Ta książka się memła. Co mnie jakiś fragment uwiedzie, przy następnym ziewam i myśli mi odlatują. Bo mętny, rozlazły styl ma uświęcać to, że autorka pisze tylko dla siebie. Czy coś w tym jest? Iwasiów jest. Feministka. Że aż?

Ta książka się memła. Co mnie jakiś fragment uwiedzie, przy następnym ziewam i myśli mi odlatują. Bo mętny, rozlazły styl ma uświęcać to, że autorka pisze tylko dla siebie. Czy coś w tym jest? Iwasiów jest. Feministka. Że aż?

Tej pozycji nie czyta się łatwo i szybko. Nad poruszanymi tu tematami wypada się zastanowić. Po pierwsze jest tu aktywność kobiet w ruchu feministycznym i nie tylko feministycznym. Dzieje się tu coś ciągle, chociaż z różnym natężeniem. Po drugie hejt wynikający z działań bohaterki. No i trzecie i najważniejsze są tu uczucia, które opisywane są w sposób bardzo intymny. Małgorzata, bohaterka książki, osoba kompetentna w działalności RUCH-u pisze kronikę organizacji i współorganizuje spotkania. Przede wszystkim jednak czuje, a jej więzy uczuciowe z rodziną, przyjaciółmi i partnerem czy partnerką są bardzo skomplikowane. Autorka książki jest aktywną feministką. Nie wiem czego się spodziewałam, ale ten feminizm autorki nie przebija przekazanych treści. I to jest też jej plus.

Tej pozycji nie czyta się łatwo i szybko. Nad poruszanymi tu tematami wypada się zastanowić. Po pierwsze jest tu aktywność kobiet w ruchu feministycznym i nie tylko feministycznym. Dzieje się tu coś ciągle, chociaż z różnym natężeniem. Po drugie hejt wynikający z działań bohaterki. No i trzecie i najważniejsze są tu uczucia, które opisywane są w sposób bardzo intymny....

Dziwna pozycja, bo opis z okładki absolutnie nie zgadza się z treścią książki. Nie ma w niej ani grama buntu, mnóstwo za to żalu do ludzi i świata. Zdecydowanie najmniej miejsca poświęca autorka buntowi kobiet, trudno też zrozumieć, co pchnęło bohaterkę do uczestnictwa w demonstracjach. Skoro jest tak niepogodzona i nigdzie nie potrafi się odnaleźć? Jak uwierzyć, że byłaby w stanie kogokolwiek pociągnąć za sobą?
Dla mnie ta książka jest zapisem myśli osoby, która pielęgnuje uparcie swoje straty i braki i wciąż wraca do męczącej przeszłości. Swoją drogą, autorka wplątała główną bohaterkę w niezły splot trudnych relacji i sytuacji życiowych, których nikomu nie życzę. Matka z doświadczeniem choroby psychicznej, znikający ojciec, mąż i kochanka, którzy ją porzucili - ani razu w Małgorzacie nie rodzi się bunt, ciągle tylko roztkliwia się nad sobą i pielęgnuje bycie ofiarą. Co gorsze, z jej postawy absolutnie nic nie wynika, każdego potrafi zmęczyć - i na kartach książki, i czytającego tę pozycję.
Ja wiem, że po wiekach całych, kiedy zamykano nam usta i uzależniano nasz los od mężczyzn, trudno jest zacząć mówić własnym głosem. Trudno też pożegnać się z sytuacjami, które dotknęły nas do żywego. Nie rozumiem jednak intencji autorki, żeby łączyć osobiste doświadczenia z protestami kobiet, bo niestety, nic z tego nie wynika. To że ktoś jest ofiarą przemocy i miał traumatyczne dzieciństwo nie zmienia faktu, że może zawalczyć o lepszą przyszłość kobiet w Polsce. I jestem przekonana, że działanie, dzianie się daje nam moc sprawczą, na tyle silną, że może zmienić nasze własne przekonania. No, ale trzeba to zauważyć i chcieć zmiany. Małgorzata najwyraźniej nie chce. Dobrze jej się żyje z poczuciem bycia ofiarą. Wielka szkoda dla niej.

Dziwna pozycja, bo opis z okładki absolutnie nie zgadza się z treścią książki. Nie ma w niej ani grama buntu, mnóstwo za to żalu do ludzi i świata. Zdecydowanie najmniej miejsca poświęca autorka buntowi kobiet, trudno też zrozumieć, co pchnęło bohaterkę do uczestnictwa w demonstracjach. Skoro jest tak niepogodzona i nigdzie nie potrafi się odnaleźć? Jak uwierzyć, że byłaby...

Cieszę się, że ukazała się kolejna świetna książka Iwasiów! I cieszę się podwójnie, bo oprócz Małgorzaty bohaterem tej powieści jest Szczecin!

Cieszę się, że ukazała się kolejna świetna książka Iwasiów! I cieszę się podwójnie, bo oprócz Małgorzaty bohaterem tej powieści jest Szczecin!

