnego Rymkiewicza – mocnym nurtem, a jeden rodzi drugi. Pewne kawałki są przepiękne („Bezsenność. Homer”) i pochłaniają bez reszty, ale wiele pozostałych mi ulatuje – nie chwytam i nie wiążę ich w wyobraźni, mimo ich bezsprzecznej językowej urody. Cóż, pozostaje czytać i czytać ponownie, próbując dotrzeć do tej rdzenia tej poezji. Pocieszam się, że i Rymkiewicz – w bardzo interesujących przypisach – przyznaje, że i dla niego są u Mandelsztama miejsca ciemne i nieprzeniknione.