Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie małej społeczności nad brzegiem morza. Polifoniczny wielogłos, wieloobraz bohaterów, których życie rozbite jest na dwie części. Tu i teraz, czasem wesoło, szczęśliwie, częściej smutno i nostalgicznie oraz na świat marzeń, rzeczywistość snucia planów, wyobrażeń, wymyślania na nowo swojego życia, snucia scenariuszy alternatywnych, tęsknoty za tym co niespełnione, utracone, niedopełnione. Domek z widokiem na morze to nie tylko dobre miejsce do snucia takich refleksji, ale również wyraz ucieczki przed światem; jego konsumpcjonizmem, wyścigiem, drapieżnością, obłudą i ułudą. Tu ten świat zdaje się być prostszy, jaśniejszy, bezpieczniejszy, wolniejszy, a przede wszystkim wyrozumiały. Morze, które trwa, było, jest i będzie, nie ocenia, nie wartościuje, przyjmuje ich takimi, jakimi są. Ale jest też H`otelisko, a nim pokój z widokiem na morze, w którym świat zdaje się być odwróceniem porządku tego pierwszego. Bohaterowie książki są wyraziści, dają się lubić, budzą sympatię. Narracja w formie monologów wewnętrznych otwiera zupełnie inne spojrzenie na przedstawione historie. A świat, w którym żyją, jego sielskość, sentymentalność, piękno wywołuje żal, iż tam się nie jest. Czym zatem jest późne życie? Czy sytuacja graniczna dla bohaterów Osady jest odkryciem, że można było przeżyć swoje życie inaczej? A może późne życie bohaterów H`oteliska to miraż, czegoś co zupełnie nie jest prawdziwe? Inga Iwasiów rozmywając czas i miejsce wydarzeń (choć nietrudno domyśleć się nawiązań),tworzy paraboliczną opowieść o egzystencji współczesnego człowieka. I może to jest odpowiedzią na interpretację tytułu? Na pewno jedną z kilku.