Widziałam ostatnio recenzję „Kronik oporu i miłości” i ktoś napisał, że okładka przypomina reportaż. Faktycznie, coś w tym jest, chociaż to przecież literatura piękna. Ale w zasadzie wszystko się zgadza, bo zawartość ma w sobie coś reporterskiej przenikliwości. Główna bohaterka jest jak żywa i w tym sensie przypomina bohaterów współczesnych reportaży – cały czas coś robi, z kimś się spotyka. Dobrze się to czyta w podróży.

Widziałam ostatnio recenzję „Kronik oporu i miłości” i ktoś napisał, że okładka przypomina reportaż. Faktycznie, coś w tym jest, chociaż to przecież literatura piękna. Ale w zasadzie wszystko się zgadza, bo zawartość ma w sobie coś reporterskiej przenikliwości. Główna bohaterka jest jak żywa i w tym sensie przypomina bohaterów współczesnych reportaży – cały czas coś robi, z...

Intrygująca jest ta książka. Dużo się w niej dzieje, dużo jest skomplikowanych myśli, ale chce się to wszystko czytać do końca. Może dlatego, że to jest o nas
samych? O naszych problemach? O tym, co dzieje się każdego dnia blisko nas? Ja na pewno będę jeszcze do tej książki wracał.

Intrygująca jest ta książka. Dużo się w niej dzieje, dużo jest skomplikowanych myśli, ale chce się to wszystko czytać do końca. Może dlatego, że to jest o nas
samych? O naszych problemach? O tym, co dzieje się każdego dnia blisko nas? Ja na pewno będę jeszcze do tej książki wracał.

To jest powieść na te czasy, ale niestety, niestety - nie pociesza. Natomiast na pewno zostanie na półce za napisem: tak się czuło wiele osób, naszych sąsiadów, ofiar hejtu, zaszczutych nauczycielek, sióstr. Oczywiście, jak to u Iwasiów, nie jest to czytadło, więc nie moze liczyć na łatwe pochwały, ale moim zdaniem warto się wczytać, choćby dla wielu trafnych obserwacji. Uczucia rodzinne opisane zostały nietuzinkowo, ale są mocne i moze właśnie prawdziwsze niż zwykle w rodzimej prozie.

To jest powieść na te czasy, ale niestety, niestety - nie pociesza. Natomiast na pewno zostanie na półce za napisem: tak się czuło wiele osób, naszych sąsiadów, ofiar hejtu, zaszczutych nauczycielek, sióstr. Oczywiście, jak to u Iwasiów, nie jest to czytadło, więc nie moze liczyć na łatwe pochwały, ale moim zdaniem warto się wczytać, choćby dla wielu trafnych obserwacji....

A ja powiem krótko: to zwyczajnie jest dobra literatura. Powieść z prawdziwą do bólu bohaterką, przepełniona ciekawymi sytuacjami.
I dla mnie najważniejsze jest to, że „Kroniki” zostały napisane pięknym językiem, bogatym, pełnym metafor i inteligentnych konstrukcji językowych. Coś takiego chce się czytać i po lekturze czytelnik czuje się jakby obcował z
dziełem literatury pięknej. O to chodzi, prawda?

A ja powiem krótko: to zwyczajnie jest dobra literatura. Powieść z prawdziwą do bólu bohaterką, przepełniona ciekawymi sytuacjami.
I dla mnie najważniejsze jest to, że „Kroniki” zostały napisane pięknym językiem, bogatym, pełnym metafor i inteligentnych konstrukcji językowych. Coś takiego chce się czytać i po lekturze czytelnik czuje się jakby obcował z
dziełem literatury...

Lubię pisanie Iwasiów. Trafia w samo sedno społecznych problemów. Tak jest też z tą nową książką, z którą można się identyfikować na wielu poziomach. jak ktoś szedł w „czarnym marszu”, to będzie wiedział, o co tu chodzi. Jak ktoś nie szedł – to się dowie i być może zrozumie. Warto spróbować!

Lubię pisanie Iwasiów. Trafia w samo sedno społecznych problemów. Tak jest też z tą nową książką, z którą można się identyfikować na wielu poziomach. jak ktoś szedł w „czarnym marszu”, to będzie wiedział, o co tu chodzi. Jak ktoś nie szedł – to się dowie i być może zrozumie. Warto spróbować!

Poruszająca lektura. Powiedziałabym po prostu, że dobra na nasze czasy. Wszystko tutaj trochę kojarzy się z wydarzeniami z doniesień prasowych (marsze, protesty, dyskusje i tak dalej),ale całość nie jest tylko politykowaniem jako takim, ale właśnie jednym z wielu głosów w dyskusji, wyrazistym punktem widzenia. To raczej trafna diagnoza rzeczywistości. Miejscami bolesna, miejscami dająca do myślenia.

Poruszająca lektura. Powiedziałabym po prostu, że dobra na nasze czasy. Wszystko tutaj trochę kojarzy się z wydarzeniami z doniesień prasowych (marsze, protesty, dyskusje i tak dalej),ale całość nie jest tylko politykowaniem jako takim, ale właśnie jednym z wielu głosów w dyskusji, wyrazistym punktem widzenia. To raczej trafna diagnoza rzeczywistości. Miejscami bolesna,...