Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa książka, ale raczej przeciętna. Przy obecnym zalewie wojennych melodramatów, jej utrzymanie się na powierzchni jest mało prawdopodobne. Niemniej jednak jak najbardziej do poczytania. Bohaterkami są dwie kobiety, które dzieli niemal wszystko, pochodzą z dwóch różnych światów. Odile jest wiekową Francuzką, której młodość przypadła na lata wojny i okupacji we Francji. Była bibliotekarką w amerykańskiej bibliotece w Paryżu. Miała szczęście wykonywać pracę swoich marzeń, bo książki kochała ponad wszystko. Kochała również swoich bliskich i przyjaciół, jednak wojna mocno doświadczyła i zweryfikowała te uczucia. Uciekła z Francji i osiadła w Stanach Zjednoczonych. Tutaj, 40 lat po wojnie, spotyka na swojej drodze nastolatkę Lily. Kobiety spotykają się w bardzo szczególnych momentach swojego życia. Traumatyczne przeżycia z przeszłości Odile, jak i dramat rodzinny młodziutkiej Lily, bardzo zbliżają je do siebie. Ich relacja przeradza się w przyjaźń i stanowi swoistą terapię dla obu bohaterek. Znajdują wspólną płaszczyznę, dzięki której Lily pomaga Odile uporać się z jej przeszłością, a Odile wspiera nastolatkę i stara się ją uchronić przed popełnieniem młodzieńczych błędów. Jest to więc historia o dojrzewaniu i doświadczaniu radości i bólu, której źródłem jest miłość, ale także o zawiści i rozczarowaniu. Przede wszystkim jednak jest to historia o pasji do książek, o ich sile i nadziei, jaką ze sobą niosą, pomagając przetrwać trudne chwile. Dużym atutem tej książki jest tło historyczne i drugoplanowi bohaterowie - pracownicy biblioteki. Z notki od autorki wiemy, że byli oni wzorowani na autentycznych postaciach. Godne uwagi jest zachowanie pracowników wobec okupanta i lojalność wobec czytelników. Nie nazwałabym ich postępowania i dokonań heroicznymi, ale na pewno należy się im szacunek i pamięć. I przez wzgląd na to, polecam tę książkę.