Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gatunek literacki tej książki to thriller, jednak doskonale nadaje się ona do przeczytania w letni, wakacyjny dzień. Bo o ile opis książki sugeruje dużą dawkę grozy, tym samym lektura raczej dla czytelników o mocnych nerwach, o tyle mankamenty i niedopracowanie tej historii, przynajmniej u mnie, dreszczy nie wywołały.
Choć początek wydaje się obiecujący. Oto Milena, młoda studentka z Gdańska, znika nagle bez śladu. Zamierzała zrobić niespodziankę rodzinie i wpaść bez zapowiedzi do rodzinnego domu pod Warszawą. Jednak nikogo w nim nie zastaje, a wkrótce i ona przepada bez wieści. Okazuje się, że padła ofiarą psychopaty, którego celem jest przeprowadzenie na dziewczynie makabrycznych eksperymentów medycznych.
Książka byłaby naprawdę godna uwagi Jednak cała historia potraktowana jest bardzo pobieżnie i powierzchownie. Autorka właściwie w ogóle nie skupia się na osobie sprawcy. Nie wiemy jakimi kieruje się motywami, co roi się w jego umyśle, co takiego wydarzyło się w jego przeszłości. Na końcu pada jedynie kilka zdań wyjaśnienia ze strony policjanta. Tortury, którym poddawana jest Milena, są niezwykle okrutne, ale trudno jest zrozumieć sens i cel działania sprawcy, bez szerszego rysu psychologicznego tego człowieka. Jak na thriller zbyt mało informacji na temat genezy i źródła drzemiącego w nim zła .
Trochę lepiej przedstawiona jest postać ofiary z jej niezłomną wolą przetrwania. Pomimo potwornych fizycznych i psychicznych tortur, nie przestaje walczyć o swoje życie i odzyskanie wolności. Milena jest prawdziwa, myśli, czuje ,panicznie boi, bo zdaje sobie sprawę ze swojego dramatycznego położenia, a jednak wciąż nie traci nadziei.
Książka jest niedoskonała ,akcja toczy się szybko, a historia jest w sumie bardzo prosta i w zasadzie jednowątkowa. Ale do przeczytania.

Gatunek literacki tej książki to thriller, jednak doskonale nadaje się ona do przeczytania w letni, wakacyjny dzień. Bo o ile opis książki sugeruje dużą dawkę grozy, tym samym lektura raczej dla czytelników o mocnych nerwach, o tyle mankamenty i niedopracowanie tej historii, przynajmniej u mnie, dreszczy nie wywołały.
Choć początek wydaje się obiecujący. Oto Milena, młoda...

"Dolina nadziei" jest zwieńczeniem sagi "Wendyjska winnica", Myślę, że jak dotąd to jedna z najlepszych serii, traktujących o czasach wojennych i powojennych, zwłaszcza, że przedstawia ona życie i losy mieszkańców zachodnich terenów obecnej Polski, a wówczas zamieszkiwanej w dużej mierze przez ludność niemiecką. Autorce należą się brawa za tytaniczną pracę nad materiałami źródłowymi, za poświęcony czas na odszukanie i wysłuchanie, ostatnich już powoli, świadków tamtych zdarzeń. Także za kunszt pisarski, prosty i nieskomplikowany, a jednak tak trafnie oddający klimat wsi na pograniczu polsko-niemieckim, u progu drugiej wojny światowej, atmosferę bombardowanego Berlina i trudnych relacji międzyludzkich w obliczu tragedii tak wielu narodów. Jedna z bohaterek sagi mówi, że wojna zmieniła nas wszystkich, nikomu nie darowała. I tak jest w istocie. Ofiarami tej straszliwej wojny są i zwycięzcy i przegrani. Tysiące ludzi wygnanych ze swych domów, Niemcy poza granice nowego państwa polskiego, Polacy z dawnych wschodnich terenów Polski, przesiedleni na odzyskane ziemie zachodnie. Jedni i drudzy bez dachu nad głową, osieroceni, głodni, zagubieni i obcy, często wręcz wrogo traktowani w nowych miejscach. Jedni i drudzy żyjący w poczuciu tymczasowości, mając nadzieję na powrót do swych małych ojczyzn. Jedni i drudzy na gruzach swoich miast i domów, próbują odnaleźć bliskich i na nowo poskładać swój świat i życie, często przepełnione koszmarnymi wspomnieniami, odarte z godności i woli życia. Jednocześnie wszyscy oni są świadkami kształtowania się nowego porządku w Europie, który znów dla dla wielu oznacza strach, represje i poczucie zniewolenia.
W tak trudnej rzeczywistości toczą się dalsze losy bohaterów sagi wendyjskiej. Z poranionymi ciałami i duszami, jak większość, szukają swojego miejsca na ziemi. Opłakujący swoje krzywdy, utratę najbliższych, zmęczeni i samotni, a mimo to z wiarą i nadzieją wyglądający lepszej przyszłości.
Pani Mąkosa opisała te wydarzenia nie tylko z punktu widzenia Polaków, ale przede wszystkim oczyma ludności niemieckiej, zachowując przy tym absolutną bezstronność. Nikomu nie przypisuje win ,a jedynie przedstawia rzeczywistość, taką, jaką ona była. Jednocześnie nie pozwala pozostać obojętnym na losy bohaterów, po żadnej ze stron. Ta saga powinna być dla nas jedyną w swoim rodzaju nauką, a także przestrogą na przyszłość.
"Trzeba mieć nadzieję, że nauczymy się dostrzegać zło, zanim stanie się trudne do pokonania."

