Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Powyborczy wątek przedwyborczy” i na tapet wziąłem „Narodowcy. Z ulic na szczyt władzy”. Przyznam się na początku, że do książki podchodziłem nieco sceptycznie, gdyż wcześniejsze pozycje Sepioły niezbyt przypadły mi do gustu. A nie ma gorszego odbiorcy niż zniechęconego już na wstępie, nie? Niniejszy reportaż traktuję jako udany i sensowny, więc nastawienie się zmieniło. Ogólnie „infiltracja” środowiska narodowców Sepiole się udała. Chyba na tyle, że wyszła mu nieco zbyt opasła, moim zdaniem, pozycja. Gdyby w trakcie redagowania nieco książkę odchudzono, traktowałbym to na korzyść całości. Czasem miałem wrażenie, że niektóre wątki kręcą się jak kierowca na rondzie, z którego nie potrafi zjechać, i tak kółko za kółkiem wprawiając w rozbawienie postronnego obserwatora. Natomiast środowisko osób o poglądach „narodowych” przedstawione zostało w różnych aspektach. Sepioło oddaje głos każdej ze stron pozostawiając Czytelnikowi do samodzielnego rozpoznania odbiór prezentowanych poglądów. No dobrze, żeby nie było że zbyt cukruję, bo to takie nie moje. Wyczuwa się, że Sepioło pisze reportaż z pewną tezą założoną. Natomiast szczęśliwie słucha każdej ze stron, a nie oddając głos tylko tym, którzy mu pasują do hipotezy. Sensowna, nadmiernie opasła, pozycja z gatunku reportażu politycznego. Po moim pełnym zniechęceniu względem autora po „Ludzie i gady” powiem, że trochę się wyrobił i jest lepiej.