"Dolina nadziei" jest zwieńczeniem sagi "Wendyjska winnica", Myślę, że jak dotąd to jedna z najlepszych serii, traktujących o czasach wojennych i powojennych, zwłaszcza, że przedstawia ona życie i losy mieszkańców zachodnich terenów obecnej Polski, a wówczas zamieszkiwanej w dużej mierze przez ludność niemiecką. Autorce należą się brawa za tytaniczną pracę nad materiałami...

No i dzieło zwieńczone. Ostatni rozdział losów Tatiany i Aleksandra to trudny powrót pary bohaterów do normalności, do szarego, codziennego życia. Czytając opinie innych czytelników, wielu z nich pisało o zawodzie czy rozczarowaniu ostatnią częścią sagi. Wielu chyba też bało się ją przeczytać, żeby nie zatrzeć sobie idealnego obrazka pięknej, bezgranicznej miłości dwojga młodych ludzi. Ogrom bolesnych doświadczeń i przeżyć wojennych, które były udziałem naszych bohaterów, nie stanęły na przeszkodzie ich głębokiemu uczuciu. Druga część sagi kończy się niemal happy endem i chcemy wierzyć, że cała, połączona wreszcie rodzina, jak w bajce, żyje długo i szczęśliwie. Ale ta historia to nie bajka i trzecia część powieści boleśnie nam o tym przypomina. Każda miłość z czasem się zmienia, każdy związek przeżywa kryzysy, wzloty i upadki. Naszym bohaterom jest tym bardziej trudno odnaleźć się w nowej rzeczywistości, bo oboje dźwigają ciężar swojej dramatycznej, wojennej przeszłości. Dziś powiedzielibyśmy, że oboje zmagają się z pewnego rodzaju zespołem stresu pourazowego. Znaleźli się też w kraju, w którym nie wszyscy doświadczyli koszmaru wojny i nie zawsze mieli oni z kim podzielić się swoją trudną historią. Zostali z tym sami i sami próbują sobie z tym poradzić. Raz lepiej, raz gorzej.
Do zdecydowanych minusów tego dzieła zaliczyłabym zbyt rozbudowany wątek z młodzieńczych lat Tatiany i wakacji nad jeziorem Ilnem oraz zupełnie niepotrzebny, bo nic nie wnoszący, wątek wietnamski. Irytujące są również momentami, kreowane na ideały główne postaci: wielozadaniowa, niezmordowana i zawsze gotowa na seks Tatiana oraz amerykański superbohater w stylu Chucka Norrisa, Aleksander, ratujący swojego syna z niewoli. No i oczywiście rozdział, w którym u schyłku życia Tani i Aleksandra, poznajemy ich dużą, wielopokoleniową familię. Autorka zapewne chciała pokazać, że pomimo tylu życiowych zakrętów i perypetii, udało się im przeżyć to życie w miarę szczęśliwie i stworzyć wspaniałą, kochającą się rodzinę. Niestety tempo prezentacji poszczególnych członków rodziny Barringtonów sprawiło, że trudno było się połapać w imionach i koligacjach rodzinnych.
Pomimo jednak tych niedoskonałości i zbędnych wątków, trzecia część powieści, moim zdaniem nie jest słabsza od pierwszych dwóch. Ma jednak zdecydowanie inny charakter. To już nie melodramat wojenny, a raczej powieść obyczajowa. Nie ma tu tylu uniesień i porywów serca, ale nadal możemy się uśmiechnąć czy uronić łezkę.

No i dzieło zwieńczone. Ostatni rozdział losów Tatiany i Aleksandra to trudny powrót pary bohaterów do normalności, do szarego, codziennego życia. Czytając opinie innych czytelników, wielu z nich pisało o zawodzie czy rozczarowaniu ostatnią częścią sagi. Wielu chyba też bało się ją przeczytać, żeby nie zatrzeć sobie idealnego obrazka pięknej, bezgranicznej miłości dwojga...